Sofia studeert – Waarom ze haar boosheid op de IND maar niet kan loslaten
Daniël Rommens
Dat Sofia Sabbar (25, Pedagogiek) op de HvA studeert is niet vanzelfsprekend. Ze heeft namelijk sinds kort een verblijfsvergunning. Voor HvanA schrijft ze over haar strijd om te mogen leren, en haar ervaringen nu dat eindelijk mag. Deze week over haar boosheid op de IND.
Ik ben nog steeds boos op de Immigratie- en Naturalisatiedienst. De IND heeft een fout gemaakt bij de beoordeling van mijn aanvraag voor een verblijfsvergunning en die ten onrechte meerdere malen afgewezen. Als gevolg daarvan blijf ik nog steeds in mijn hoofd de procedure uit het verleden herhalen en uit ik mijn boosheid vooral naar de Nederlander. De IND maakte immers een beslissing namens alle Nederlandse burgers. Toch?
Ik weet dat ik hier uiteindelijk alleen maar mezelf mee pijnig, maar ik kan het nog steeds niet loslaten. Ik kan nog steeds niet mijn pijn en boosheid laten varen. Want hoe kun je zo’n fout maken?
Vorige week, precies een jaar nadat de IND de fout erkende, trakteerde ik mezelf op een toneelvoorstelling van Ilay den Boer over de Nederlandse asielprocedure: Salomonsoordeel. Ik wilde de procedures van de IND beter begrijpen.
‘Ik kan nog steeds niet mijn pijn en boosheid laten varen. Hoe kun je zo’n fout maken?’
Nadat de asielaanvraag van Hassan, zijn vriend uit Gaza, was afgewezen, dook Ilay in de wereld van de IND. Om inzicht te krijgen in de procedures ging hij aan de slag als een zogeheten hoor- en beslisambtenaar. Dat zijn mensen bij de IND die interviews doen en ook de besluiten maken of iemand mag blijven of niet.
Ilay kwam tot het besef dat hij Hassan als vriend voor de volle honderd procent vertrouwt, maar dat hij als ambtenaar zijn asielaanvraag zou hebben afgewezen. De morele dilemma’s die dit opleverde, resulteerden in de toneelvoorstelling Salomonsoordeel. Een voorstelling die niet alleen de IND, maar heel Nederland een spiegel voorhoudt. Ilay stelt de vraag waarmee ik al jaren rondloop: ‘In welke wereld willen wij met elkaar leven?’
In de Lourdeskerk in Scheveningen, waar de voorstelling plaatsvond, kwam ik in een ruimte bekleed met archiefdozen die rond het podium stonden. Bij binnenkomst werd ik vriendelijk begroet door Hassan die mij een plek in de zaal toewees. Hier en daar stonden kantoorstoelen klaargelegd voor het publiek, waar ik meteen op de eerste stoel die ik tegenkwam ging zitten. Niet veel later kwam een vrouw naast mij zitten. “Is er een speciale reden waarom jij hier vanavond bent?’, vroeg ze met een vriendelijke glimlach.
‘Ja. De IND heeft een fout gemaakt bij de beoordeling van mijn aanvraag voor een verblijfsvergunning. Dit is een cadeau voor mezelf en het begin van mijn helingsproces’, antwoorde ik.
‘Ah, oke’, antwoordde ze kort.
‘En jij? Is er een speciale reden waarom jij hier vanavond bent?’, vroeg ik terug.
‘Ja. Ik werk bij de IND’, antwoordde ze met een rood gezicht.
