Waarom Jordi als ex-student maar niet kan wennen aan de vroege ochtenden
Rosa Tromp
Jordi (26) is net afgestudeerd als toegepast psycholoog, wat betekent dat hij gedag moet zeggen tegen de oude gewoontes van het studentenleven. Deze week vraagt hij zich af waarom mensen allemaal zo vroeg opstaan: bij Jordi zal het ook na zijn studie nooit een hobby worden.
Een nachtje doorhalen, lekker uitslapen of je per ongeluk verslapen: zo kun je als student je dag beginnen. Over het algemeen hangen daar dan ook weinig consequenties aan, want als student heb je vaak de keuze om wel of niet naar school te gaan.
Het missen van een hoorcollege of het te laat komen bij een projectmeeting is natuurlijk niet handig – je hebt vooral jezelf ermee – maar de consequenties vallen te overzien. Maar wanneer je afgestudeerd bent en meerdere dagen in de week ergens werkt, is het toch wel even een omschakeling.
Nu ik niet meer kan rekenen op Ruttes gefaalde leenstelsel, ben ik meer gaan werken. Niet dat ik voorheen zoveel aan het lenen was dat ik achterover kon leunen, want werken heb ik zeker gedaan tijdens mijn studie. Maar nu is het anders, want ik kan natuurlijk niet meer in noodgevallen extra lenen wanneer ik krap bij kas zit. Dat betekent dat ik wat vaker ‘s ochtends om 9.00 uur met mijn theetje op kantoor zit. Mijn weken zijn er dus (logisch) anders uit gaan zien sinds het studentenleven.
Maar dat theetje op kantoor om 9.00 uur is vooral mijn streven. In werkelijkheid blijf ik het nog wel moeilijk vinden om echt stipt op dat tijdstip achter m’n bureau te zitten. Dat ik te laat kom, kan ik afschuiven op een slechte nachtrust, wat ook echt zo is, maar als ik eerlijk ben, komt het ook door mijn bed dat té comfortabel ligt. Daar kan ik niet zomaar uitstappen zonder een paar keer om te draaien en even door TikTok te scrollen. Als je mijn vorige column hebt gelezen over mijn ‘digitale verslaving’ moet ik je dus ook teleurstellen, het verminderen van mijn schermgebruik gaat me nog niet helemaal goed af.
Ik moet ‘s ochtends even opstarten voordat ik aanspreekbaar ben óf kan functioneren
Ik moet ‘s ochtends even opstarten voordat ik aanspreekbaar ben óf kan functioneren. Een koude douche kan daarbij helpen, ik weet het. Maar ik zit in de ochtend – met alle respect – écht niet op de Wim Hof-methode te wachten. Ik neem liever de tijd. Geef mij na dat kwartiertje TikTokken maar een warme douche en wat muziek om de dag mee te beginnen, want dan kan ik na een ontbijtje de ochtend rozig trotseren en naar werk reizen. Maar goed, dan moet dat kwartiertje TikTokken ook wel een kwartier blijven en moet ik ook niet staan dromen onder de douche. Dan kan ik mijn dag nog zo kalmpjes beginnen, maar moet ik vervolgens toch weer mijn ontbijt naar binnen schuiven, mij haastend klaar maken en snelwandelend een tram tegemoet lopen.
Je zou denken dat als ik regelmatig te laat kom het mij nog weinig zou uitmaken, maar dat is zeker niet zo. Als ik dan bijna bij mijn werk of afspraak aankom, ben ik mij toch weer pijnlijk bewust van het feit dat ík het weer niet voor elkaar kon krijgen om op tijd te zijn. Mijn collega’s was het natuurlijk wél weer gelukt om zichzelf bijeen te rapen op de vroege ochtend.
Het is ook ironisch dat de collega’s die de meeste afstand moeten afleggen vaak op tijd zijn en ik te laat kom, terwijl ik binnen tien minuten op kantoor kan zijn. Ik blijf mij verwonderen hoe mensen productief óf vrolijk kunnen zijn, vroeg in de ochtend. Helemaal wanneer ik hoor dat er mensen zijn die vóór hun werkdag nog gaan sporten. Wat weten jullie dat ik niet weet? Drinken jullie gewoon koffie, doen jullie aan yoga of slapen jullie gewoon goed? Hoe kan ik deze ochtendmensen-community bereiken?
Stap voor stap lukt het mij in ieder geval steeds vaker op tijd te komen. Alle tips zijn welkom om dat te versnellen. Maar of ik ooit een ochtendmens zal worden? De tijd zal het leren.
