Julia juicht – en had bijna online onderwijs
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (21) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over wel of niet online les in haar laatste jaar.
Na deze week zie ik de HvA niet meer. Met uitzondering van de momentjes dat ik even een gratis zelftest kom halen. Nooit meer naar school. Het zal toch niet?
In februari zou ik eindelijk in aanmerking komen voor een kamer in Den Bosch. Voor het eerst in mijn leven hoef ik dan niet de wekker om vijf uur ’s ochtends te zetten om voor een uurtje naar de HvA te racen. Ik was in de wolken toen ik het aanbod kreeg, maar precies toen ik het wilde accepteren, bedacht ik me. Moet ik tijdens het afstuderen wel naar school toe? Zo niet, dan kan ik beter thuis blijven wonen.
Ik mailde mijn begeleider. Afstuderen is een individueel proces, zo zei ze. Je moet dus veel vanuit je te krappe studentenkamer doen. Betekent dat dat ik de HvA niet meer zal zien? Mijn ogen sjeesden over de mail. Ze bleven hangen op de volgende zin: ‘Je hebt wel ongeveer eens per week een contactmoment, maar dat is digitaal.’ Digitaal afstuderen. Een onaangenaam gevoel bekroop me, al wist ik niet waarom. Heel de dag in mijn pandaonesie chillen omdat ik niet naar school hoef is fijn, maar ik heb mijn mentorklas door corona al nauwelijks gezien. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik ze dit jaar beter zou leren kennen. Niet, dus.
'Hoe ga ik dit jaar ooit overleven? Hoe hebben andere HvA’ers dat destijds gedaan?'
Zelf heb ik altijd geroepen dat ik digitaal onderwijs de uitvinding van de eeuw vind. De lessen zijn prima te volgen en ik hoef niet te reizen. Ik heb daarom ook geen trauma aan mijn tweede jaar, toen corona uitbrak. Ik heb goed bijgeslapen. Maar mijn laatste jaar online? Daar bleek ik toch wel van te schrikken.
Studenten die ik tot nu toe gesproken heb over afstuderen, zeggen allemaal dat het de moeilijkste tijd van je leven is en dat je er enorm veel stress van krijgt. Docenten doen er ook dramatisch over. ‘Als je dit verknalt, krijg je een half jaar studievertraging’, zo luidt het bijvoorbeeld. Mijn nekharen stonden overeind. Hoe ga ik dit jaar ooit overleven? Hoe hebben andere HvA’ers dat destijds gedaan?
Ik vertelde mijn ouders over wat er aan de hand was. Zij snapten het probleem niet zo. ‘Digitaal onderwijs vond je altijd chill’, zei mijn moeder. ‘Thuis heb je goede koffie, geen boterhammen uit boterhamzakjes en die veel te zware rugzak hoef je ook niet meer om.’
Maar toch voelde het niet goed. Mijn laatste jaar. Dat wíl ik gewoon fysiek meemaken. Ik opende mijn HvA-mail om bij mijn begeleider te gaan protesteren. Liever die slappe, zwetende kaas op mijn boterham als lunch dan helemaal alleen op mijn kamer zitten. Mijn begeleider snapte niet wat ik bedoelde. Het jaar ís namelijk gewoon fysiek, niet online. In alle paniek heb ik de mail verkeerd gelezen. Juichend zat ik in mijn pandaonesie achter de computer. Nu maar hopen dat er niet weer een coronagolf komt, want ik blijk de HvA ondanks alles toch gemist te hebben.
In een eerdere versie schreef Julia dat het afstuderen geheel online zou plaatsvinden.
