Julia Juicht – krijg ik een huis van mijn ouders?
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (21) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week over ouders die een huis voor hun kroost kopen.
Ik snap niet hoe ik het had kunnen missen, maar blijkbaar had ik mijn hele leven al in een luxe grachtenpandje in Amsterdam kunnen wonen. En dat zonder maar één cent uit te hoeven geven.
Ik stond op een feestje van een vriend en ontmoette daar een jongen, gekleed in een veel te dure blouse. Ik weet niet hoe, maar we raakten aan de praat. Hij bleek in een groot huis aan het centrum van Rotterdam te wonen. Daar werd hij iedere dag wakker met een prachtig uitzicht over de stad. ‘Wat geweldig zeg’, reageerde ik jaloers. ‘Ik woon nog bij mijn ouders.’ Aan zijn gezicht te zien was dat het raarste wat hij ooit had gehoord.
Hij kon er met zijn verstand niet bij dat ik al mijn hele leven in Liempde lig te creperen, omdat ik de hoge huurprijzen in Amsterdam niet kan betalen. ‘Je ouders kunnen toch een huis voor je kopen? Waarom doe je dit jezelf aan?’ Pfoe, ja. Eh, dat weet ik niet. ‘Tsja’, stamelde ik. Heb ik mezelf echt zo tekortgedaan?
‘Hij schudde zijn hoofd toen ik zei dat ik mijn ouders nooit gevraagd had een huis voor me te kopen’
Hij schudde zijn hoofd toen ik zei dat ik mijn ouders nooit gevraagd had een huis voor me te kopen. ‘Dat is toch het eerste wat je vraagt als je gaat studeren’, zei hij. ‘Of überhaupt als je geboren wordt?’ Het is nooit bij me opgekomen, hoorde ik mezelf met een knalrood hoofd zachtjes zeggen. Ik durfde niet om me heen te kijken. De rest van het feestje had het waarschijnlijk wel al ooit gevraagd. En dus een huis gekregen. Ik stond zó voor schut.
Maar naast schaamte voelde ik ook een enorme leegte vanbinnen. Wat miste ik allemaal wel niet in mijn leven omdat ik er nooit naar gevraagd had? ‘Je zou allang onafhankelijk zijn geweest’, zei hij terwijl hij zijn keel schraapte. ‘En verantwoordelijker, want je leert zo veel over het leven als je het ineens allemaal zelf moet gaan doen.’ Het allerhandigste was volgens hem dat je veel meer geld overhoudt om aan andere dingen dan huur te besteden. ‘Een mooi horloge, bijvoorbeeld’, zei hij, wijzend naar zijn Rolex.
Zo snel als ik kon, fietste ik naar huis. Toen ik thuiskwam, vroeg ik mijn ouders direct of ze een huis voor me wilde kopen in het centrum van Amsterdam. Helaas, ik was te laat. Mijn ouders zeiden nee. Volgens vriendinnen niet zo’n ramp, want er was nog wel een ander familielid dat me uit de brand wilde helpen: ‘Je kunt altijd nog die ene oom vragen om een huis’, vertelden ze. ‘Ome DUO.’
