Sofia studeert – Dyslexie of toch een taalachterstand?
Daniël Rommens
Dat Sofia Sabbar (25, Pedagogiek) op de HvA studeert is niet vanzelfsprekend. Ze heeft namelijk sinds kort een verblijfsvergunning. Voor HvanA schrijft ze over haar strijd om te mogen leren, en haar ervaringen nu dat eindelijk mag. Deze week over haar worsteling met de taal.
De geur van Marokkaanse gehaktballen brengt mij altijd terug naar de lunchpauze van mijn eerste schooldag in Nederland. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe de lucht van het lokaal werd gevuld met de geur van mijn moeders zelfgemaakte Marokkaanse gehaktballen. Ik kon wel door de grond zakken toen ik mijn lunchbox opende, maar ja, wist zij veel over de Nederlandse broodje-kaas-cultuur.
Daarvoor zat ik eerst in een leeg lokaal tegenover een juf. We communiceerden enkel met een lach, want zij sprak geen Arabisch en ik geen Nederlands. Voorzichtig schoof ze een A4-blaadje voor mijn neus en vroeg of ik de losse woorden hardop kon lezen. Hoe dan? Ik wist niet eens in welk land ik was. Na meerdere pogingen gaf ze het met een zucht op, pakte me bij de hand en begeleidde mij naar mijn nieuwe klas: groep 2. Ik was trouwens zeven jaar. Met mijn moeder werd niet overlegd, want wist zij veel over het Nederlandse onderwijssysteem.
Door perfectionisme en harder werken heb ik mijn dyslexie gemaskeerd
‘Jongens, ik ga even wat werkbladen kopiëren. Sofia, wil jij even op de klas letten?’ Al heel snel werd ik de moeder van de klas. Ik weet dat er nu nog steeds generaties leerlingen zijn die met dezelfde problemen opgroeien, dus mocht je nu nog steeds denken dat onderwijs de grote gelijkmaker is, dan ben jij de reden waarom ik pedagogiek studeer.
Met een leerachterstand, in het rumoer van een onzeker leven, zonder hulp van ouders of huiswerkbegeleiding, was ik al snel gedwongen om op eigen kracht een goede Cito-score te halen. Alsof dat niet erg genoeg was, werd ik door mijn docent ondergeadviseerd; vmbo-t, met zicht op havo.
Door strategieën als perfectionisme en harder werken heb ik mijn dyslexie gemaskeerd en mezelf toch naar het vwo kunnen werken. Zielig hè?
Op het Joke Smit college in Amsterdam-Zuid hoorde ik in mijn vwo-klas voor het eerst over dyslexie. Zo goed als de helft van mijn klasgenoten hadden het. ‘Huh… dyslexie?’, vroeg ik verward aan de docent. ‘Op mijn basisschool noemden we dit gewoon een taalachterstand hoor’.
