De winnende column: ‘Al is het maar een luisterend oor’
Pixabay / Mohamed Hassan
De winnaar van onze columnwedstrijd is bekend. Uit alle inzendingen selecteerde onze redactie het verhaal van Amber Brandenburg, vierdejaarsstudent Creative Business. Zij beschrijft in haar column de worsteling met afstuderen, als je een functiebeperking hebt en zoekt naar een helpende hand. ‘Iedereen heeft een Hessel nodig.’
Afgelopen maand zetten we een columnwedstrijd uit onder HvA-studenten, om nieuw schrijftalent op onze website te verwelkomen. Uit alle inzendingen selecteerden we deze column van Amber Brandenburg. Ze vertelt over haar functiebeperking, haar worsteling met afstuderen en het belang van iemand die je in dat proces begeleidt.
De laatste maanden zwoegen achter je laptop, nog één keer nieuwe medestudenten ontmoeten en voor de laatste keer bewijzen dat je dat diploma écht waard bent: afstuderen in een notendop. Maar als je afstudeert met een functiebeperking, waar kun je dan terecht?
Ik heb een chronische depressie, een dwangstoornis en ik studeer. Studeren met een functiebeperking noemen ze dat. En nu ga ik afstuderen. Althans, dat hoop ik, want het wordt mij niet heel gemakkelijk gemaakt. Sowieso zou ik de experimentele afstudeervormen bij Creative Business niet als eenvoudig omschrijven, maar dat terzijde.
Na mijn derde jaar liep ik noodgedwongen een halfjaar studievertraging op. Mijn hoofd werkte niet mee en de therapie die ik volgde, was intensief. Heel intensief. Mijn opleiding adviseerde mij een kleine pauze in mijn studie, zodat ik daarna weer fris kon beginnen.
Ik wilde echt stoppen, de stekker eruit trekken, kappen
Ik was na dat halfjaar écht klaar voor de laatste fase van mijn studie. Maar na de eerste workshop van het afstudeervoorstel realiseerde ik dat het best een flinke kluif kon gaan worden. Dat het combineren van stage, studie, werk, therapie, vrienden en sporten een opgave was. Ik maakte een afspraak bij de decaan.
Even voor de context: in mijn eerste jaar trok ik na mijn diagnose(s) aan de bel bij een decaan. Deze persoon zou mij iedere twee weken contacten, gewoon om een vinger aan de pols te houden. Ik zit in mijn vierde jaar. Ik wacht nog steeds.
Hulp op maat? Ammehoela
Maar goed. Wie niet waagt, die niet wint. En zo stond ik dan met zwetende handjes voor de deur. Na een paar minuten werd het me al pijnlijk duidelijk dat hier geen ruimte was voor mij. Want ondanks een heuze landingspagina op de website van de HvA over ‘hulp op maat’ en ‘ook jij bent welkom met een functiebeperking’ probeerde ze me zo snel mogelijk de deur weer uit te werken.
Ik geloof echt dat docenten en begeleiders het beste met ons voor hebben, maar zien ze ons wel?
Begeleider al geprobeerd? Ja, die heeft geen tijd. Meer tijd besteden aan mij vond ze oneerlijk tegenover mijn medestudenten. En je slb’er? Doet zijn best, maar ook druk. Kan hij niets aan doen.
Pech gehad dus. Tot nu toe had ik zonder herkansingen mijn studie doorlopen. En aangezien ik geen langstudeerder was, kon ik ook geen aanspraak maken op die extra begeleiding.
Iedereen heeft een Hessel nodig
Ik had de hoop nu zo goed als opgegeven. Misschien was het ietwat overdreven en overtrokken, maar ik wilde echt stoppen. De stekker eruit trekken. Kappen. Als er voor mij geen ruimte was binnen de HvA, dan hoefde ik mijn naam ook niet op een diploma.
En toen was daar Hessel. Nadat ik onder zijn begeleiding tijdens de minor Creatief Schrijven op Fontys Hogeschool Tilburg een boek schreef over de oorlog in mijn hoofd, was hij de eerste persoon met wie ik dit besprak buiten de HvA. En hij was daar. Hij luisterde en gaf advies. Hij zei dat hij er zou zijn als het niet ging en dat hij me kon ondersteunen waar nodig. Ook al was het alleen maar om een luisterend oor te bieden.
Dat was het zetje dat ik nodig had. Iedereen bij wie ik daarvoor aanklopte op de HvA had het kunnen doen: kunnen zeggen dat ze er zouden zijn, dat ik met mijn zorgen bij ze kon aankloppen. Dat er een plek was waar ik terecht kon.
Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof echt dat de meeste docenten, begeleiders en decanen het beste met ons, de student met een functiebeperking, voor hebben. Zij moeten zich ook maar aan regeltjes houden. Maar zien ze ons dan niet? Of willen ze ons niet zien?
Dus aan alle 4.694 HvA-medewerkers: zie je student. Weet waar hij/zij/hen mee worstelt. Vraag eens hoe het gaat, hoe het écht gaat, en zeg ze dat je er bent. Jij kunt het verschil maken.
Amber Brandenburg is vierdejaarsstudent Creative Business. Ze stuurde dit verhaal op naar aanleiding van onze columnwedstrijd, die we in juni hielden onder HvA-studenten. Ook eens een column of opinie schrijven voor HvanA? Dat kan. Bekijk de voorwaarden hier.
