Eindelijk uit quarantaine in Vietnam: HvA’ers in het buitenland – deel 3
Minhanh Nguyen | Minhanh met haar ouders en zusje in Hanoi
Ze verblijven op een schip midden op de oceaan, of komen net uit quarantaine in Vietnam: al drie weken volgen we HvA’ers in het buitenland. Hoe is het met de studenten die niet terug kunnen? ‘Boodschappen doen is hier een bizarre ervaring.’
‘Ik vond de quarantaine best een leuk avontuur’
Minhanh Nguyen (21, International Business & Management) is na twee weken verplichte quarantaine eindelijk bij haar ouders thuis in Hanoi, Vietnam
‘Ik ben maandag ontslagen uit het ziekenhuis, waar ik zes dagen verbleef. Uit de laatste test bleek dat ik helemaal gezond ben. Mijn vader haalde me daarna met de auto op. Toen ik hem eindelijk weer zag, was ik ontzettend blij. Ik ben nu al vijf dagen bij mijn ouders thuis, waar mijn zusje ook woont. Zij zijn ook gezond.’
‘Eigenlijk vond ik de tijd dat ik in quarantaine verbleef een leuke ervaring. Natuurlijk voelde het eenzaam, maar het was ook een soort avontuur. Ik had geluk dat ik op verschillende plekken verbleef, in het militaire kamp en later in het ziekenhuis.’
‘De coronacrisis is in Vietnam veel meer onder controle dan in Nederland. Hier zijn de laatste dagen geen mensen meer overleden aan het virus. Wel gelden er nog strenge maatregelen, zo mag je alleen naar buiten om boodschappen te doen of medicijnen te halen. Er worden geen boetes uitgedeeld, maar de politie controleert wel wie er de stad in en uit gaat.’
‘Vanwege de veiligheidsregels moet ik nu minimaal zeven dagen bij mijn ouders blijven, en daarna zou ik pas weer naar Nederland mogen. Maar dat zou waarschijnlijk toch niet eens lukken, omdat alle vluchten steeds geannuleerd worden. Mijn ouders houden de berichten van het RIVM over de situatie in Nederland heel goed in de gaten en willen dat ik voorlopig nog niet terugga. Heel erg vind ik dat niet, want ik vind het fijn om weer familie om me heen te hebben.’
‘Een paar dagen geleden ging ik voor het eerst in twee weken weer naar buiten’
Martina Baumgartner (20, Amfi) is bij haar ouders thuis in Bolzano, Italië
‘Een paar weken geleden werd op donderdag aangekondigd dat de scholen dicht zouden gaan. Op vrijdag maakte ook de HvA dat bekend. Samen met twee vriendinnen, die terug naar huis wilden, heb ik overlegd. Ik besloot om ook terug naar mijn familie in Italië te gaan, anders was ik helemaal alleen geweest. Het luchtruim was daar al gesloten, dus ben ik naar Oostenrijk gevlogen. Vanaf daar heb ik een trein genomen. Met een busje werden we over de grens gebracht. Je mocht er alleen langs met een Italiaans paspoort. Twee dagen later werden ook de Oostenrijkse grenzen gesloten.’
‘Ik had een lichte verkoudheid toen ik hier aankwam, dus ik wilde geen risico nemen en bleef binnen. Ik voel me nu beter, en een paar dagen geleden ging ik voor het eerst in twee weken weer naar buiten, om boodschappen te doen. Ik had me er heel erg op verheugd, maar het was een bizarre ervaring. De straten zijn stil, in supermarkten draagt iedereen mondkapjes en handschoenen en mensen ontwijken elkaar.’
‘Ik ken een paar mensen die het virus hebben. Zij zijn van mijn leeftijd, en ze zijn hooguit een week ziek. Ik woon in Tirol en hier is de situatie niet zo erg als in sommige delen van Italië. Het dodental valt hier nog mee. Wel zijn de intensive cares vol, en moeten de artsen selecteren wie er mag blijven. Alsof zich een film in het echt afspeelt.’
‘Mijn ouders zijn nog steeds aan het werk. Je mag hier namelijk alleen naar buiten om te werken of boodschappen te doen. Daar heb je een vergunning voor nodig: er is veel politie op straat om die te controleren. Ik denk dat “de intelligente lockdown” in Nederland zeker een goede optie kan zijn, maar als ik zie hoe veel mensen daar nog buiten rondlopen, word ik wel boos. Hebben ze niks geleerd van de situatie in Spanje en Italië?’
‘Ik wil graag terug naar Nederland. De huur van mijn kamer in Amsterdam loopt namelijk gewoon door. Het is een studentenkamer, die ik via de HvA kreeg. Ik kan het contract alleen opzeggen als ik de kamer leeg oplever, zegt de HvA. Maar dat kan ik nu natuurlijk niet doen, want ik kom het land niet uit. Zodra de grenzen open gaan, ga ik proberen terug te komen naar Nederland.’
‘Het schip is een kasteel dat we veilig moeten houden’
Pieter Westerink (21, Maritiem Officier) is voor stage op een schip onderweg van Duitsland naar Taiwan
‘Ik kom net uit Duitsland, daar heb ik niet veel van de situatie ter plaatse gemerkt. Ik moest veel werken en we mochten niet van het schip af. We zijn ook een Nederlands schip, en houden ons dus aan de maatregelen van de Nederlandse regering, niet de Duitse. De vrachtwagenchauffeurs die onze vracht leverden, moesten wel extra goed hun handen wassen en mochten niet zomaar het schip op.’
‘Ik ben nu onderweg naar Taiwan, daar zijn we pas over een maand. Het is het meest veilige land als het gaat om corona, heb ik begrepen. Dat land heeft een aantal jaar geleden de SARS-crisisSARS is een virus dat mondiaal uitbrak in 2002. Ongeveer 8.000 mensen uit 29 landen raakten besmet met het virus, waarvan er wereldwijd 774 stierven. meegemaakt en was dus beter voorbereid op corona dan wij. Zo kunnen ze gevaarlijke gebieden duidelijk in kaart brengen en onder controle houden.’
‘Misschien zijn ze in Taiwan wel sceptisch over een schip dat uit Europa komt. Wij blijven in ieder geval gewoon aan boord, dus ook daar zal ik niet veel van de situatie meekrijgen. Het schip is een soort afgezonderd kasteel, dat we veilig moeten zien te houden. Ik ben wel benieuwd hoe het gaat als we door het Suezkanaal varen. De autoriteiten daar zijn erg corrupt, ze willen altijd drank en sigaretten krijgen voordat ze iets voor je regelen. Maar met alle maatregelen zijn zij niet echt in de positie om te onderhandelen, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat.’
