Lisa in alle Staten – willen bedrijven mij wel als stagiair?

Creative Business-student Lisa Wolkers spendeerde voor haar minor een halfjaar in de VS en is nu weer op de HvA te vinden, terug op Hollandse grond. Waarom is een stage vinden zo moeilijk, vraagt ze zich in deze column af. ‘Zoeken bedrijven soms al een volwaardig medewerker?’

Als tweedejaarsstudent was een stage vinden al lastig genoeg. Een stagiair aannemen voor tien weken is voor de meeste bedrijven namelijk niet zo aantrekkelijk, denk ik. Ik werd vaak afgewezen. Hoopvol keek ik uit naar het vierde jaar, waarin ik een stage van twintig weken zou moeten lopen. Ja, dan zou het vast een stuk makkelijker zijn om ergens aangenomen te worden.

Niets blijkt minder waar. Op het moment ben ik weer druk bezig met het zoeken naar de juiste stageplek, maar de zoektocht lijkt wel een doolhof. Gelukkig wist ik tijdens het tweede jaar al bij welke bedrijven ik mijn laatste stage wilde gaan lopen, dus stapsgewijs ging ik mijn lijst met mogelijke opties af. Maar willen die bedrijven míj eigenlijk wel?

Na een heleboel mails, motivatiebrieven en portfolio’s kreeg ik eindelijk een aantal reacties, maar allemaal met dezelfde mededeling: ‘Zou je een proefopdracht willen maken voor ons?’ Ik begon nog vol enthousiasme aan de opdrachten, maar al gauw merkte ik hoe lastig ik het vond. Ik had zoiets nog nooit eerder gedaan en wist ook niet goed wat er nou precies van me werd verwacht.

Hetzelfde gold voor de sollicitatiegesprekken die volgden. Ik had het gevoel dat ik constant dichtklapte en niet de antwoorden gaf waar ze naar zochten. Ze vroegen mij wat ik wilde leren tijdens mijn stage, maar ik moest natuurlijk ook weer niet té slecht zijn in die vaardigheden, want dan wilden ze me niet meer.

Gedurende het proces kreeg ik steeds meer het idee dat ik aan het solliciteren was naar een baan in plaats van een stage. De proefopdrachten waren streng, de gesprekken intens. Ik werd meerdere keren afgewezen, elke keer om een andere reden. Misschien had ik de vraag ‘welke influencer vind je het grappigst?’ dan toch verkeerd beantwoord. Of wilde ik juist nog te veel leren en zochten ze iemand die al kon werken als een volwaardig medewerker?

Vaak mailden bedrijven me niet eens terug, of gaven ze me een kort antwoord, terwijl ik zelf uren had besteed aan de opdrachten die ze me lieten doen. Ik vind het maar een zeer demotiverend proces. Tijdens een stage zou de student centraal moeten staan, maar al tijdens het sollicitatieproces wordt dat vergeten door veel bedrijven. Eigenlijk best wel gek. Ook mijn ouders raakten gefrustreerd door het proces en zeiden dat ik contact moest opnemen met de hogeschool. Maar dat leek me geen goed plan. Vaak krijg je dan een beetje onpersoonlijk advies en daar had ik geen behoefte aan.

Het proces heeft me hoe dan ook een les geleerd, die ik al vaker voorbij had zien komen op sociale media, maar nu voor het eerst zelf ervaarde. Hoe je wordt behandeld tijdens het sollicitatieproces, is een weerspiegeling van hoe je wordt behandeld als werknemer. Als een stagebedrijf kortaf reageert na een gezellig sollicitatiegesprek en een goede proefopdracht, dan zullen ze je waarschijnlijk ook niet de juiste aandacht en feedback geven tijdens je stageperiode.