Lisa in alle Staten – tijd om af te rekenen met het romantische plaatje
Eigen foto | Lisa Wolkers
Welcome in America! Creative Business-student Lisa Wolkers is de oceaan overgestoken voor een minor aan Syracuse University, New York. Om de week schrijft ze een column voor HvanA over haar belevenissen. Deze keer is ze overmand door dat akelige gevoel. Heimwee.
Voor mijn vertrek naar de Verenigde Staten bereidde ik me voor op het ergste. Afscheid nemen van mijn vrienden en familie. Maar nu ik hier eenmaal ben, ben ik erachter gekomen dat ik het ergste deel van dat afscheid nog helemaal niet heb gehad. Ik heb namelijk last van heimwee naar Nederland, en het speelt een grote rol in mijn leven in Amerika.
Ik merkte het al gedurende mijn laatste maanden in Nederland, toen ik mijn vertrekdatum steeds dichterbij zag komen. Een gevoel dat ik maar niet kon loslaten. Tijdens ieder feestje, elke kringverjaardag, in iedere McDrive en ook tijdens late avonden op het terras, stond ik vaak letterlijk even een minuut stil. Het enige waar ik aan kon denken was: ‘Over een aantal dagen ben ik er niet meer, dan gaat dit leven hier verder zonder mij.’
‘Is het leuk daar?’ De afgelopen dagen was het antwoord op die vraag eigenlijk ‘nee’
Vaak voelde het alsof ik te weinig tijd had voor alle dingen die ik nog wilde doen. Alsof ik constant op de klok moest kijken of-ie twaalf uur zou slaan. Hoe eng dat gevoel ook was, het maakte me ook dankbaar. Dat ik deze tijd nog mocht besteden met de mensen die ik het meest liefheb. De momenten die eerder vanzelfsprekend voelden, waren nu extra speciaal.
Nu ben ik in de V.S. En ik kan zeggen: de Amerikaanse ‘college’-cultuur is behoorlijk anders, in vergelijking met naar school gaan in Nederland. Veel studenten komen overvliegen vanuit andere staten om hier te studeren. Er lopen genoeg mensen rond die drieduizend kilometer van huis wonen, net zoals ik. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die vaak terugdenkt aan thuis.
Toch ben ik degene die nu in een ander land woont, met een heel andere cultuur. En dat is wennen. Mijn klasgenoten en vrienden wonen misschien wel net zo ver van huis als ik, de cultuurshock is niet te vergelijken. Die ervaring is eigenlijk niet uit te leggen aan anderen die het nog nooit hebben ervaren. De mensen hier en in Nederland begrijpen dat gewoon niet.
‘Is het leuk daar?’, wordt me geregeld gevraagd. Vaak weet ik niet eens hoe ik daarop moet antwoorden. De formulering van de vraag geeft eigenlijk al aan dat het antwoord ‘ja’ moet zijn. Maar vaak was het antwoord de afgelopen dagen toch eigenlijk ‘nee’. Hier wonen kost gewoon erg veel energie. Ik moet continu nadenken over de taal die ik spreek en het eten is niet vergelijkbaar met Nederland. Jep: ze lunchen hier gerust dagelijks met pizza.
Ook de lesmethodes zijn nieuw voor mij. Ik heb wekelijks minstens zes deadlines, iets wat bij mijn opleiding aan de HvA zeker niet het geval is. Iedere week maak ik een toets over het meest recente nieuws en lever ik mijn huiswerk in voor een cijfer. In the States wordt er veel specifieker bepaald hoe je moet leren voor een vak in plaats van alleen welke stof.
Ja, al met al kan ik wel zeggen dat ik het hier naar mijn zin heb. Maar het is zeker lastig geweest om mezelf aan te passen aan Amerika de afgelopen weken. Niet iedere dag voelt als het geromantiseerde plaatje – soms is de realiteit net even complexer dan dat.
