Sofia studeert – Gewoon ademhalen is ook een goed voornemen
Daniël Rommens
Dat Sofia Sabbar (25, Pedagogiek) op de HvA studeert is niet vanzelfsprekend. Ze heeft namelijk sinds kort een verblijfsvergunning. Voor HvanA schrijft ze over haar strijd om te mogen leren, en haar ervaringen nu dat eindelijk mag. Deze week over de interne strijd over goede voornemens.
Stoppen met roken, meer sporten en bewegen, geld sparen, duurzamer leven en meer van de wereld zien. Een nieuw jaar gaat meestal gepaard met goede voornemens om dingen beter te doen. Ook ik begon dit jaar met een lijstje voornemens: meer onvoldoendes halen en cum laude slagen.
Ja, ik weet dat een student op het propedeusediploma alleen in aanmerking komt voor het predicaat ‘cum laude’ als het gemiddelde eindcijfer niet afgerond ten minste een 8,0 is. Onvoldoendes halen én cum laude slagen is dus gewoonweg ondoenlijk. Ik weet het. Maar hoor je de oorlog in mij? De eeuwige innerlijke strijd tussen gewoon zijn of de goede immigrant zijn.
Wat nou als ik het verpest voor die anderen die daar staan te wachten bij de grens?
Als ik zeg dat ik onvoldoendes wil halen, dan bedoel ik dat ik als een autochtone Nederlander wil falen. Ik wil fouten maken, zonder het gevoel te hebben dat ik moet compenseren. Ik wil de eeuwige garantie dat je ondanks mijn prestaties nooit spijt zult hebben dat je mij hier binnen hebt gelaten. Zelfs niet als ik er dit jaar voor kies om te stoppen met mijn opleiding, een uitkering aanvraag én de hele dag niks doe.
Tegelijkertijd voel ik een enorme bewijsdrang om jou te overtuigen dat ik het verdien om hier te zijn. Ik wil je geruststellen en dagelijks overtuigen dat je de juiste keuze hebt gemaakt om mij hier binnen te laten. Wat nou als ik het verpest voor die anderen die daar staan te wachten bij de grens? Ik moet voor hun tienen halen, cum laude slagen en een goede immigrant zijn. ‘Een hardwerkende, ambitieuze, volledig geïntegreerde ‘Nederlandse’ vrouw, die een positieve bijdrage levert aan de Nederlandse samenleving’, om met de woorden van de rechter te spreken. Het meest pijnlijk is dat ik heel diep van binnen weet dat zelfs de allerhoogste prestaties nog steeds geen garantie bieden om als volwaardige Nederlander erkend te worden.
Nederland, ik ben echt bekaf van deze strijd en ik heb er heel december over gepiekerd. Vandaag kom ik tot de conclusie: deze onmenselijke manier van leven heeft zijn houdbaarheid in 2022 bereikt. Ik stop met de opgedragen verplichting om het altijd tien keer beter te moeten doen. Niet meer dagdromen over onvoldoendes halen en cum laude slagen. Vandaag heb ik besloten dat ik in 2022 gewoon wil ademhalen, en dat simpelweg ademhalen soms óók een goed voornemen is.
