‘Onuitputtelijke bron’ van schapenwol krijgt nieuw leven door HvA-studenten

Drie studenten van de HvA maken zitzakken van duizenden kilo’s wol, die anders in de verbrandingsoven zou zijn beland. De hoes is gerecycled, de wol lokaal ingekocht en mensen met afstand tot de arbeidsmarkt werken mee. ‘Als we het duurzaam doen, doen we het ook goed.’

Wol van Nederlandse schapen ligt niet goed in de markt. Het heeft de reputatie wat kleverig, kriebelig en viezig te zijn en is in lang niet zo’n goede staat als bijvoorbeeld de classy merino wol uit Australië en Nieuw-Zeeland, wol die momenteel veel populairder is.

Gevolg? Liefst anderhalf miljoen kilo wol, bijna het geheel van wat de Nederlandse schapen jaarlijks groeien, gaat linea recta de verbrandingsoven in. De schapen zijn nuttig voor hun melk en omdat ze het gras aanvreten, maar aan hun wol hebben de boeren vrij weinig. 

Zonde, vonden Ruben van Amersfoort (19), Tom Schilder (23) en Nicholas Aaldering (19), derdejaars HvA’ers die elkaar kennen van de opleiding Built Environment. Wat als je die wol zou inkopen, laten wassen en er een nieuw product van maakte? Een nieuw idee was geboren: Dutch Wool Creations maakt zitzakken van wol die anders was verbrand.

‘Het idee ontstond tijdens een brainstormweekend met de minor Ondernemerschap’, vertelt Nicholas, de minor waarbij je een bedrijf bedenkt. ‘Het idee om iets met schapenwol te doen was daarbij het startpunt’, vult Ruben aan. Nicholas: ‘En dan een product bedenken waarbij je veel wol nodig hebt, zodat je ook echt iets aan het probleem van weggooien doet.’

Toen een coach van de minor het woord zitzakken liet vallen, gingen de studenten ermee aan de slag. Voordat je een zitzak hebt moet er heel wat gebeuren, legt Ruben uit. ‘De wol wordt eerst ingekocht door het Hollands Wol Collectief, dat de wol ophaalt bij tweehonderd Nederlandse boeren. Dan gaat de wol naar een van de wolwasserijen in de Benelux, waarna het wordt verwerkt in pallets. Wij kopen de pallets in en laten er zitzakken van maken.’

Uitgangspunt daarbij: alles moet zo duurzaam mogelijk verwerkt worden. Niet alleen de wol zelf, de hoes om de zitzak komt bijvoorbeeld ook van gerecyclede stof. Tom: ‘En mensen met afstand tot de arbeidsmarkt werken in een sociaal naaiatelier aan ons product mee’, vertelt Tom. ‘Alles duurzaam, ja. Als we het doen, doen we het goed.’

Het concept leverde de jongens de juryprijs op bij de laatste editie van de GO Game Changers Awards, medio januari (zie foto). Die prijs wordt halfjaarlijks uitgereikt door de Green Office van de HvA, om studenten met duurzame initiatieven een steuntje in de rug te geven.

‘Tijdens onze minor zijn we in contact gekomen met de zogeheten SDG’s’, doelt Tom op de duurzame ontwikkelingsdoelen. Niet zo gek dat de HvA die er bij studenten inpepert, vindt Nicholas. ‘Ik denk wel dat we door de HvA over duurzaamheid na zijn gaan denken, ja. Als wij straks aan het werk gaan wordt het gewoon heel belangrijk. Of je het nou leuk vindt of niet.’

Is er niet stevige concurrentie op de markt? De HvA’ers zijn niet de eersten die een gat in de markt zagen met al die overgebleven wol. ‘Ja, maar we hebben het over anderhalf miljoen kilo. Een soort onuitputtelijke bron’, weet Ruben. De jongens kijken om zich heen. Met al die wol kun je heel het Jakoba Mulderhuis vullen. ‘Wel een paar Jakoba Mulderhuizen’, grapt Tom.

De zitzak is niet voor de arme student bedoeld, je legt er 595 euro voor neer. Als je het duurzaam wil houden mag het ook wat kosten, bovendien is het een arbeidsintensief proces, van wol naar zitzak. ‘Maar we richten ons ook vooral op bedrijven.’ Liggen er binnenkort ook zitzakken in de HvA? ‘Dat is natuurlijk wel de bedoeling’, glimlacht Nicholas.

De droom van de drie is op dit moment een groot bedrijf te maken van Dutch Wool Creations. Bij zitzakken blijft het dan ook niet, want met al die wol kun je nog veel meer producten maken. ‘Knuffels.’ ‘Hondenmatjes’. ‘En pannenlappen.’ ‘Of pannenhouders.’ Wol hergebruikt in nieuwe producten, wordt vervolgd.