‘Wat werkt tegen polarisatie: juicechannels over het echte leven’
Rosa Tromp
Naast overtuigd twijfelaar is Jacob Eikelboom docent bij de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening. Elke twee weken schrijft hij een column over het verwarrende leven op en rond de hogeschool. ‘Als je de vrijheid en veiligheid voelt jouw diepste juice te delen, dan ben je als klas geslaagd als mens.’
Niets is zo inclusief als een sappig verhaal. Over het privéleven van een bekende ander, maar nog leuker over jezelf. Het verlangen afleiding te zoeken in anekdotes over liefde, seks, verraad, trouw, verdriet en vreugde maakt geen onderscheid in wie of wat je bent. Daarom een goede reden om af en toe de verbinding te zoeken in de eeuwenoude zoethouders brood en spelen, oftewel, eten en vermaak.
Ik probeer om die reden regelmatig tijdens een les tijd vrij te maken voor een juicechannel-moment. De enkele student die nog even veinst het wel en wee van de ander niet te interesseren, blijkt toch via-via te weten dat het Jaimy Vaes zelf was die de video heeft gelekt en dat de mislukte butt-lift van Lena Semenova komt door de slechte kwaliteit fillers. Nu een rechter heeft bepaald dat Rachel Hazes uitmaken voor gecremeerde kroket niet is toegestaan, is het zelfs een optie het dagelijkse juicechannel-moment te koppelen aan juridische vakinhoud. Hoe leuk is dat.
Maar uiteindelijk is de beste binding een persoonlijk verhaal. Dat gaat verder dan fillers of spuitjes her en der. Dat gaat over wie je bent en wat je doet. Over hoe je je hart volgt en hoe dat soms goed en soms minder goed uitpakt. Studenten praten echter pas als ik oprechte interesse toon en als ik zelf ook praat over mijn wel en wee. Ik begin een les vaak met een praatje over alledaagse dingen zoals vakantie, familie, weekenden en werk. Zo komt langzaam de mens achter de student naar voren. En dan komen ook de vragen terug.
‘De vragen van mijn studenten gaan over met wie ik samenwoon en of wij geen kinderen willen als homo’s’
Die vragen gaan zelden over mijn professionele achtergrond. Wel zijn mijn studenten geïnteresseerd in mijn huwelijkse staat (met stip op 1), met wie ik samenwoon (met stip op 2), of wij geen kinderen willen als homo’s (met stip op 3), of mijn dochter mij vaak ziet en hoe ze mij noemt omdat ze twee moeders heeft en of ze knap en of mijn man Hollands is en of hij knap is en hoe lang we samen zijn en oh ja, hoe oud ik ben en of ik Bos en Lommer leuk vind om te wonen. Na een vraag of drie lijkt de nieuwsgierigheid het te winnen van het ingehouden fatsoen. Natuurlijk wil je weten wie de mens is achter de docent. Ik wil ook weten wie de mens is achter de student.
Daarna zijn mijn studenten aan de beurt om iets van zichzelf te laten zien. Dat laat ik over aan de studenten onderling en daar hoef er niets voor te doen. De één vertelt wat meer dan de ander, maar altijd is er een verrassend verhaal waarop medestudenten reageren met ‘Guuurrl, dat had ik nooit van jou verwacht’ of ‘Nee! Jij ook?’ De beste binding ontstaat bij een verhaal met een traan, een kwetsbare ontboezeming. Studenten die de vrijheid voelen te vertellen over een overleden ouder, over een onverwachte baby, over een verloving of over een gebroken relatie, over psychische of fysieke obstakels of over een verleden vol pesterijen zijn een compliment aan de rest van de klas. Als je de vrijheid en veiligheid voelt jouw diepste juice te delen, dan ben je als klas geslaagd als mens.
Verlies elkaar niet als polarisatie dichtbij komt, roept de laatste campagne van SIRE op. De oproep sluit af met Ontdek wat jij zelf kunt doen om dat te voorkomen. Ik heb ontdekt wat werkt: juicechannels over het echte leven. Maar ook mierzoete-Dua Lipa-bubblegum-verhalen of tenenkrommende-Glennis-Grace-anekdotes doen alle meningsverschillen over stikstof, asielzoekers of vaccinaties vergeten.
