Mening: de medezeggenschap op de HvA kan haar werk niet goed doen
Rawpixel
Hoe krijgen we een bruisende medezeggenschap op de HvA? Zichtbaarheid is één, denkt student Teun Bugera. Maar het echte probleem is fundamenteler, stelt hij in deze opinie: we nemen de kritische rol van de medezeggenschap nu niet serieus genoeg. ‘Het loont niet om dit werk te doen.’
Slechts een op de twintig studenten heeft bij de laatste verkiezingen voor de medezeggenschap gestemd. Waarom zo weinig? Vaak wordt de beperkte ‘zichtbaarheid’ van ons werk genoemd als oorzaak: wat studenten en medewerkers in deelraden en opleidingscommissies doen, zou niet bekend of zichtbaar genoeg zijn bij HvA-studenten.
Misschien is dat onderdeel van het probleem; ik denk echter dat de oorzaak dieper ligt. Ik vind dat het management van de HvA eens goed naar haar eigen rol in dit probleem zou moeten kijken. Want het loont nu simpelweg niet om als student aan de medezeggenschap deel te nemen.
Het is volstrekt logisch dat het moeilijk is om studenten te motiveren voor de medezeggenschap
Facilitering
Ik wil dat hier graag op een rijtje zetten. Zelf zit ik nu al een aantal jaren in de deelraad van de Faculteit Digitale Media en Creatieve Industrie. Wekelijks vergader ik dus over allerlei zaken die spelen in de faculteit, controleer ik het onderwijs, of de begroting van de faculteit. Als raad buigen we ons over actuele pijnpunten en ontwikkelingen, zoals onderwijsvernieuwingen.
Ziehier probleem één: dit vergt al meer tijd dan de uren die ik ervoor toegewezen krijg. Wil ik als medezeggenschapper dus daadwerkelijk een stap extra zetten en me hard maken voor iets waarvan ik vind dat het bijzondere aandacht verdient, dan moet ik dat uit mijn eigen tijd en middelen financieren, aangezien ik hiervoor geen financiële vergoeding ontvang.
Wil ik mijn werk dus écht goed doen? Dan doe ik dat voor een deel vrijwillig. De financiële vergoeding voor studentleden is trouwens tamelijk ontoereikend, namelijk 12,80 euro per uur. Ja, dat heeft als gevolg dat studenten eerder kiezen voor een functie buiten de HvA, in plaats van een bijdrage te leveren aan het verbeteren van ons onderwijs. Logisch dat het moeilijk is om studenten te motiveren om deel te nemen aan medezeggenschapsorganen.
Omgang met kritiek
Goed, dat is alleen nog maar het financiële plaatje. De kern van het probleem ligt volgens mij dieper, in het werk zelf. Want als je eenmaal in de medezeggenschap zit, merk je dat wat je daar doet, je niet oplevert wat je ervan had verwacht. Laat ik dat eens uitleggen.
Wat mij met name steekt, is de verhouding die we als medezeggenschappers hebben met het management. Eerlijk gezegd kan ik deze verhouding alleen maar omschrijven als moeizaam. In afgelopen jaren heb ik te vaak gemerkt dat (kritische) vragen die wij aanleveren bij het management, onvoldoende of onbevredigend worden behandeld of beantwoord.
De huidige rolverdeling maakt medezeggenschappers cynisch in plaats van kritisch
Ik kan wel een voorbeeld noemen. In januari van dit jaar stelde ik een aantal kritische vragen over de onderwijsvernieuwingen bij CO+CB. De hele deelraad van FDMCI deed dat, trouwens: we hadden namelijk sterk het idee dat het niet goed ging met het onderwijs van die opleidingen.
We schakelden als deelraad zelfs een juridisch expert in, die zag dat er bij de hervorming van de opleiding ‘ernstige nalatigheid en onzorgvuldigheid was vertoond’. Daarna kwam er nog een klokkenluider vanuit de opleidingen zelf. Steeds werd er maar weinig met de signalen gedaan. Pas aan het einde van het studiejaar kwam er een reactie vanuit het management. Een jaar lang is kostbare tijd verloren gegaan om het onderwijs bij deze opleidingen te verbeteren. Waarom? Omdat er niet naar ons geluisterd werd.
Cynisme
Dat is maar één voorbeeld. Soms komt de reactie te laat, op andere momenten lijken plannen er juist snel doorheen gejast te moeten worden. Plannen die het management voor onze faculteit heeft, worden soms met de verwachting gepresenteerd alsof we vooral even snel goedkeuring moeten geven. Of dit nu opzettelijk of per ongeluk is, de oorzaak vind ik eigenlijk niet zo belangrijk. Omdat de gevolgen hetzelfde zijn.
Het probleem is uiteindelijk dat de combinatie van al deze knelpunten tussen de medezeggenschap en het management als gevolg hebben dat medezeggenschapsleden cynisch worden, in plaats van kritisch. Ik zie dat om me heen gebeuren en heb er zelf soms ook moeite mee. En dat vind ik echt zonde.
Open houding
Cynisme is namelijk niet wat ons onderwijs en onderzoek gaat verbeteren. Een kritische houding wel. Kritische vragen, en een goede behandeling daarvan, zorgen er namelijk voor dat wij met z’n allen tot een plan komen waar rekening wordt gehouden met alle belanghebbenden op de HvA. Studenten, medewerkers, docenten, managers en bestuurders.
Dit is niet een probleem van één faculteit; het speelt in heel de HvA
De situatie die ik beschrijf staat niet op zichzelf. Ik heb ook met leden van andere medezeggenschapsorganen gesproken en hoor dezelfde problemen die zich afspelen bij de deelraad van FDMCI terugkomen bij hen. Het is dus niet een probleem van FDMCI, maar speelt binnen de gehele HvA.
Het wordt nu echt tijd dat de medezeggenschapsorganen op de HvA beter ondersteund worden. Niet alleen in zichtbaarheid en ook niet alleen in het faciliteren van genoeg uren of de vergoeding voor studenten. Met name gaat het hierin ook om genoeg ruimte voor ons werk en een open houding tegenover kritische vragen. Dan beloof ik dat ik mijn cynisme thuislaat, want alleen dan kan ik de impactmaker zijn die de HvA mij vraagt te zijn.
Teun Bugera is vierdejaarsstudent HBO-ICT. Sinds september 2021 is hij actief als lid van de deelraad van de Faculteit Digitale Media & Creatieve Industrie. Reageren of verder discussiëren over dit onderwerp? Dat kan via onze sociale media - of schrijf zelf een opinie.
