Jan Meijer na 45 jaar met pensioen: ‘Ik ben van de lange adem’
Anne Posthuma | Jan Meijer
Vandaag viert de HvA haar 25-jarige bestaan, en precies nu gaat een van haar oudste medewerkers met pensioen. Techniekcoördinator en -docent Jan Meijer (65) hield het maar liefst 45 jaar vol. Maar nu is het tijd voor familie, schaatsen, voetbal en natuurlijk overal klussen. ‘Techniek is mijn hobby, ik zou niet zonder kunnen.’
De houten tafels, de stoelen, het hendeltje dat het wc-raampje openhoudt, de schouw, de volledige keuken tot aan de handvaten van de kastjes… Wat heeft Jan Meijer eigenlijk niét zelf gemaakt in zijn huis in Ouderkerk aan de Amstel? Hier hoeft nooit een monteur langs te komen, want de stempel ‘handige bliksem’ is bijna een understatement voor Meijer.
Zo denken zijn collega’s aan de HvA ook over de ‘coördinator van de -1’, oftewel de kelder van de Leeuwenburg met de praktijklokalen van de Faculteit Techniek. In zijn afscheidsvideo spreken ze in lovende woorden over Meijer, die nu met pensioen gaat: ‘Superhandig’, ‘een uitstekende vakman’, ‘gedreven’, ‘technisch’, ‘vindingrijk’.
(De tekst loopt door onder de afscheidsvideo, gemaakt door Raymond Astudillo.)
Stort de hele boel bij Techniek in nu u weg bent?
‘Dat zal wel meevallen. Ik ben al een aantal jaar een collega aan het voorbereiden om mijn functie over te nemen. Dus ik laat de boel met een gerust gevoel achter. Bovendien kunnen ze me altijd bellen. Voor vragen, maar ook om bij te springen als er docenten te weinig zijn. Dat doe ik dan uiteraard vrijwillig.’
Al snel wordt duidelijk hoeveel hart Meijer voor de zaak heeft. De dag voor dit interview – midden in de zomervakantie – was hij nog op de HvA. En dat was geen uitzondering. Hij schroomde sowieso nooit om in de zomer terug naar school te komen. Bijvoorbeeld voor studenten die hun opdracht niet af hadden en niet zonder begeleider de praktijklokalen in mochten.
‘Ik ben 45 jaar lang fluitend naar mijn werk gegaan’
Zorgde de liefde voor techniek ervoor dat u zo lang bij de HvA bleef?
‘Absoluut, maar ook de leuke collega’s en de goede sfeer. Ik ben 45 jaar lang fluitend naar mijn werk gegaan.’ Zijn vrouw, die net koffie en zelfgebakken boterkoek neerzet, knikt instemmend. ‘Ik heb hem hier nooit met een lang gezicht zien vertrekken,’ beaamt ze.
Elke dag vrolijk naar het werk gaan, dat wil iedereen wel. Wat is uw geheim?
‘Techniek zit in het aard van het beestje en dat kon ik daar uitvoeren. Ik kreeg er alle ruimte en middelen voor. Vooral decaan Gerard van Haarlem was heel flexibel. Had ik een lasersnijder van ruim dertigduizend euro nodig, dan vroeg hij alleen maar: “Heb je het goed uitgezocht?” Als het antwoord “ja” was, kreeg ik hem.’
Ook zijn collega’s speelden een belangrijke rol in Meijers werkplezier. Hij nam ze stuk voor stuk zelf aan. ‘Voordat ze begonnen zei ik altijd: zie het hier als een eigen bedrijf. Je hoeft niet precies naar de klok te kijken. 8.05 of 8.15 uur, dat maakt niet uit. Maar wat ik wel belangrijk vind: geen student komt voor niks.’ Want liet een collega een klas zitten, dan kreeg die het aan de stok met Meijer. Bij één iemand die het echt bont maakte, werd het zelfs een directiezaak.
‘Zelf heb ik in de 45 jaar dat ik op de HvA heb gewerkt, nog nooit één student laten wachten. Ze kondnen me ook bellen, zelfs nu nog. Elke dag tot ’s avonds, behalve zondag. En dat werd zeker gedaan, ook in de vakanties.’
Hoe kunt u eigenlijk 45 jaar op de HvA werken als de hogeschool nu 25 jaar bestaat?
‘Ik begon mijn carrière toen ik twintig was op de hogere technische school: de hts. Ik was er amanuensisEen amanuensis is een assistent op natuurkundig, biologisch en/of scheikundig gebied op een school of in een laboratorium. – oftewel slaaf van de ingenieur,’ zegt hij, terwijl hij lachend zijn kopje koffie naar zijn mond tilt. ‘In 2003 fuseerden er verschillende scholen tot wat nu de HvA is, waaronder de hts waar ik werkte. Ik bracht destijds alle technische opleidingen samen tot wat nu de Faculteit Techniek heet.’
Wat vond u het leukst aan uw werk?
‘Zonder twijfel de studenten. Het is fijn je kennis te kunnen overbrengen op een geïnteresseerd publiek. Ik probeerde ze altijd te enthousiasmeren voor de soms saaie stof. Dan deed ik bijvoorbeeld goocheltrucjes met luciferdoosjes tussendoor. Het is altijd leuk als studenten dan na de les zeggen dat ze het helemaal niet saai vonden.’
