De klas van Asis - Heb je een pasje?
Lo Andela
Elke twee weken neemt docent Asis Aynan je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Dit keer: hoe hij op zijn eerste dag als leraar het schoolgebouw niet in mocht.
Mijn eerste schooldag als docent: ik weet het nog als de dag van gisteren. Misschien is ‘als de dag van vandaag’ beter, want ik heb geen idee wat ik gister ontbeet, en vandaag heb ik toast en zelfgemaakte makreelsalade gehad.
Op mijn eerste werkdag als leraar kreeg ik niets door mijn keel, want daar was alleen plek voor de zenuwen. Ik ging aan de slag als aspirant-leraar maatschappijleer op de mbo waar ik ooit zelf als student rondliep. De school zat nu in een ander grijs gebouw aan de rand van Haarlem. Tegenover de brandweer en naast een begrafenisondernemer.
Ik wilde de school binnengaan toen een forse vent mij tegenhield en vroeg waar dat naartoe ging. De meneer was mij, ondanks een berg van een lijf, door de onrust niet opgevallen. Aan het vinkje op zijn bomberjack begreep ik dat hij van de beveiliging was. In de tijd dat ik als leerling op het mbo zat, kenden wij geen security. We hadden George de conciërge, die was uit Armenië gevlucht. Hij kwam naar het werk op zijn snorfiets en droeg toch een helm.
Hopelijk is die cultuur, net als Zwarte Piet, aan het verdwijnen
“Ik kom lesgeven”, zei ik. De beveiliger lachte mij niet in het gezicht uit, want hij was een paar koppen groter. Hij lachte op mijn hoofd.
“Ja, ik kom ook lesgeven”, gaf hij terug.
Toen tot me doordrong wat er gebeurde, namelijk dat ik geweigerd werd naar mijn werk te gaan, herkende ik die vent. Ik kende hem uit het nachtleven. Hij hield ook de wacht voor een Haarlemse kroeg.
Heel even flitste het door mijn gedachten het volgende te zeggen: Herken je me niet meer, vorige week liet je mij ook binnen. Wat ook echt zo was.
De beveiliger vertelde dat ik een pasje nodig had. Ik maakte hem duidelijk dat het mijn eerste dag was en dat het geplastificeerde document in dat gebouw op mij lag te wachten.
Zijn opmerking over pasjes slingerde mij terug naar een periode waarin mij de toegang tot dansgelegenheden vaak werd geweigerd. Iedere keer als ik vroeg wat ik moest doen om binnen te komen begonnen de uitsmijters over dat pasje. Maar die toegangspas kon alleen binnen worden aangevraagd. Het was een discriminerende paarse-krokodillen-tijd.
Hopelijk is die cultuur, net als Zwarte Piet, aan het verdwijnen.
Hoe het afliep? Uiteindelijk belde ik maar naar mijn afdeling en een oud-docent haalde mij op.
Asis Aynan is docent aan de opleiding Sociaal juridische dienstverlening en schrijver. Zijn nieuwste boek is Linoleumkoorts - Aantekeningen van een docent.
