Zo beleven studenten de pandemie in het buitenland
ethan brooke (cc, via Pxfuel) | Seoul (archieffoto)
Op een schip midden op de oceaan, of in quarantaine in Vietnam: deze vijf HvA’ers beleven de coronacrisis heel anders dan wij in Nederland. Wij vroegen hen naar de situatie op de plek waar ze verblijven, hun voorzorgsmaatregelen en of ze bang zijn.
‘Van de universiteit krijg ik twee mondkapjes per week opgestuurd’
Giacomo Colamassaro (22, International Business & Management) studeert in Seoul, Zuid-Korea
‘Sinds eind februari ben ik in Zuid-Korea voor een uitwisseling. Toen ik hier zondagmiddag aankwam, was het doods op straat. Winkelcentra, straten, pleinen: alles was leeg. Er liepen alleen uitwisselingsstudenten als ik rond, om de stad te zien, of uit te vogelen waar je eten kon kopen. Het beeld van Seoul dat ik had, van een drukke wereldstad, lijkt in niks op hoe het er een maand geleden was.’
‘Het leven in de stad begint nu weer een beetje op gang te komen. Clubs en barretjes worden wat drukker, de winkelcentra zijn weer open. De situatie is hier weer redelijk normaal. Ik voel me hier momenteel veiliger dan in Amsterdam of Italië, waar ik vandaan kom. Iedereen in Seoul draagt een mondkapje, dat is verplicht. Van de universiteit krijg ik twee mondkapjes per week opgestuurd. Ik heb een nieuwe routine: als ik nu de deur uit ga, check ik niet of ik mijn telefoon en portemonnee, maar of ik mijn mondkapje en desinfecterende handgel bij me heb.’
‘Ik kreeg een paar dagen geleden een brief van de HvA waarin ze aanraadden om terug te komen, maar ik blijf liever hier. Waarom? Mijn online lessen zijn net begonnen, en ik wil een semester aan colleges niet missen. En ik heb een beurs gekregen voor deze uitwisseling. Die wil ik ook niet kwijt. Omdat de situatie in Europa zo nieuw is, weet ik niet of het onderwijs daar wel door zou kunnen gaan. En waar je hier ook komt: in iedere winkel is er genoeg zeep en toiletpapier.’
‘Zondagavond heb ik nog in een restaurant gegeten’
Ton van Beek (21, Aviation) is voor zijn werk in Frankfurt, Duitsland
‘Ik werk bij KLM en ben momenteel in Frankfurt voor een cursus bij Lufthansa, die echt niet uitgesteld kon worden. Het vliegtuig hierheen zat helemaal vol, alsof er niks aan de hand was. Hier merk ik ook vrij weinig van een crisis. Het is best druk op straat. Zelf heb ik wel veel maatregelen genomen: ik ga niet naar publieke ruimtes met veel mensen, en was vaak mijn handen. Voor de zekerheid heb ik ook een lading spelletjes meegenomen.’
‘Doordat ik bij KLM werk, weet ik vrij zeker dat ik thuis zou komen, zelfs als de grenzen dichtgaan. Het voelt voor mij gek dat alles hier zo normaal lijkt, terwijl ik weet hoe het in Nederland is. De straten zijn druk, de winkels open. Zondagavond heb ik zelfs nog in een restaurant gegeten. Die gaan nu wel om 18 uur dicht, dat is een nieuwe maatregel.’
‘Bij aankomst in Hanoi werd ik meteen in quarantaine geplaatst’
Minhanh Nguyen (21, International Business & Management) is bij haar ouders in Vietnam
‘Dit is mijn derde dag in quarantaine op een militair kamp bij de luchthaven van Hanoi, waar ik maandagavond landde. Nog voordat we het vliegtuig uit konden, moesten alle inzittenden een formulier invullen. Daarna werden we meegenomen naar dit kamp, en kregen we te horen dat we verplicht in quarantaine moesten. Er werd meteen een coronatest bij me gedaan.’
‘Ik kom uit Vietnam, maar ik woon al een aantal jaren in Nederland voor mijn studie aan de HvA. Toen mijn ouders hoorden hoe de situatie in Nederland verergerd was, verplichtten zij me om direct terug naar huis te komen. Het leek mij zelf veiliger om in Nederland te blijven, zodat ik openbare plekken kon vermijden.’
