Stadsnomade Jordi heeft na lang zoeken eindelijk zijn eigen plek in Amsterdam
Rosa Tromp | Jordi Frederiks
Jordi (26) is net afgestudeerd als toegepast psycholoog, wat betekent dat hij gedag moet zeggen tegen de oude gewoontes van het studentenleven. Deze week schrijft hij over zijn nomadenbestaan in Amsterdam, de stad waar je zo moeilijk vaste grond onder je voeten vindt.
Afgelopen oktober moest ik tijdens het afronden van mijn scriptie onverhoopt verhuizen en op zoek naar een nieuwe woning. Zo ontstond een behoorlijk stressvolle situatie, waarvan ik had gehoopt dat die snel voorbij zou zijn. Dat was helaas niet het geval.
Het kostte mij meer dan een halfjaar hopeloos zoeken, maar nu heb ik dan eindelijk mijn eigen studio gevonden waar ik voor een langere tijd kan blijven wonen. In de tussentijd leefde ik eigenlijk als nomade in Amsterdam, ik heb in die tijd in vijf verschillende stadsdelen gewoond.
Steeds maar verhuizen heeft impact op je welzijn: ik was minder sociaal en creatief
Net als menig ander woningzoekende struinde ik de afgelopen maanden bijna alle Facebookgroepen met aangeboden woningen af. Mijn trouwe vrienden plaatsten keer op keer oproepjes om mij te helpen. Ik keek naar woningen op Woningnet, wetende dat ik met mijn late inschrijving pas over tien jaar enigszins kans zou maken. En terwijl ik op zoek was naar een eigen woning, moest ik eigenlijk continu ook op zoek naar het volgende dak boven mijn hoofd, omdat ik keer op keer in tijdelijke woningen belandde.
Dat steeds maar verhuizen kan best wel impact hebben op je mentale welzijn, heb ik gemerkt. Een tijd lang zat ik niet lekker in mijn vel, sliep ik slecht, was ik minder sociaal en creatief. Dat kwam omdat ik continu stress had over het vinden van nieuw onderdak. Ik kon nergens tot rust komen, omdat geen woning ‘van mij’ was en de volgende verhuisdatum vaak snel om de hoek stond.
Ik probeerde het verhuizen maar positief te benaderen. Ik had nu in ieder geval de kans om nieuwe buurten in Amsterdam te ontdekken, buurten waar ik anders niet snel zou komen. Dus heb ik veel gewandeld, vooral toen ik een tijdje in de mooie Jordaan woonde. Bovendien leerde ik om met minder spullen te leven. Bij mijn eerste verhuizing had ik twaalf verhuisdozen, een maand geleden nog maar acht. Pakte ik eerst nog al mijn dozen uit om dat tijdelijke huis een beetje van mezelf te maken, daarna liet ik de meeste spullen in dozen zitten. Als ik iets nodig had, wist ik in welke doos ik het kon vinden.
Het is belachelijk dat je je in allerlei bochten moet wringen om aan een woning te komen
Aan al dat verhuizen is inmiddels gelukkig een einde gekomen, maar dat nomadenbestaan heb ik nog niet helemaal van me afgeschud. De eerste weken in mijn nieuwe woning bracht ik knus door op mijn matras, met mijn spullen in de dozen die ik nu door en door kende. Ik had immers alles wat ik nodig had en was gewend geraakt om vanuit dozen en zakken te leven. Misschien dat ik nog weleens bewust als nomade wil rondtrekken. Zeg nooit nooit.
Zelf heb ik het eigenlijk niet eens zo slecht gehad, als je bedenkt dat ik een fijne kring mensen om me heen had die mij heeft geholpen met het zoeken van een woning en ik altijd bij iemand kon slapen als dat nodig was. Ik bedenk me dan dat er mensen zijn die dat niet hebben en het slechter treffen. Het is belachelijk dat de woningmarkt in Nederland zó belabberd is dat je je in allerlei nauwe bochten moet wringen om aan een dak boven je hoofd te komen.
Langzaam begint bij mij in ieder geval het besef te komen: ik heb nu wél mijn eigen woning en hoef hier niet binnenkort van te verhuizen. Daardoor heb ik natuurlijk wel de tijd om mijn studio rustig in te richten: het nomadenbestaan is nu officieel wel klaar. De laatste dagen begint de schaamte rondom mijn ‘kale’ studio echter wat te groeien. Dus mocht iemand nog leuke stoelen of decoratie in aardetinten vinden, stuur me dan vooral een berichtje.
