‘Ik ben gek op mijn werk, juist daarom ben ik kritisch op mijn werkgever’

Van student in de collegebanken tot medewerker en docent aan de HvA: Jessica Singh schrijft columns over de hogeschool die ze van twee kanten heeft leren kennen. Deze keer is het tijd om eens uit te leggen waarom ze soms zo scherp uit de hoek komt als columnist van HvanA. 

Aan de eettafel afgelopen week, vertelde de moeder van een vriendin dat ze op zoek was naar een nieuwe uitdaging in HR. Toen ik haar de vacatures bij de HvA aanraadde, kon mijn vriendin haar lach niet inhouden.

‘Jij bent lekker. Kom je eerst met al die negatieve artikelen over de HvA, raad je vervolgens mijn moeder aan daar te werken.’ Onderweg naar huis bleef de opmerking maar hangen. Geef ik met mijn artikelen zo’n vertekend beeld van de HvA en het plezier dat ik in mijn werk heb?

Elke dag opnieuw, of ik nu is als docent aan de minor Ondernemerschap of als medewerker in de University Store, zie ik hoe we studenten helpen om hun dromen waar te maken. Van ondernemers die na maanden van voorbereiding eindelijk live gaan, tot studenten die vol zenuwen en oefenen toch hun geweldige sales pitch doen voor de groep. 

De groepsapp van mij en mijn collega’s staat vol met geweldige berichten die we krijgen van studenten, die dan laten weten dat ze hun eerste klant binnen hebben gehaald, of een eigen winkel hebben geopend, of in de krant staan. Dat zijn de momenten die mijn werk zo bevredigend maken en mij energie geven.

Ik ben gek op mijn werk. Alleen ik vind ook dat we hier op de HvA de verplichting hebben om kritisch te blijven. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een Indiaas spreekwoord dat ik vaak in mijn jeugd te horen kreeg. ‘Als water stilstaat, gaan de vissen dood; het beekje moet blijven stromen om het ecosysteem mogelijk te houden.’ Nooit gedacht dat ik dat spreekwoord nog eens zou gebruiken.

De impact van de studietijd van studenten op hun beeldvorming mag niet onderschat worden. Daarom vind ik dat we verplicht zijn om constant kritisch te zijn, onze mening te geven en te streven naar verbetering van het onderwijs en onze hogeschool. De HvA is vaak zo bezig met de noodzaak tot positieve beeldvorming dat die het soms wint van de kritische rol die ze, juist ook naar zichzelf, heeft als kennisinstelling. Neem bijvoorbeeld de keer dat de HvA aangaf zich niet te herkennen in de uitslag van de score van de HvA in de keuzegids. Is dat de juiste, kritische houding als hogeschool? 

Ik wil best uitleggen waarom ik bepaalde onderwerpen heb aangesneden in mijn columns. Neem bijvoorbeeld de prijs van de broodjes: moeten we daarin geen kleur bekennen, als zelfs de collegevoorzitter in de Volkskrant wijst op de geldzorgen van haar studenten? Of de anti-rookborden, die nog voor het publiceren van mijn column daarover alweer verdwenen waren?

Een mail van een onbekende collega na mijn column over menstruatiearmoede toonde mij ook alleen maar hoe nodig het is om over het onderwerp te praten: ‘De kosten voor menstruatieproducten zijn niet erg hoog. Verse groente en koffie vind ik ook duur, moeten we het daarom gratis maken?’ 

In gesprek met mijn collega Greg vertelde ik hem mijn piekergedachten over het idee dat ik te negatief overkom. ‘Nee Jes’, zei hij, ‘zolang je ergens iets van vindt laat dat alleen maar zien dat je er om geeft. Het toont betrokkenheid en passie.’ Voor mij sloeg hij daarmee de spijker op zijn kop. Werkplezier en daarbij iets vinden van dingen kunnen makkelijk naast elkaar bestaan. 

Maar als de HvA op zichzelf moet reflecteren, moet ik dat natuurlijk ook. Ben ik te negatief, draagt mijn kritiek ook echt bij aan een betere HvA? Beste lezer, mocht je nou vinden dat ik beter moet reflecteren op mijn eigen columns: mail me vooral. Ik sta altijd open voor goede ideeën, feedback of kritiek. De reactie op menstruatiearmoede heb ik alleen niet beantwoord. Daar reageer ik niet op, want daar herken ik mezelf niet in.