HvA’ers van het jaar: Tirza strijdt tegen racisme en discriminatie

18 december 2020
Beeld:

Eigen foto | Tirza (rechts) tijdens een demonstratie

Geplaatst door
Andrea Huntjens
Op
18 december 2020

Dit jaar geen HvA’er van het jaar, want in 2020 hebben alle studenten én medewerkers zich tot het uiterste moeten strekken. In plaats daarvan maken we vijf verhalen over HvA’ers die symbool staan voor een hele groep. Vandaag: Tirza Lempers, student Social Work, die zich inzet om de hogeschool inclusiever te maken.

Het was zomer toen Instagram volspoelde met zwarte vierkantjes. Een paar dagen eerder was George Floyd, een zwarte Amerikaan, door politiegeweld om het leven gekomen. Met Blackout Tuesday betuigden Instagramgebruikers hun steun. Maar mensen gebruikten de hashtag ook om hun eigen verhaal te delen. Over ervaringen met racisme, discriminatie en vooroordelen. Ook studenten van de HvA vertelden over situaties die zij op de hogeschool meemaakten.

 

Zo reageerden (oud-)studenten en docenten massaal op het zwarte vierkant dat Amfi op Instagram plaatste. Een hypocriete actie, vonden zij. Want juist op het mode-insituut ging al jaren vanalles fout. Racistische woorden en afbeeldingen als lesstof, werk dat ‘ghetto’ of ‘te zwart’ werd genoemd en studenten die achtergesteld werden. De mode-opleiding bood excuses aan, en zei een diversiteitscoördinator in te willen stellen.

Voor student Tirza Lempers (27, Social Work) waren de verhalen over Amfi niet nieuw. Ze zet zich al jaren in voor een inclusievere hogeschool. Want daar is nog heel veel ruimte voor verbetering, vindt ze. ‘Er zijn hier zo veel studenten van kleur, de hogeschool is ontzettend divers. Maar het personeel met hoge functies is wit, de schoonmakers hebben een migratie-achtergrond. Dat valt op en doet pijn’, zegt Tirza.

 

Tirza groeide op in Zuid-Limburg, waar ze begon op het gymnasium, en uiteindelijk vanwege een lastige thuissituatie een vmbo-diploma haalde. Met twijfels begon ze aan haar hbo-opleiding. ‘Pas toen zag ik: wat er op mijn middelbare school gebeurde, klopt niet. Er was daar geen plek voor kinderen die thuis minder steun kregen. Ik kon opeens het hbo aan, en dacht: als ik de juiste docenten heb, is er helemaal niks mis met mij.’

 

(De tekst loopt door onder de video.)

Ze prijst de docenten bij haar opleiding Social Work, waarin ze zichzelf herkent. ‘Onze docenten van kleur begrijpen mij. Zij weten dat de samenleving anders werkt. En dat het belangrijk is om een docent met een migratieachtergrond te hebben, waarmee je je kunt identificeren. Of lesstof waarin ook jouw situatie of huidskleur terugkomt.’

Beeld: Eigen foto | Tirza met haar dochters Imaya en Aiva-yana

Het afgelopen jaar werkte Tirza voor diversiteitsplatform Sesi, en organiseerde ze evenementen over inclusie. Want een inclusieve hogeschool is voor iedereen belangrijk, zegt Tirza. ‘Ook als je HBO-Rechten of Bestuurskunde studeert, moet je inclusief zijn. Onbewuste discriminatie gebeurt zo vaak, en door daar bewust van te worden, kun je echt iets veranderen.’

 

Zwart blokje

Ze ziet daarin een taak voor alle studenten en medewerkers van de hogeschool. ‘Op de Dam staan, of iets posten op social media is niks vergeleken met wat je moet doen: het gesprek aangaan. Het is makkelijk om een zwart blokje op Instagram te delen, maar dit werk duurt jaren.’

 

Net als Tirza, zetten meer HvA’ers zich het afgelopen jaar in tegen racisme. Zo spraken studenten zich uit over de situatie op Amfi, en stelden ze in de podcast ‘Even doorpraten’ van HvanA de vraag of de hogeschool nu echt zo inclusief is als deze beweert te zijn. Ook vroegen zij op een creatieve manier aandacht voor het onderwerp. In november stelden zeven HvA’ers die de hogeschool inclusiever willen maken, zich voor.

 

Tirza’s motivatie komt voort uit haar dochters, die sinds de sluiting van de scholen weer thuis zijn. ‘Als ik iets kan doen om hun toekomst een beetje beter te maken, dan doe ik dat. Ik zou geen goede moeder zijn als ik niet bezig zou zijn met zaken waar zij mee te maken zullen krijgen. Als zij ooit naar het hbo gaan, wil ik dat zij zich herkennen in de lesstof en de docenten. Het idee dat dat niet zou lukken, dat doet pijn.’