Lisa in alle Staten – Amerika, het land van ‘ons kent ons’ en competitie
Eigen foto | Lisa Wolkers voor Syracuse University
Welcome in America! Creative Business-student Lisa Wolkers is de oceaan overgestoken voor een minor aan Syracuse University. Om de week schrijft ze een column voor HvanA over haar belevenissen. Deze keer ziet ze dat Amerikaanse studenten uit ander hout gesneden zijn.
Ik wist al lang dat de Amerikaanse schoolcultuur anders zou zijn dan de Nederlandse. Ik kende de beelden, uit films en van sociale media. Grote Amerikaanse campussen, American football wedstrijden, fraternity parties, eindeloze potjes beerpong en natuurlijk de typische school spirit. Sinds augustus mag ik dit zelf allemaal meemaken. En ik kan je verzekeren: de films liegen niet.
De eerste dag zag ik al wat me te wachten stond. Ik zat in de Uber onderweg naar mijn kamer en keek vol verbazing naar buiten. Daar stonden ze dan, enorme huizen midden op de campus. De fraternities en sororities, oftewel de Amerikaanse studentenverenigingen. Een voor mannen, een voor vrouwen.
Het lijkt wel alsof niemand ooit vergeet zijn huiswerk te doen: er is veel meer competitie tussen studenten onderling
Hier is het de standaard om vanaf dag één al op de campus te gaan wonen. De meeste universiteiten verplichten het hun eerstejaars zelfs. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om gelijk na de middelbare school al te moeten verhuizen naar een andere stad, maar hier is het volledig normaal. Op zeventienjarige leeftijd was ik er echt nog niet klaar voor om op mezelf te wonen. Zelfs nu is dat nog steeds een grote verandering.
Maar de verplichting om je in het campusleven te storten brengt ook veel mogelijkheden, zie ik nu. Hier kan je gemakkelijker vrienden worden met je buren, avondeten met je klasgenoten en naar de les lopen met leden van je sportclub. Op de HvA is dat wel een ander verhaal. Daar wonen de meesten niet dichtbij de Amstelcampus en worden de meeste sportclubs en verenigingen niet geassocieerd met de hogeschool. Hier, op de campus, is je volledige sociale kring op loopafstand. Last minute even met iemand afspreken of op bezoek gaan, gaat hier een stuk makkelijker.
Het verhaal heeft twee kanten. Ondertussen ben je hier namelijk volledig afgezonderd van de rest van de maatschappij. Alle mensen, die je gedurende de dag tegenkomt, zijn medestudenten, twintigers. De school heeft een grote ‘kliekjes’-mentaliteit en dat kan als nieuwkomer erg intimiderend overkomen. Bij wie wil ik me aansluiten? In Nederland heb je altijd nog wel een aparte sportclub, studentenvereniging of baan, waar je onderdeel van uitmaakt, maar hier bestaat dat allemaal uit dezelfde mensen, cultuur en gemeenschap.
Er is ook sprake van een stuk meer competitie binnen een Amerikaanse universiteit als deze, dan in het Nederlandse hoger onderwijs. Veel studenten beginnen vanaf de eerste dag al met het opbouwen van hun CV. Ze worden lid van clubs en organisaties en doen allerlei extracurriculaire activiteiten. Dat de standaard zo veel hoger ligt, vond ik erg indrukwekkend om te zien. De druk onder de studenten is namelijk enorm en dat is ook te merken in de lessen. Het lijkt wel alsof niemand hier weleens vergeet hun huiswerk te doen. Mijn klasgenoten hebben al veel werkervaring. Ze blijken hoofdredacteur te zijn van een krant of magazine, of hebben stagegelopen bij grote mediabedrijven in New York City. Voor mij een droom, hier de norm.
Deze universiteit daagt me uit tijdens de lessen, dat is wel duidelijk. Ik leer hier over verschillende perspectieven en nieuwe stof. Maar weet je: ik kan straks ook niet wachten om terug te keren naar Amsterdam, waar school eerder een bijzaak is dan een prioriteit. Die Amerikaanse competitieve mentaliteit? Die laat ik liever achter in december.
