Julia juicht – en staat op het punt al haar werk kwijt te raken
Daniël Rommens | Julia Kroonen
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (22) voor het vierde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week wordt één verkeerde muisklik haar scriptie bijna fataal.
‘Wat heb ik nu weer gedaan?!’ Ik slaakte een kreet van wanhoop. Zo ontzettend stom van mezelf. Viel dit nog op te lossen of was het kwaad al geschied? Ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Een absoluut drama had plaatsgevonden: ik stond op het punt mijn gehele scriptie verwijderd te zien worden.
Al dagen kreeg ik een melding dat de opslag van mijn computer vol was. Er stonden echter geen zware programma’s op en het aantal bestanden viel ook wel mee. Wat stond er dan op mijn computer dat zo veel opslag vrat? Ik ging op onderzoek uit en ontdekte een paar standaard gedownloade Microsoft Office-apps die ik nooit gebruikte. Eén daarvan was OneNote. Tja, wat moest ik met OneNote? Zonder na te denken drukte ik op delete. Een gigantische fout, zo bleek.
IT'ers zijn soms van levensbelang: wat goed dat deze magische mensen bestaan
Een groot fiasco. Mijn computer ging namelijk niet alleen OneNote, maar het gehele Microsoft Office verwijderen. Dramatisch, want zonder Office zou ik onder andere Word en Teams – de belangrijkste apps ooit – niet meer kunnen gebruiken. En er was geen stopknop om het verwijderproces te staken.
Paniek brak uit: het zou me nooit lukken Office opnieuw te installeren. Want ja, wat is mijn inlog? Geen idee. Volgens mij is Office altijd met school verbonden. Maar is dat dan de Hogeschool van Amsterdam of lift ik nog mee op de licentie van de middelbare school? Als ik een persoonlijk Office-account heb, ben ik al helemaal ver van huis. Welke van mijn honderd emailadressen zou mijn gebruikersnaam zijn?
Ik mocht het echt niet kwijtraken, dit verwijderproces moest stoppen. En daarom drukte ik met volle kracht op de uitknop van mijn computer. Apps en tabbladen werden verschrikt afgesloten. Uit voorzorg raakte ik een week mijn computer niet aan. Zo zou dat verwijderproces vanzelf wel verdwijnen. Vol goede moed ging ik weer naar de HvA. Daar viel ik meteen met mijn neus in de boter. Feedbackdocumenten kon ik niet openen, want Word was ‘bezig’. Ik kreeg het bloedheet. Mijn scriptiebegeleider zat naast me en mompelde iets van ’hm?’. Ik durfde niet te zeggen wat er aan de hand was. Toen ik me er toch toe zette, werden ook zijn ogen groot en kwam er een bezorgde ‘Ooh nee!’ uit. Ook hij zag waarschijnlijk mijn scriptie nu finaal de mist in gaan.
Mijn scriptiebegeleider verwees me direct naar de dichtstbijzijnde IT’ers. Word was immers nog ‘bezig’, niet al ‘vernietigd’. Ik racete er naartoe. “Bent u student of medewerker?”, werd me gevraagd. “Ik ben student met een heel groot probleem”, zei ik. “Wij zijn hier alleen voor medewerkers, dus we kunnen u niet helpen”, kreeg ik terug. “Jullie begrijpen het niet”, riep ik radeloos, “Microsoft Office is zichzelf aan het verwijderen!” Dat laatste liet alarmbellen rinkelen. Het team kwam meteen in actie. Maar goed ook, want er was geen tijd te verliezen.
Het verwijderproces zat inmiddels op 99 procent. Het moest nú stopgezet en hersteld worden. De IT’ers raasden over mijn toetsenbord. Precies op tijd wisten ze mijn Office te redden. Ik kon Word weer in en daarmee verder met mijn scriptie. Wat een opluchting. Zo zie je maar weer: IT’ers zijn soms van levensbelang. Goed dat deze magische mensen er zijn!
