Hoe Jordi zijn moeder ook als collega leerde kennen
Rosa Tromp | Jordi Frederiks
Jordi (26) is net afgestudeerd als toegepast psycholoog, wat betekent dat hij gedag moet zeggen tegen de oude gewoontes van het studentenleven. Deze week doet Jordi in aanloop naar Moederdag een boekje open over de bijzondere band die hij met zijn moeder heeft gekregen.
Ouders hebben het er vaak over hoe bijzonder het is om je kinderen te zien opgroeien. Maar laat ik ook eens zeggen hoe bijzonder het andersom is, en je moeder te zien groeien. Door de afgelopen jaren met haar samen te werken in haar bedrijf heb ik haar namelijk op heel andere manieren leren kennen. Niet meer alleen als moeder, maar ook als ondernemer.
Inmiddels werk ik al zeven jaar samen met haar aan haar projecten. Ik heb haar leren kennen als een creatieve duizendpoot: zo repareert zij al jaren kleding van familie en vrienden en heeft ze daarbij een kast vol oude spijkerbroeken verzameld. Onlangs zijn wij met die verzameling een nieuw project begonnen, waarbij we denimtassen maken van oude spijkerbroeken.
We ontwerpen de tassen samen, mijn moeder duikt vervolgens achter de naaimachine, ik achter de social media. Die rollen moeten ook niet omgedraaid worden, want dan zouden zowel de tassen als onze online content één groot fiasco worden. Maar die verdeling zorgt er wel voor dat we veel van elkaar geleerd hebben. Zo leer ik van mijn moeder over textiel en het maken van kleding en leer ik haar weer over marketing en het navigeren op social media.
Ik zie haar inmiddels niet meer alleen als mijn ouder, maar ook alsof ze mijn beste vriendin is
Dat betekent bepaald niet dat samenwerken met je moeder altijd ‘kum ba yah’ is. Om te beginnen heeft mijn moeder altijd gelijk en zou ik het kind van mijn moeder niet zijn als ik niet haar eigenwijze trekjes had overgenomen. Nee, we zijn het niet altijd met elkaar eens en ja, vaak kibbelen we.
Mijn stiefvader kan vast een boek schrijven over alle momenten dat hij onvrijwillig getuige en betrokken is geweest bij onze ‘werkoverleggen’. Ik spreek mijn moeder bijna dagelijks over werk, vaak ook ’s avonds, op momenten dat je niet altijd evenveel geduld meer met elkaar hebt. Als moeder en zoon zeg je kennelijk gemakkelijker tegen elkaar dat iets je niet aanstaat dan je dat tegen een collega op je werk zou doen.
Maar juist dat heeft onze persoonlijke band wel versterkt: mijn moeder en ik kennen elkaar nu door en door. Omdat wij zo veel contact hebben, delen wij veel met elkaar. Zo zie ik haar inmiddels niet meer alleen als mijn ouder, maar ook alsof ze mijn beste vriendin is. Ik kan altijd bij haar terecht – en zij ook weer bij mij.
Het is voor mij altijd al normaal geweest te weten dat ze creatief en handig is. Maar nu ik eigenhandig zie hoe ze daar haar geld mee verdient, ben ik pas gaan realiseren hoe nauwkeurig ze als professional te werk gaat. Ik vind het inspirerend om te zien hoe mijn moeder van haar passie haar werk heeft gemaakt, continu haar werk wil verbeteren en zich openstelt voor nieuwe dingen.
Ik neem bij deze dan ook een diepe buiging voor dit soort moeders, die hun eigen boontjes doppen. Moeders die het altijd beter weten - maar ook moeders die fouten maken en daarvan leren. Ik wilde maar even zeggen: ik mag zeker in mijn handen knijpen met zo’n moeder.
