Wat Jordi wel en niet gaat missen aan zijn studententijd
Rosa Tromp | Jordi Frederiks
Jordi (26) is net afgestudeerd als toegepast psycholoog, wat betekent dat hij gedag moet zeggen tegen de oude gewoontes van het studentenleven. Deze week sluit hij zijn studententijd definitief af en dus wordt hem gevraagd daarop te reflecteren, zoals een waar hbo’er betaamt.
Afgelopen week beleefde ik eindelijk hét moment waar ik als student op mijn eerste schooldag al naar uitkeek: mijn diploma-uitreiking. Een mijlpaal die aan het begin nog zó ver weg leek dat het lastig was om me voor te stellen. Niet weten hoe je je diploma gaat halen en óf je die überhaupt wel gaat halen, dat waren gedachtes die bij mij in ieder geval wel speelden.
De ochtend van de diploma-uitreiking begon vrij ontspannen. Ik had een bad genomen, ging wat schoonmaken en begon mij rustig klaar te maken. Maar tijdens het klaarmaken sloegen de zenuwen plotseling toe. Heb ik dan straks écht mijn diploma-uitreiking? De diploma zelf stond al een tijdje in mijn mail, maar de uitreiking daarvan maakte het afstuderen toch echt definitief. Daar raakte ik wel een beetje sentimenteel van.
Al die peer reviews en zelfreflectie? Als ik erop terugkijk, moet ik zeggen dat ik daar de waarde ook wel van inzie
Ik kan echter met opgeheven hoofd terugkijken op mijn studietijd bij Toegepaste Psychologie. Door de jaren heen heb ik veel geleerd. Niet alleen over uiteenlopende psychologische theorieën of skills, maar ook over de mensen in mijn omgeving en vooral over mijzelf. Daarnaast is het bijzonder om dit zo samen met je klasgenoten mee te maken en ook hen te zien groeien.
Vrijwillig voelde het studeren overigens niet altijd. Als studenten werden we gebombardeerd met peer reviews en zelfreflecties. En nee, dat werd niet altijd gewaardeerd. Maar als ik er nu op terugkijk, moet ik toegeven dat ik van al die opdrachten wel de waarde inzie en ook daarvan heb geleerd. (Sorry studenten, mochten docenten deze bekentenis tegen jullie gaan gebruiken).
Deze afsluiting voelt ook wel een beetje bitterzoet. Als afgestudeerde raak ik namelijk wel wat privileges kwijt. Mijn Word-licentie verdwijnt, ik kom niet meer in aanmerking voor de vele studentencomplexen én de studentenkortingen bij bedrijven zijn niet meer voor mij. Ook kan ik niet meer onderdak zoeken bij de bibliotheek aan de Singel wanneer het regent of mijn telefoon opgeladen moet worden. En ik kan natuurlijk niet meer lenen. Het (gefaalde) leenstelsel van Rutte, waar menig student financieel afhankelijk van is geworden: daar mag zeker even om gerouwd worden.
Deze afsluiting voelt bitterzoet: als afgestudeerde raak ik wel wat privileges kwijt
Toen de diploma-uitreiking eenmaal van start was gegaan, had ik in ieder geval mijn familie en vrienden waar ik zenuwachtig bij kon zijn. Samen met zeven andere alumni zat ik omringd met familie en vrienden en werd eenieder toegesproken door een docent. Ik had een videoboodschap gekregen van mijn studieloopbaangeleider, met wie ik goed overweg kan. Voor mij was het – samen met de trotse gezichten van mijn familie en vrienden – de kers op de taart: lof krijgen van iemand die je de afgelopen jaren zowel professioneel als persoonlijk begeleid heeft.
In ware stijl van Toegepaste Psychologie werd aan het einde van de uitreiking echter nog wel aan ons gevraagd waar wij trots op waren. De docenten vonden het natuurlijk wel belangrijk dat wij ook daarop – een laatste keer – zouden reflecteren. Wederom zorgde dat voor rollende ogen, maar we hadden de vraag eigenlijk ook wel kunnen verwachten.
En dus hier nog één laatste reflectiemoment, nog één keer de balans opmaken en terugkijken op mijn studietijd. Wat ik bepaald niet ga missen? De stress rondom deadlines, het leren voor herkansingen en het niet kunnen vinden van een studieplek vanwege drukte. Maar wat ik zeker wel ga missen? De vele grappige rollenspellen die ik met klasgenoten heb moeten doen. Onze leermomenten samen. De ontspannen sfeer op school in de late uurtjes. En toch ook echt die ‘gratis’ Word-licentie.
