Raúl rommelt – Een SIS-specialist in de moestuin
Raúl Inzaurralde is SIS-specialist op de HvA. Naast die zeer opgeruimde kantoorbaan rommelt hij wat aan in het leven en daarover schrijft hij voor HvanA. Deze week over hoe hij ontspanning zoekt in zijn moestuin – maar zelfs daar studenten tegenkomt.
Het weekend is om te ontspannen en dan is het gezond om andere dingen te doen dan in de werkweek. Ik probeer daarom altijd activiteiten te zoeken die zo ver mogelijk van mijn werk af staan. Toen ik als SIS-specialist begon dacht ik: ‘Wat is precies het tegenovergestelde van het beheren van een administratiesysteem?’ Juist! Een moestuin onderhouden. Maar nu beginnen deze zaken steeds meer door elkaar te lopen.
Wanneer een van mijn stekjes voortijdig het loodje legt, denk ik tegenwoordig bijvoorbeeld steeds vaker: ‘Die heeft zijn propedeuse niet gehaald’. En terwijl ik de overlevenden overpot, denk ik: ‘Zo, die stroomt door naar de hoofdfase’. Tweejarige planten hebben vorig jaar al gebloeid, dus die hebben vrijstelling verdiend. Woekerende planten laat ik gerust een minor volgen in een andere tuin, en als ze zijn afgestudeerd, eet ik ze op. Mijn moestuin is de HvA van mijn groenten.
‘Is een hogeschool niet ook een moestuin van mensenlevens?’
Net als sommige studenten krijg ik te maken met tegenstrijdige adviezen van studieadviseurs. Iedereen bemoeit zich met mijn tuin. De ene tuinder zegt dat ik alle dieren op mijn grondgebied moet doden, de andere zegt dat al het leven in de tuin goed is. De een raadt aan om alles de vrije loop te laten en de ander om zo veel mogelijk structuur aan te brengen.
Is een hogeschool andersom niet een moestuin van mensenlevens? Studeren doe je in de lente van je leven, waarin je de meeste groei doormaakt. Het is een kweekvijver, een broedplaats. Als je het goed speelt, geen fraude pleegt door bijvoorbeeld Ritalin als kunstmest te gebruiken, of plagiaat door van andere tuinders af te kijken, kun je er later hopelijk je welverdiende vruchten van plukken.
Maar of je studieloopbaan goed verloopt en of je vervolgens goed terechtkomt, is van veel factoren afhankelijk. Er kan van alles gebeuren in het leven. Er kan een economische crisis uitbreken, of een pandemie. Misschien bestaat de baan waarvoor je bent opgeleid niet eens meer op het moment dat je bent afgestudeerd.
Een oogst kan op veel manieren mislukken, bijvoorbeeld door een lange winter, een slakkenplaag of een nucleaire oorlog. Daarom kun je beter leven van dag tot dag, en leren als doel op zich. Aangezien je toch niet weet hoe het gaat aflopen, moet studeren de moeite waard zijn zonder een diploma te hoeven behalen, en tuinieren zonder te hoeven oogsten. Wat dat betreft blijf ik graag een eeuwige student.
Uiteindelijk moet natuurlijk wel een soort balans worden opgemaakt. Ik heb nu bijvoorbeeld een caleidoscopische vergelijking gemaakt tussen studiejaren en seizoenswisselingen, planten en mensen, computersystemen en moestuinen. Leuk. Maar wat houd ik er aan over? Ik heb zaken alleen maar meer met elkaar vermengd en mijn werk-privébalans nog meer verstoord dan ze al was.
