Lisa in alle Staten – heb ik last van een quarterlife crisis?

Creative Business-student Lisa Wolkers spendeerde voor haar minor een halfjaar in de VS en is nu weer op de HvA te vinden, terug op Hollandse grond. Deze keer ziet ze een diploma-uitreiking op de campus en vraagt ze zich af wat ze zelf straks in vredesnaam met haar leven gaat doen. 

Een aantal weken geleden stond er weer een diploma-uitreiking op de planning in het Benno Premselahuis. Twee jaar geleden durfde ik nog niet te dromen van dat moment. Maar nu, als derdejaarsstudent, voel ik het feest steeds dichterbij komen.

Langzaamaan druppelden de hordes aan studenten binnen, gevolgd door groepjes ouders, opa’s, oma’s en vrienden. De bosjes bloemen en kaarten kwamen ook voorbij. Een heel ander gezicht dan mijn diploma-uitreiking op de middelbare school. Drie jaar geleden moesten we nog via een drive-through onze handtekening zetten. Misschien sta ik juist daarom zo te popelen om af te studeren.

Terwijl ik kijk naar al die blije gezichten, vraag ik me toch af: wat gaan zij volgende week doen? Wat staat er op de planning als je schoolcarrière voorbij is? Tot nu toe is mijn hele leven gepland geweest. Na de basisschool ga je naar het voortgezet onderwijs en daarna naar het hbo. Maar als ik daar straks eenmaal mee klaar ben, wat ga ik dan doen?

De afgelopen weken bekruipt dit gevoel me meer en meer. Ik ben momenteel hevig op zoek naar een stage voor tijdens mijn vierde jaar en merk dat ik tijdens dit proces rekening houdt met wat daarna komt, mijn toekomst, maar dat ik het ook nog niet goed weet. Ja, het lijkt er zo langzamerhand wel een beetje op: in plaats van een midlifecrisis heb ik nu toch echt de (onder studenten welbekende) quarterlife crisis.

Een quarterlife crisis is een soort existentiële crisis die samengaat met angst en verdriet over de richting en kwaliteit van je leven. Het schijnt dus dat dit onder studenten steeds vaker voorkomt, door de toenemende onzekerheid die we ervaren over onze toekomst. Daarnaast helpt de druk en ‘fear of missing out’ door sociale media ook niet bepaald mee.

Ik merk dat ik mijn medestudenten de laatste tijd geregeld vraag wat hun plannen zijn voor het komende jaar. Natuurlijk ben ik geïnteresseerd in hun toekomst en interesses, maar stiekem hoop ik ook dat iemand mij iets kan vertellen wat me op gedachten brengt, iets wat óók bij mij zou passen. Gewoon, zodat ook ik een antwoord heb op die ene vraag. Vaak weten mijn klasgenoten het echter ook nog niet. Het is ergens wel een rustgevend idee dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten.

Maar ook bij de volwassenen om mij heen zie ik hetzelfde gebeuren. Sterker nog, ik zie het bij mijn eigen ouders. Toen ik startte met studeren, zijn zij beiden ook weer begonnen met een nieuwe opleiding. Misschien sta ik over drie, vijf of tien jaar ook wel weer voor dezelfde keuze. Misschien gaat de twijfel over wat hierna komt wel nooit helemaal weg. 

De komende tijd ga ik in ieder geval proberen mezelf (en mijn klasgenoten) eraan te herinneren dat het helemaal prima is om nog niet te weten hoe de toekomst eruitziet. We hebben nog vijftig jaar voor ons liggen tot ons pensioen. Toch?