‘Dit kamp is goed georganiseerd. De overheid van Vietnam heeft alles goed onder controle. Ondanks dat ik baal dat ik hier vastzit en me eenzaam voel, voel ik me hier veilig. De bedden zijn comfortabel. We worden constant in de gaten gehouden door de verplegers en onze temperatuur wordt meerdere keren per dag gemeten. We krijgen geen bezoek en moeten onze mondkapjes te allen tijde dragen. Gelukkig kan ik wel praten met de andere mensen in dit kamp, al moeten we gepaste afstand houden.’
‘Mijn test kwam negatief terug. Wel is bekend gemaakt dat er één vrouw besmet blijkt, maar zij verblijft niet in mijn kamp. Alle mensen in mijn kamp worden nu opnieuw getest op het virus. Ik heb geen idee hoe lang ik hier nog moet blijven. Er is veel onduidelijkheid.’
‘Er mag niemand meer aan boord van ons schip’
Pieter Westerink (21, Maritiem Officier) is voor stage op een schip tussen Amerika en Europa
‘Voor mijn afstudeerstage ben ik aan boord van het vrachtschip De Happy Sky. Momenteel zit ik ergens tussen Amerika en Europa, iets dichter bij de Europese kant. Ik zit zelf al een tijd aan boord en blijf hier ook nog wel even, maar sommige collega’s kunnen binnenkort niet naar huis. Ook mag er vanwege het virus niemand aan boord die er niet hoeft te zijn. Dat is jammer, want binnenkort leggen we aan in Bremerhaven in Duitsland, en dan zouden mijn ouders op bezoek komen. Dat mag nu niet meer.’
‘Ik hoor van vrienden wel wat er in Nederland aan de hand is, maar ik vind het moeilijk om daar een duidelijk beeld van te krijgen. De situatie aan boord is vrij rustig, er zijn nog geen tekenen van het virus. Wel hebben we een nieuwe lichting bemanning opgepikt in Amerika, dat was een paar dagen voordat alles afgesloten werd. Zij hebben dus geluk gehad dat ze nog mee konden.’
‘Ik maak me nog niet echt ongerust, maar ik vind het wel jammer dat ik mijn ouders voorlopig niet kan zien. Aan de andere kant is dat ook het vak en leven waar ik zelf voor gekozen heb. Ik ben daar vrij makkelijk en flexibel in, en mijn ouders gelukkig ook. Zelf neem ik niet veel maatregelen, ik probeer wel te wennen aan de elleboogstoot. Die geef ik nu steeds vaker in plaats van een hand. Maar de maatregelen hier aan boord worden vanaf het kantoor op het vasteland bedacht. De medewerkers daar houden ons dagelijks op de hoogte van de situatie in verschillende landen.’
‘Dit weekend stond ik nog gewoon te feesten’
Arianne Doppenberg (23, Creative Business) is voor stage op Curaçao
‘Ik ben sinds eind januari op Curaçao voor mijn stage. Het virus speelde toen nauwelijks een rol op het eiland. Dat is sinds een aantal dagen compleet veranderd: bijna alle scholen, cafés en bars zijn dicht. Het is razendsnel gegaan, want dit weekend stond ik nog gewoon te feesten.’
‘Ik twijfelde heel erg of ik terug wilde gaan naar Nederland. Hier blijven is ook geen optie: ik woon hier met twee anderen in een studentenhuis zonder airco, terwijl het hier dertig graden is. Mocht ik besmet zijn, dan wil ik niet hier in Curaçao opgesloten zitten zonder zekerheid om geholpen te worden, want de lokale bevolking krijgt voorrang in het ziekenhuis. Ik ben liever met mijn ouders in Nederland.’
‘Uiteindelijk stuurde de HvA een mail waarin sterk aangeraden werd om naar Nederland te komen. Toen hakte ik de knoop door om toch naar huis te gaan en ben ik mijn koffer in gaan pakken. Het was nog onzeker of ik überhaupt terug kon, maar gelukkig vlieg ik over zes dagen toch naar Nederland met KLM.’
‘Tot die tijd ben ik zoveel mogelijk aan het regelen, zoals mijn huurcontract voor mijn kamer en de huurauto opzeggen. Ik probeer ook een oplossing te vinden met mijn stagebedrijf: hoe kan ik studievertraging voorkomen? Deze laatste dagen blijf ik zo veel mogelijk binnen.’
