Gastcolumn: van angst voor school naar zingend de collegebanken in
Unsplash
Shanèa Alken (21) studeert vanaf dit jaar Toegepaste Psychologie en is eerstegeneratiestudent: zij is de eerste uit haar familie die naar het hoger onderwijs gaat. Voor HvanA schreef ze een column over haar angst voor school. ‘Ik dacht dat school niet voor mij bestemd was.’
Daar sta ik dan te zingen op de eerste dag van Tune In, het programma voor eerstegeneratiestudenten van de HvA. Ik zing samen met mijn toekomstige opleidingsgenoten en misschien wel nieuwe vrienden voor het leven.
Al mijn angsten zijn verdwenen als wolken voor de zon. Want: ik voel mij welkom. Ik voel mij thuis en ben o zo trots op mijzelf dat ik de keuze heb gemaakt om te gaan studeren. Ik herinner mij nu weer de goede tijden op school, die waren verstopt tussen mijn slechte ervaringen. Mijn schoolangst lijkt voorbij.
Ik werkte al twee jaar, voor ik ging studeren. En realiseerde me steeds vaker dat ik mijn toekomst anders voor me zag. Hoewel ik veel kansen kreeg om te groeien op mijn werk, als leidinggevende bijvoorbeeld, wist ik diep van binnen dat mijn passie ergens anders lag. Mijn droom is om iets te betekenen voor de maatschappij en te helpen waar dat kan.
Anxiety…
Dat is wat ik voelde als ik dacht aan het idee om weer naar school te gaan. Waar komt deze angst toch vandaan, vroeg ik me af. Of wacht, ik weet het. Het kwam door mevrouw P. die mij vertelde dat ze me wellicht te jong vond voor havo-/vwo-advies waardoor ik uiteindelijk afzakte naar kader en een depressie.
‘De angst voor school ontstond toen ik een lager schooladvies kreeg: ik zakte af naar vmbo kader en kreeg een depressie’
Of doordat Daphne en ik samen onze thuisopdracht hadden gemaakt en ik een onvoldoende kreeg en zij een goed van meneer B. Of door meneer J. die het grappig vond om mij te vertellen dat je wel moet slapen, toen ik de ziekte van Pfeiffer had. Het kwam doordat ik zo mijn best deed en toch iedereen mij ervan wilde overtuigen dat mijn best doen niet goed genoeg was. Dit zijn maar een paar van de vele keren dat ik dacht dat school niet voor mij bestemd was.
Maar hier ben ik dan toch. Trots en blij om hier te zijn. Vandaag werden we met open armen ontvangen door de docenten. Er werd gesproken over verschillende identiteiten en diversiteit op de HvA en ook hoe inclusiviteit belangrijk is voor deze hogeschool. Ik voelde mij warm en gehoord. Voor het éérst op een school voelde ik mij gehoord.
Elk jaar organiseert de HvA een speciaal evenement voor studenten die als eerste uit hun gezin gaan studeren: Tune In. In dit programma kunnen deze ‘eerstegeneratiestudenten’ alvast kennismaken met de HvA, medestudenten en docenten en sommige vaardigheden die ze nodig zullen hebben in het hbo.
Een van die vaardigheden is bijvoorbeeld schrijven: zo konden studenten tijdens Tune In een column schrijven en insturen. De beste column krijgt een podium op HvanA.
En hier sta ik dan, aan het einde van dag een, met mijn klasgenoten en wellicht nieuwe vrienden voor het leven, het nummer ‘all of me’ te zingen voor de piano. Mijn schoolangst lijkt voorbij. Eindelijk voel ik mij zelfverzekerd genoeg om zingend het klaslokaal in te wandelen.
O ja, nog een kleine note to self: All of me really loves all of you.
