Commentaar: je vroegere digitale ik zegt meer over wie je nu bent dan je denkt
Waarom zijn steeds meer jongeren erop gebrand om eerdere uitspraken uit de media te verwijderen? Schaamte lijkt een grote rol te spelen. Maar een integer tijdsbeeld toont juist de verandering die je als mens of maatschappij hebt gemaakt – en dat is belangrijk voor het journalistieke archief.
Bijna wekelijks krijgen we bij HvanA verzoeken in de mailbox van (oud-)studenten die graag zouden zien dat een bepaald artikel van onze site zou verdwijnen. En als dat niet mogelijk is, dan toch het liefst hun naam weg.
Soms honoreren we deze verzoeken, maar meestal niet. Op onze site staat geschreven dat we alleen tot verwijdering overgaan als iemand zich ‘ernstig en persoonlijk benadeeld’ voelt. De artikelen en video’s die we produceren zijn belangrijk voor ons archief, dat dient als ‘geheugen’ van de hogeschool en daarom compleet en integer moet zijn.
De meest gehoorde klacht is dat de mailers zich nu niet meer kunnen vinden in uitspraken van destijds. Ze schamen zich, of zijn bang dat de eerdere uitspraken hun werkende leven zal schaden. In een enkel geval is de veiligheid van de mailer in het geding. In zo’n situatie handelen we direct en zorgen we dat het artikel niet langer herleidbaar is naar de persoon.
Flat characters
Het voordeel van onze digitale identiteit is dat deze grotendeels maakbaar is. Door middel van apps of bewerkingsprogramma’s hebben we controle over het beeld dat wij van onszelf willen presenteren. Een pukkeltje hier of een vlekje daar kan weggepoetst worden. Het nadeel ervan is uniformiteit: sociale media-accounts lijken op elkaar. Het geeft een gevoel van flat characters, zoals we deze uit de film kennen: vlakke, niet uitgediepte personages.
‘Allemaal struikelen we wel eens, zeggen we iets wat we niet zo bedoelen, gaan we de mist in’
Dat zijn mensen, en studenten in het bijzonder, uiteraard niet. Wie studeert, ontplooit zichzelf. Je leert in relatie tot je medestudenten en docenten niet alleen jezelf als professional te ontwikkelen, maar ook als mens. Daarbij hoort het maken van fouten, dat is inherent aan het leven. Het is begrijpelijk dat je deze fouten het liefst voor jezelf houdt en dat het niet prettig is als de wereld – online – kan meekijken.
Maar de meeste missers worden nu eenmaal niet gemaakt in een afgesloten ruimte, waar niemand je kan betrappen. In het dagelijks leven heb je te maken met verwanten, collega’s of vrienden, die helaas maar al te vaak getuige zijn als er iets niet goed gaat.
Daar zit ook kracht. Want allemaal struikelen we wel eens, zeggen we iets wat we niet zo bedoelen, gaan we de mist in. Het maakt dat we geen flat characters zijn, maar round characters: filmpersonages die diepgang hebben en een karakterontwikkeling doormaken.
Daarom is ons archief van HvanA ook jouw archief. Het laat je zien welke weg je hebt afgelegd, hoe de oude huid van destijds je niet meer past en heeft losgelaten. Hoe je bent geworden wie je nu bent.
Klein radertje
In Nederland hebben we verschillende journalistieke kanalen, waaronder de kranten en de publieke omroep. HvanA is een klein radertje in dat geheel. Het vertrouwen in de democratie en journalistiek neemt de laatste jaren echter af. Dat heeft onder meer te maken met het feit dat mensen zich niet herkennen in wat als nieuws wordt gepresenteerd en in wie er aan het woord komt. Deze desinteresse en het gevoel niet verbonden te zijn is ondermijnend voor onze samenleving.
HvanA bevraagt de gewone mens, de student en de docent en houdt daarbij een kritisch oog op wat er op de hogeschool gebeurt. Alledaagse meningen, observaties en ideeën zijn belangrijke onderdelen van onze artikelen. In de persoonlijke verhalen zien we onszelf, of een oude versie daarvan, weerspiegeld. In die herkenbaarheid schuilt de verbinding.
Irene Schoenmacker (irene@hvana.nl), eindredacteur HvanA
