Raúl rommelt – Het leven van een klaploper gaat niet over rozen
Daniël Rommens
Raúl Inzaurralde is SIS-specialist op de HvA. Naast die zeer opgeruimde kantoorbaan rommelt hij wat aan in het leven en daarover schrijft hij voor HvanA. Deze week blikt hij terug op zijn jongensdroom.
Op een gegeven moment in je leven is het tijd om de rekening op te maken en te bepalen of je bent geworden wie je vroeger wilde zijn. Voor mij is dat moment nu aangebroken en ik kan niet anders dan concluderen dat ik alles heb bereikt wat ik mij als tiener ten doel had gesteld. Ik ben de belichaming van mijn eigen jongensdroom. ‘Proficiat’, zou ik tegen mijn jongere zelf kunnen zeggen, ‘chapeau!’ Maar kan ik mij nog wel vinden in de doelstellingen van de snotneus die ik toen was?
Ik had hele andere plannen: ik wilde mislukt schrijver worden
De andere kinderen op het schoolplein wilden piloot of rechter worden en volgens mij is dat ze ook gelukt. Ik hoop dat het ze goed gaat. Maar ik had hele andere plannen: ik wilde mislukt schrijver worden. Eerst keken de andere kinderen verbaasd, maar al snel waren ze het erover eens dat die rol mij wel goed zou staan. Ze hadden gelijk, want ik ben met vlag en wimpel geslaagd.
Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat het makkelijk is om de lat zo laag te leggen, maar dan begrijp je niet wat er allemaal komt kijken bij een mislukt schrijver worden; dat word je niet zomaar. Je mag namelijk nooit opgeven, je moet het blijven proberen, ondanks alle tegenslagen. Maar je mag ook niet slagen, want dan is alles verloren. Probeer dat perfecte evenwicht maar te bewaren.
Stoppen op je hoogtepunt is makkelijk, want dan heb je alles al binnen. Maar probeer maar eens te stoppen op het moment dat je zeker weet dat je iets te pakken hebt, midden in het proces waarin je het voorgevoel krijgt dat je een bestseller aan het schrijven bent. Het vergt ontiegelijk veel toewijding en discipline om goed te falen. Je moet in staat zijn om je eigen mislukking te cultiveren, als een overwoekerde moestuin.
Nu ik de rekening opmaak, vraag ik mij af of het de moeite waard was. Ik zou op alle sociale media kunnen publiceren dat ik mijn jeugddroom heb vervuld, maar wie zou daarvan onder de indruk zijn, behalve een tiener die niet meer bestaat? Het probleem is dat ik inmiddels andere maatstaven heb ontwikkeld, maar dat mijn in steen gebeitelde levenspad zich daar niets van aantrekt.
‘Het leven is een fuik’, heb ik ooit een filosofiedocent horen zeggen. ‘Hoe langer je over hetzelfde pad loopt, hoe moeilijker het wordt om ervan af te wijken.’ Ik ben een gestold personage geworden, een karikatuur. Wat ik nog wel zou kunnen doen, is mijzelf aanbieden als kant en klaar heerschap voor het boek van iemand anders. Misschien is dat wel het hoogst haalbare; een jolige figurant worden in het epos van een ander.
