Raúl rommelt – Eerder aangetast dan bevrijd
Daniël Rommens
Raúl Inzaurralde is SIS-specialist op de HvA. Naast die zeer opgeruimde kantoorbaan rommelt hij wat aan in het leven en daarover schrijft hij voor HvanA. Deze week over verborgen werelden in de ogen van collega’s.
Personeelsuitjes zijn een nachtmerrie. Vooral als er workshops bij komen kijken. Dan moet je namelijk actief deelnemen. Krijg je op het laatste moment ook nog een mailtje met de opmerking: ‘Doe sportkleding aan, want je zal fysieke oefeningen moeten doen.’ Dan denk je toch: ‘Had ik me maar niet aangemeld, dan had ik gewoon kunnen doorwerken, mijn deadlines kunnen halen en niet in het bijzijn van mijn collega’s hoeven transpireren.’ Nu hebben wij, ondersteunend personeel van de Faculteit Business & Economie, mazzel dat we telkens onverwacht onvergetelijke personeelsdagen hebben.
Degene die de eerste workshop gaf, vroeg aan een paar deelnemers waarom ze deze hadden gekozen en niet een andere. Zij hadden allemaal een goede reden, terwijl ik hier alleen maar was omdat de naam van deze workshop, in vergelijking met de andere, me de minste rillingen bezorgde. Achteraf gezien heb ik me door de naam laten misleiden, want het bleek de meest intens spirituele workshop van allemaal te zijn.
Ik zag hoe mijn collega van een kinderfiets viel na een poging om een onvolgroeide spreeuw te begraven
In eerste instantie vond ik dat er nogal wat tegenstrijdigheden zaten in de methode van degene die de workshop gaf. We werden bijvoorbeeld welkom geheten, maar moesten ook verantwoorden waarom we hier waren. We moesten weerbaarder worden, maar werden daartoe steeds uit onze comfortzone getrokken. We moesten in contact komen met onze integriteit, maar werden daarnaartoe geleid door in een collectieve trance, met gesloten ogen, te moeten luisteren naar de machinale mantra van een vreemde, waarin onze lichaamsdelen, een voor een, van binnen naar buiten werden beschreven. Eerlijk gezegd voelde ik mij daardoor eerder aangetast dan bevrijd.
Toen kwam er een oefening waarbij we met een ander contact moesten maken door diegene minutenlang in de ogen te kijken. Voor mij stond een collega die ik nooit eerder had gezien. Ik wist niet waar ik mijn ogen op moest laten rusten, dus besloot ik om mijn blik te richten op het rechteroog, voor de ander links.
En toen gebeurde het. Ik werd een ander universum ingezogen. In de ogen van mijn onbekende collega zag ik hoe een Italiaanse kust tot rust kwam na een zware storm, hoe mijn collega moest terugdeinzen voor de oprukkende zee met een zanderige handdoek over de schouder en blote voeten op de rotsen. Ik zag hoe mijn collega van een kinderfiets viel na een poging te hebben gedaan om een onvolgroeide spreeuw te begraven. Ik zag een hele wereld in dat ene oog.
Toen was het pauze. In de centrale hal zag ik allerlei andere mensen, of liever gezegd, ogen waarachter nog meer werelden schuilden. Nu, achteraf, begrijp ik pas het doel van de workshop: de werelden leren zien die achter elke blik verscholen liggen, de paradijzen herkennen in elke iris.
