HvA’ers van het jaar 2018: Pieter liep twaalf marathons in de strijd tegen Huntington
Violet Jim
Docent Youssef El Bouhassani is uitgeroepen tot de HvA’er van het jaar. HvanA nomineerde in 2018 ook communicatiemedewerker Pieter Hofmann. Hij liep dit jaar twaalf marathons. Daarmee haalt hij geld op voor onderzoek naar Huntington, de ziekte die hem ruim dertig jaar onzekerheid bezorgde.
Pieter Hofmann kwam bijna te laat voor zijn eerste marathon. OV-kaart vergeten en geen contant geld mee. De buschauffeur dreigde hem de bus uit te zetten. ‘Een jonge vrouw heeft mij uiteindelijk 3,50 euro gegeven. Zij heeft mijn eerste marathon gered,’ schrijft Pieter op zijn blog.
Den Haag, Zaltbommel, Utrecht, Rotterdam, Leiden, Sneek, Diever, Ter Apel, Hilvarenbeek, Amsterdam, Curaçao en Spijkenisse. Twaalf keer 42 kilometer en 195 meter. In februari met twee shirts, een keelwarmer en een muts bij -5 graden. In november in een fluorescerend geel sportbroekje bij een temperatuur van 25 graden.
Voor het gros van Nederland is één marathon al niet haalbaar. Pieter, in het dagelijks leven communicatiemedewerker op de HvA, liep er twaalf (506.340 meter) om geld in te zamelen voor onderzoek naar de ziekte van Huntington. Hij verloor zijn oma aan deze zeldzame en erfelijke ziekte. Zijn vader leeft nog, maar zit vanwege de aandoening in een gespecialiseerd verpleeghuis.
Wie is deze twee meter lange man met ruige baard en groene ogen, die de Dam tot Damloop omschrijft als een ‘sfeervolle hersteltraining’? ‘Pieter is een stronteigenwijze kerel, daarom lukt hem dit ook. Opgeven is geen optie,’ zegt hoofd communicatie Paul Helbing over zijn collega.
Pieter, nu 36, werd op jonge leeftijd gedwongen volwassen keuzes te maken. Wil ik weten of ik Huntington heb? Wil ik die onzekerheid mijn kind aandoen? Hij werd op zijn zevende geconfronteerd met de ziekte, toen de eerste symptomen zich begonnen te uiten bij zijn vader. ‘Hij had spierspasmes en psychische problemen zoals depressie, angst en dementie,’ vertelde hij eerder aan HvanA. ‘Mijn vader was begin veertig, hij werd moeilijk in de omgang en bij vlagen onberekenbaar.’
‘Pieter is een stronteigenwijze kerel, daarom lukt hem dit ook. Opgeven is geen optie’
De angst om zelf ziek te worden hield Pieter vanaf zijn tienerjaren in zijn greep. ‘Bij ieder kopje dat ik liet vallen dacht ik: ‘’Oh jee, het zal toch niet?!’’. Hij had zich vanaf zijn achttiende kunnen laten testen op het erfelijke gen. Toch wachtte hij daarmee tot na zijn dertigste. ‘Mijn vrouw en ik hadden een kinderwens, maar ik wil mijn kinderen niet opzadelen met dezelfde onzekerheid.’
Hardlopen is Pieters uitlaatklep. Zeker toen hij wachtte op de uitslag. ‘Ik werd soms ineens bloednerveus. Dan ging ik rennen om mijn hoofd leeg te maken.’ Pieter bleek bij de 50 procent te horen die het gen niet overgeërfd heeft. Hij kon er voor het eerst van uitgaan dat ie oud zou worden, en hij kan de ziekte niet doorgeven aan zijn kinderen.
Geschift
Toch wist hij meteen dat hij zich in wilde zetten voor de toekomstige generaties. ‘Ik zou willen dat ze zich geen zorgen meer hoeven te maken.’ Wat vond zijn omgeving van het plan om twaalf marathons te lopen? ‘Ik dacht: die is volslagen geschift,’ herinnert Helbing zich. Hij hoorde van het plan van Pieter tijdens het sollicitatiegesprek met hem. Zijn vrouw was enthousiast maar ook bezorgd.
Die zorgen waren terecht. ‘Ik heb het niet cadeau gekregen dit jaar,’ vertelt hij. ‘Tijdens de marathon in juli was het 28 graden. Toen was ik na de finish oververhit en heb ik gekotst. En in januari was het zo koud dat ik een brainfreeze kreeg tijdens het lopen.’
Pieter Hofmann heeft ruim vierduizend euro opgehaald met zijn actie. Zondag kwam hij voor de laatste keer over de finish in Spijkenisse. Voorlopig is het beter als hij geen lange afstanden meer loopt. ‘Een arts heeft me op het hart gedrukt: neem alsjeblieft een break als je klaar bent, want het is niet goed voor je gewrichten.’
