Jordi zoekt dit keer een huisbaas die wél het beste met hem voor heeft
Rosa Tromp
Jordi (25) is nét afgestudeerd als toegepast psycholoog, wat betekent dat hij gedag moet zeggen tegen de oude gewoontes van het studentenleven. Deze week schrijft hij over de horror die huisbazen kunnen zijn.
Het is weer zover: ik moet op zoek naar een nieuwe woning. Een zoektocht die niet makkelijk gaat worden, net als voor ieder ander deze tijd. De afgelopen zes jaar ben ik vier keer verhuisd en al die keren had ik wonder boven wonder nét op tijd toch een nieuwe woning gevonden.
Die vier zoektochten verliepen allemaal hetzelfde: ik plaatste een oproepje op sociale media, deed een beroep op de oren en ogen van mijn vrienden, struinde talloze Facebook-groepen af en keek hopeloos op WoningNet alsof ik enige kans zou maken op een woning.
Over een maand moet ik uit mijn tijdelijke woning en op dit moment heb ik dus totaal geen idee waar ik zal gaan wonen en of ik net als de vorige keren geluk zal hebben door last minute toch iets te vinden. Het liefst doe ik dat bij een verhuurder die, laat ik zeggen, enigszins het beste met mij voor heeft zodat ik niet een kat in de zak koop. Dat zou namelijk niet de eerste keer zijn.
‘De schoonmaker was ook niet vies van wat ongepaste opmerkingen naar de mannelijke bewoners toe’
Dat gebeurde bijvoorbeeld bij mijn eerste woning, een kamer in een sketchy studentenflat. De verhuurder daarvan is een bekende bij de online serie BOOS, dus dat zegt wellicht al genoeg, maar ik vertel het je graag. Om te beginnen was de kapotte deur van de nooduitgang een uitnodiging voor zwervers en louche figuren om binnen te komen en te stelen, waren er lekkages op gevaarlijke plekken en smerige douches die niet alleen gebruikt werden om te douchen.
Over smerig gesproken, de schoonmaker was ook niet vies van wat ongepaste opmerkingen naar de mannelijke bewoners toe. Zo liep hij ‘per ongeluk’ twee keer mijn kamer in omdat hij dacht dat mijn deur (met posters van Zayn Malik) ‘die van de badkamer was’.
Verder werd je zo je kamer uitgebonjourd wanneer de verhuurder erachter kwam dat je een klacht wilde indienen. Die kamer kon dan weer verhuurd worden aan Poolse mannen die hier tijdelijk werkten, want tussen de studenten in woonden soms ook vier mensen op één kamer van 17 m2. Op het gebouw hing een sticker waar ‘gay meetingpoint’ op stond. Lekker LHBTI+ vriendelijk, zou je denken. Maar die sticker was puur opgehangen om hangjongeren te weren. Dat deed de verhuurder dan weer wel. En dan tot slot natuurlijk de klassieker: betalen voor diensten als een hovenier terwijl konijnen zich konden verstoppen tussen het onkruid.
Na mijn tijd in de sketchy studentenflat heb ik op leuke plekken gewoond waar ook niet alles even eerlijk verliep, maar ik zeker niet mocht klagen. Zo heb ik in de crackflat alsnog een leuke tijd gehad, wat allemaal kwam dankzij de leuke huisgenoten die ik heb ontmoet. Momenteel schrijf ik deze column vanuit mijn tijdelijke woning in de Jordaan, waar ik het liefst blijf plakken. Helaas kan dat niet. Nu moet ik toch echt op zoek naar een verhuurder die geen vreemde kosten rekent en wél handelt bij lekkages en kapotte deuren. Dus, kent iemand toevallig nog een leuke huisbaas?
