‘Ik dacht dat ik niet slim genoeg was voor het hbo’

Van student in de collegebanken tot medewerker aan de HvA: Jessica Singh schrijft columns over de hogeschool die ze van twee kanten heeft leren kennen. Deze keer schrijft ze over de eerste weken van het studiejaar, die lang niet altijd even leuk zijn als ze lijken.

Het is altijd een tikkeltje magisch, die eerste week na de zomervakantie. Je voelt de spanning van de nieuwe studenten en ziet hoop en plezier in hun ogen: ze gaan studeren. Iedereen is uitgerust, het werk is nog niet zo opgestapeld dat iedereen het al “te druk’’ heeft om een praatje te maken. Die eerste week geeft energie om er weer tegenaan te gaan en ervoor te zorgen dat de studenten hun sprankel niet verliezen.

De gangen zijn gevuld met studenten die hun weg proberen te vinden, niet alleen fysiek in het gebouw, maar ook mentaal. Er is een soort collectieve energie, een gevoel van mogelijkheden en nieuwe kansen die in de lucht hangt. Het is een tijd waarin alles nog open ligt en waarin verwachtingen nog niet zijn ingekort door de realiteit van deadlines, toetsen en het soms harde studentenleven.

Maar niet alles is zo positief als het lijkt. Soms hoor ik andere dingen in de eerste week, zoals een student die zegt dat ze door de nieuwe laptop die ze moest aanschaffen nu blut is. Het deed me denken aan toen ik net begon met studeren. De hele zomer had ik gewerkt om de laptop te kopen die werd aanbevolen door Creative Business. Maar toen ik googlede naar het bedrag van een Macbook Pro wilde ik mezelf al bijna uitschrijven bij de opleiding.

Ik kwam vervolgens onzeker het Benno Premselahuis binnen. Bij het voorstelrondje in de klas voelde ik mijn hart in mijn keel. Mijn ouders hadden niet gestudeerd en konden mij maar moeilijk begeleiden in het hele studieproces. Ik wist niet wat ik kon verwachten en ik had ook steeds het gevoel dat ik niet goed genoeg was en niet slim genoeg voor het hbo.

Niemand had ooit verteld dat het iets voor mij was en dat ik het kon. Als je dan in zo’n voorstelrondje zit en zegt dat je van het mbo komt, heb je het gevoel alsof er al een stempel op je gedrukt wordt. Een gevoel ja, want het kan ook aan mijn eigen onzekerheid hebben gelegen.

Er hangt dus energie, enthousiasme en hoop in de lucht, maar ook onzekerheid. En hoe langer je meegaat, hoe makkelijker je dat soms kunt vergeten als HvA-medewerker. Alles wat voor ons zo “normaal’’ is, is voor hen de eerste keer. Studenten lopen wellicht rond met dezelfde onzekerheden die ik toen had: ‘is het niveau niet te hoog?’, ‘hoor ik er wel bij?’ en ‘kan ik deze opleiding financieel wel aan?’