Een grijze wolf tussen de puppies: hoe is het om op oudere leeftijd te gaan studeren?
HvanA
Florence Doorgeest is 57 jaar oud en gaat voor het allereerst studeren. Vanwege een moeilijke jeugd stelde ze haar schoolloopbaan lang uit. ‘Het eerste uur zeiden studenten nog u tegen me, daarna was ik een van hen.’
Op de HvA lopen niet alleen maar onstuimige jonge honden rond: wie goed kijkt, ziet hier en daar ook wat grijze haren. Een van deze oudere studenten is Florence Doorgeest (57), die net een week geleden is gestart met haar opleiding Ervaringsdeskundigheid in Zorg & Welzijn.
Trots is ze, maar zenuwachtig ook wel. Want studeren is nieuw voor haar: de middelbare school haalde ze ook pas als volwassene, en nu zet ze op haar zevenvijftigste de stap om te gaan studeren. Daarnaast is ze ook nog eerstegeneratiestudent: oftewel, de eerste persoon in haar familie die gaat studeren. ‘Studeren was een wens van mij’, vertelt ze glunderend bij Café Fest. ‘Een droom die ik al heel lang had.’
Geen houvast
Florence had geen gemakkelijke jeugd, waardoor studeren lang een droom bleef. Haar ouders waren hippies en kampten met verslavingen. Bovendien werd ze van haar vijfde tot haar achttiende flink gepest, soms tot fysiek geweld aan toe. Twee keer vertrok ze met haar ouders in een busje een jaar lang richting India, waardoor ze lange periodes van school miste. ‘Al is het verbazingwekkend hoeveel je leert tijdens zo’n reis’, aldus Florence. ‘Engels bijvoorbeeld, of dingen over culturen. Bovendien was het heerlijk om bij mijn pestkoppen weg te zijn.’
Tijdens haar puberteit belandde de drugsverslaving van haar ouders echter op een nieuw dieptepunt. Florence: ‘Ze zaten flink aan de heroïne. Ik wil studenten waarschuwen om dat nooit, maar dan ook echt nooit te proberen.’ Terwijl haar ouders in Rotterdam verbleven, woonde zij alleen in het ouderlijk huis. Tot een brand het huis verwoestte. ‘Elke nacht moest ik ergens aankloppen en hopen dat degene zei, vannacht mag je hier slapen. Er was geen houvast, geen thuis. Ik miste drie maanden van de middelbare school en was zelfs een periode dakloos.’
‘Tijdens mijn jeugd werd ik steeds bij het laagste ingeschaald. Ik wilde hogerop’
De periode tussen haar twintigste en dertigste stond vooral in het teken van overleven en therapie. ‘Langzaam ontstond er meer en meer ruimte en ging ik nadenken over welk beroep ik wilde doen. Mijn wens om meer te bereiken dan ik tot dusver gedaan had kwam steeds meer naar voren. Tijdens mijn jeugd werd ik steeds bij het laagste van het laagste ingeschaald, maar ik wilde hogerop.’
Je opleiding ontdekken
Zo kwam ze uiteindelijk bij de tweejarige opleiding Ervaringsdeskundigheid in Zorg en Welzijn uit. ‘Ik ontdekte drie jaar geleden dat er een opleiding bestond voor wat ik heb meegemaakt. Ik wilde graag iets positiefs doen met mijn verhaal en jonge mensen helpen bij hun herstel. Juist omdat ik zelf die hulp destijds zo gemist heb. Als geen ander weet ik wat voor wonderen je kan doen voor iemand anders en hoe het voelt als je gezien en gehoord wordt.’
‘Ik deed de eerste week aan alles mee en voelde me zelf weer zeventien’
Dankzij verschillende fondsen die Florence aanschreef, wordt haar opleiding betaald. Mits ze goede cijfers haalt, dus de druk ligt hoog. Maar zelf legt ze de lat ook hoog. ‘Het is spannend en uitdagend om naar – noem je het eigenlijk school? Of zeg je college? Ik vind college leuker – college te gaan. Ik moet goed plannen. Het is leuk om te studeren maar ik moet nog aan veel wennen. Aan BrightSpace bijvoorbeeld. Ik heb lichte faalangst en onzekerheid speelt ook een rol. Maar ik zet door.’ Ze schiet vol en moet even drie keer slikken. ‘Soms overvalt me het besef dat ik er ben gekomen. Ik ben een soort dieseltje: ik heb de juiste brandstof nodig en dan ga ik uiteindelijk als een trein.’
Goldband meezingen
Tijdens Tune In, het programma dat de HvA organiseert voor eerstegeneratiestudenten, zat ze als vijftigjarige tussen allerlei jongeren. ‘Het eerste uur zeiden ze nog u tegen mij, daarna was ik een van hen. Ik deed aan alles mee en voelde me zelf weer zeventien. Ik dompelde me helemaal onder. Ik hou zelf ook van S10 – ik kan al haar liedjes meezingen – en Goldband. Daar sta ik ook tussen de tieners. Hun ouders zijn vaak nog jonger dan ik. Maar toen tijdens Tune In de muziek nog een tandje harder ging in Café Fest, was ik toch ook wel blij weer naar huis te gaan.’
Over de vraag of het ook voordelen heeft om op latere leeftijd weer te gaan studeren moet Florence even nadenken. ‘Minder onzeker gaat in mijn geval niet zo op. Misschien vind ik het wel extra leuk dat veel mensen van mijn leeftijd in een vast stramien zitten qua baan, huis en gezin en ik mijn hersenen op deze manier laat kraken.’
Het lastigste de komende tijd is haar angsten overwinnen. ‘Dat moet ik elke keer doen. Iedere dag. Kan ik het wel? Ga ik het wel redden? Maar mijn fysio zei laatst: je kunt niet autorijden als je niet weet waar het stuur zit. En zo is het. Ik wil het meteen zo goed doen, maar het moet stapje voor stapje. Nu ben ik nog even de weg kwijt, in deze eerste weken, maar dat geldt voor alle studenten. Ik ben iemand die eerst wat duidelijkheid nodig heeft, maar daarna ga ik vaak als een raket. Zo zal het hier niet anders zijn.’
