Julia zwaait af – maar niet voordat ze haar docenten bedankt
Rosa Tromp | Julia Kroonen
Vier jaar lang schreef Julia Kroonen columns over haar tijd aan de Hogeschool van Amsterdam. Van corona tot afstuderen, Julia schreef het allemaal op. Vandaag publiceren we haar laatste column: een ode aan de docenten die net dat stapje extra voor haar hebben gezet.
Hoera, afgestudeerd! Doei, boeken. Doei, docenten. Al maakte dat laatste iets in me los. Van de veertig docenten die ik heb gehad, zouden er drie een driedubbel salaris en eeuwige roem moeten krijgen. Deze docenten hebben écht een hart voor studenten. Ik wil ze nog eenmaal bedanken.
In het eerste jaar van mijn opleiding had ik een pesthekel aan studieloopbaanbegeleiding. Al die reflectieoefeningen kwamen mijn strot uit. Het moest altijd via een bepaalde methode, waarmee je zou leren hoe je de reflectie HvA-wise opschrijft. Ik zag de toegevoegde waarde er niet van in.
Veel docenten kunnen goed lesgeven, maar goed docentschap is iets totaal anders
Maar in het derde jaar werd dat anders. Toen ontmoette ik Martijn Adelmund, mijn nieuwe slb’er. Hij vond dat studieloopbaanbegeleiding meer was dan een goed reflectierapport schrijven. Want hoe vind je de juiste baan? En hoe neem je daarna ontslag? De ene na de andere levensvraag kwam voorbij. En dat was wél interessant. We kletsten erover als hij in de auto onderweg was naar de HvA. ‘Dat maakt de rit veel leuker’, aldus Martijn.
Horror toen hij vertrok. Al bleef zijn docentenhart nog steeds kloppen. Zo wilde ik voor een studieopdracht een pitch houden bij een uitgeverij. Ik wist dat hij daar contacten had en belde hem om contactgegevens. Martijn, die weer in de auto zat, zei: ‘Jij bent veel te bescheiden om jezelf op de kaart te zetten. Ik ga met je mee. Samen gaan we dat knalcijfer halen.’ En zo ging Martijn, die geen docent meer was, in zijn vrije tijd met mij op pad.
Ik wist niet dat er docenten bestonden die zo ver wilden gaan om je te helpen. Want Martijn is niet de enige. Neem Suzanne Okkes. Toen in het derde jaar mijn stage zou beginnen, bleek dat er geen treinen zouden rijden. Paniek brak bij mij uit. Hoe kon ik dan ingewerkt worden? Wanhopig ging ik op zoek naar een kamer. Puur voor die ene week. Ik kreeg natuurlijk niks gevonden.
Tot ik ineens op Instagram een berichtje kreeg van de Amsterdamse Okkes: ‘Ik ben dan op vakantie. Kom die tijd gerust hier verblijven. Huur hoef je niet te betalen, want dit is inderdaad een horrorscenario!’ Ik trok in en had een geweldige start van mijn stage. Blijkbaar was ik een goede logé, want toen later dezelfde ellende uitbrak, mocht ik weer komen logeren. Toen stond zelfs de champagne klaar, met een kaartje: ‘Omdat het zo goed gaat op stage.’
Wat kan ik naast lesgeven doen om deze student op weg te helpen?
Deze twee docenten waren fantastisch, al had ik mijn studie zonder Nick Kerkhoff ook niet vol kunnen houden. Hij heeft me door het ellendige afstuderen heen gesleept. Niet alleen als docent, maar ook als therapeut. Hoe vaak ik wel niet huilend het lokaal in kwam, omdat het afstuderen maar niet lukte. Steeds voelde het alsof de wereld verging, maar liep ik na ons gesprek altijd weer vrolijk de deur uit. Magisch! Of de momenten dat ik plotseling enorme stress had en hem uit paniek direct belde. ‘Kom maar langs, ik reserveer een ruimte’, kreeg ik dan terug. Nick stond écht altijd klaar als ik hem nodig had.
Veel docenten kunnen goed lesgeven, maar goed docentschap is iets totaal anders. Misschien zelfs zeldzaam. Ik heb een goede huiswerkopdracht voor alle docenten in Nederland. Vraag jezelf iedere dag af: wat kan ik naast lesgeven doen om deze student te helpen? Doe dit vier jaar structureel en wie weet ga je dan net als Martijn, Suzanne en Nick voor een student de geschiedenisboeken in.