(De tekst loopt door onder de afbeelding.)
Nu hij met pensioen gaat, kreeg hij zelfs een brief van een student. ‘Ze bedankte me voor hoe ontzettend veel ze had geleerd en hoe blij ze was met haar hoge cijfer. Geweldig, toch?’
Jan is inmiddels een begrip geworden in de Leeuwenburg. ‘Vanaf het moment dat ik het gebouw binnenstap en naar mijn kantoor loop, verzamel ik vaak al vier, vijf studenten achter me aan. Vervolgens staan er dan ook nog een paar bij de deur te wachten. Allemaal willen ze me vragen stellen.’
Heeft u ooit getwijfeld om een andere baan te zoeken?
‘Een keer heb ik erover nagedacht voor mezelf te beginnen. In mijn schuurtje in de tuin heb ik machines waarmee ik van alles maak: voor bedrijven, voor de buurt, voor de HvA, voor kennissen. Denk aan onderdelen van machines en van de energiezuinige voertuigen van de HvA. Ik wilde destijds fulltime zzp’er worden, maar de papieren rompslomp hield me tegen.’
‘Ik denk dat ik in totaal gemiddeld een kwartier per jaar ziek ben geweest’
Trots laat hij het schuurtje in de tuin zien, die hij uiteraard ook zelf heeft gebouwd. Hij heeft zelfs een jaar onder zijn huis gegraven om een grote opslagplaats te kunnen maken voor spullen. In de werkplaats staan inderdaad allemaal machines, om bijvoorbeeld mee te zagen, boren, frezenFrezen is met een roterend gereedschap, de frees, materiaal verwijderen. en om metaal te bewerken. De meeste zien eruit alsof ze linea recta uit een oude film komen. ‘Een groot deel ervan is inderdaad al tientallen jaren oud. Sommige worden niet eens meer gemaakt,’ zegt Meijer terwijl hij een kleine demonstratie geeft.
Hij is blij dat hij zijn baan bij de HvA destijds niet heeft opgezegd. ‘Op de hogeschool is alles goed geregeld, zoals je salaris en onkostenvergoeding.’ Ook zou hij de studenten te veel missen.
(De tekst loopt door onder de afbeelding.)
U had dan vast ook veel hoogtepunten op de HvA gemist. Wat is uw top drie?
‘De verhuizing naar de Leeuwenburg. Ik vond het bijzonder om alle techniekopleidingen daar samen te mogen brengen. Mijn andere hoogtepunten zijn alle prijzen die we wonnen met onze energiezuinige voertuigen. Zo is de HvA een aantal keer Europees kampioen geworden. En als laatste mijn gezondheid. Ik denk dat ik in totaal gemiddeld een kwartier per jaar ziek ben geweest. En mag ik nog één ding noemen? Mijn afscheid, waar mijn hele familie bij was, vond ik ook echt geweldig. Ik kreeg allemaal cadeautjes, het was alsof ik net getrouwd was. Zelfs Huib de Jong was erbij, dat had ik nog nooit meegemaakt.’
Waren er ook dieptepunten?
‘Helaas wel.’ Tranen schieten in Meijers ogen als hij opstaat om een rouwkaart te pakken. ‘Heel recentelijk is er nog een collega overleden met wie ik veertig jaar heb samengewerkt. Vlak voordat hij euthanasie pleegde belde hij me op. Om me te bedanken voor de geweldige tijd die we samen hebben gehad.’
Er had volgens Meijer nog een dieptepunt bij kunnen komen: als er een ongeluk was gebeurd. ‘Dat had makkelijk gekund in al die jaren. We werken met machines en dan kan een fout een dode betekenen. Als iemands lange haar bijvoorbeeld vast komt te zitten in een machine, wordt zijn schedel eraf getrokken. Ik ben enorm dankbaar dat zoiets nooit is gebeurd.’
En nu ligt er een mooi pensioen in het verschiet. Hoe gaat u dat invullen?
‘Techniek is mijn hobby, ik zou niet zonder kunnen. Dus daar blijf ik mee bezig. En ik blijf betrokken bij de hogeschool. Ook omdat mijn zoon Jan-Willem net zo’n techniekgek is als ik en ook op de HvA werkt. Verder voetbal ik en zit ik in de organisatie van die vereniging. Ook schaats ik en ben ik vrijwilliger bij de Jaap Edenbaan. Daar noemen ze me “Jan Techniek” en bellen ze me als er weer eens iets gemaakt moet worden. Ik denk dat ik datzelfde vrijwilligerswerk in het verzorgingstehuis van mijn schoonmoeder ga doen. En natuurlijk heb ik straks meer tijd voor mijn familie.’
Meijer gaat het dus nog druk krijgen als pensionado. Zijn kinderen dragen daar graag hun steentje aan bij. ‘Ze hebben al hun verbouwingsplannen uitgesteld tot ik met pensioen was.’ Maar dat vindt hij geen probleem. ‘Als ik eenmaal ergens aan begin, blijf ik er het liefst achter elkaar mee doorgaan. Ik ben er eentje van de lange adem.’
