‘Terwijl ik wegloop, merk ik de ontroering van zijn geluk in mijn eigen buik’
Rosa Tromp
Naast overtuigd twijfelaar is Jacob Eikelboom docent bij de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening. Elke twee weken schrijft hij een column over het verwarrende leven op en rond de hogeschool. ‘Tegen verrassende verhalen vol liefde kan geen lesje over schrijfvaardigheid op.’
Een donderdag, vlak voor Kerst. Bij de koffieautomaat staat een tweedejaars deeltijdstudent die ik een tijdje terug heb lesgegeven. Als ik vraag hoe het met hem gaat, antwoordt hij met een lach die zijn hele wezen omvat. Hij vertelt dat hij sinds deze week Nederlander is. Hij vertelt over de eed die hij moest afleggen en dat het de vijf jaar wachten waard was. Iedereen die ik spreek, moet ik het vertellen, zegt hij.
Als ik vraag wat hij het leukst vindt aan het Nederlander zijn, is hij een tijdje stil. Een echt antwoord heeft hij niet. Dan zegt hij dat hij de dag voor het grote moment op een bijzondere manier gespannen was en dat hij de hele dag en nacht kriebels in zijn buik had. Al pratend wrijft hij over zijn buik, alsof die vol met vlinders zit. Vanmiddag ga ik het vieren met mijn studiegenoten, zegt hij, dan geef ik een borrel. Ik feliciteer hem met zijn geluk. Terwijl ik met mijn koffie wegloop, merk ik de ontroering van zijn geluk in mijn eigen buik.
Nog geen twee uur later geef ik een eerstejaars deeltijdgroep les in schrijfvaardigheid. Tijdens het benadrukken dat het toch echt hij wil en niet hij wilt is, hoor ik een student tegen zijn buurman zeggen dat hetzelfde geldt voor hij mag en hij kan en dat het allemaal modale werkwoorden zijn. Sinds mijn studie Nederlands heb ik nooit meer iemand op eigen initiatief ‘modaal werkwoord’ horen zeggen.
‘Voor de tweede keer die dag kan ik mijn glimlach van geluk niet verbergen’
Modale werkwoorden? vraag ik bijna ontroerd, voor de tweede keer die dag, niet wetende dat de echte ontroering nog moet komen. De student vertelt dat hij tot een paar jaar terug, voor hij naar Nederland kwam, Oudengelse poëzie vertaalde naar het Turks. Al pratend loopt hij naar voren en begint Oudengelse teksten op het bord te schrijven en voor te dragen. Hij legt uit wat de verschillen en overeenkomsten zijn met het huidige Engels en met het Nederlands. En zo komt hij na een minuut of wat uit bij modale werkwoorden.
Spreek je nog meer talen, vraagt een klasgenoot. Ja, ook Zweeds: ik heb onder andere een vertaling gemaakt van de Saga van Ragnar Lodbrok, een 13e-eeuwse Vikinglegende, antwoordt hij. Alsof het niet genoeg is, vraagt iemand in de klas of hij nog een taal spreekt. Ja, ook Japans en Hebreeuws, zegt hij, en wijdt vervolgens uit over de schrijf- en leeswijze van deze talen.
Voor de tweede keer die dag kan ik mijn glimlach van geluk niet verbergen. Tegen verrassende verhalen vol liefde kan geen lesje over schrijfvaardigheid op.
Deze week is het Kerst, met traditiegetrouw een kerstverhaal over veerkracht, hoop en verwondering over klein en groot geluk. Als je wilt, liggen die verhalen zomaar aan je voeten. Ook na Kerst.
