Julia juicht – Wat zal columnist Sofia wel niet van me denken?
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (20) voor het derde jaar naar de HvA om te studeren. Terug naar de grote stad, na een lange tijd achter de laptop in haar slaapkamer; Julia schrijft het allemaal op. Deze week las ze de eerste column van Sofia Sabbar en dat was confronterend.
Misschien is dit wel de meest beschamende eerste ontmoeting ooit. Elkaar niet eens gesproken of gezien, maar toch krijg ik het weer voor elkaar om het direct te verknallen. Wat een gezeik weer. Altijd hetzelfde. Ik vrees nu al voor de eerste keer dat we elkaar daadwerkelijk gaan zien. Dan word ik dus écht afgebrand. O, HvanA, haal alsjeblieft al mijn columns offline. Want dit is echt de grootste ellende ooit.
Shit, dat had ik natuurlijk ook niet mogen zeggen. Weer geklaag. Ik las je eerste column Sofia, over dat ik als verwende Nederlander eigenlijk niet mag zeuren over het leven. Wat moet ik daar in hemelsnaam op zeggen? Tijdens het lezen zakte ik steeds verder door de grond.
Je hebt gelijk, Sofia. Maar weet je wat het is? Klagen is gewoon fijn.
Natuurlijk heb je gelijk, Sofia. Maar weet je wat het is? Klagen is gewoon fijn. Vandaar dat wij Nederlanders het allemaal massaal doen. Of we hebben gewoon letterlijk niets beters te doen, die kans is ook zeer groot. Want als we zeggen dat iets het meest verschrikkelijke ooit is, zijn we vaak gewoon aan het overdrijven. Hoop ik dan, voor de meesten.
Hoe dan ook: ik las dat je al flink aan het oefenen bent met mopperen, zeuren of hoe je het ook wil noemen. Hoewel je er nu nog niet aan toe bent, kan de behoefte om te klagen in de toekomst misschien wel ontstaan. En dan moet je natuurlijk voorbereid zijn. Om mijn eerste, vreselijke indruk recht te zetten bied ik je daarom nu het volgende aan: een snelcursus mopperen. Als je er dan een keer serieus zin in hebt, weet je precies wat je wel en niet moet zeggen. Handig!
Je begon zo: ‘Kan iemand mij alsjeblieft vertellen wie Brightspace heeft ontworpen? Ik moet honderd-en-een keer klikken voor ik kom waar ik wil zijn. Zo onoverzichtelijk!’. Honderd-en-een keer klikken? Veel te weinig. Wil je echt klagen, dan heb je het op z’n minst over honderdduizend of driehonderdmiljoen keer klikken. Maar over het algemeen kan deze uitspraak wel wat heftiger. Ik zal het eens voordoen. ‘Jéétje, kan IEMAND mij vertellen wie dat achterlijke Brightspace heeft ontworpen? Wát een ellende! Het is letterlijk zó onoverzichtelijk, niet normaal!’
Je kunt hier ook altijd nog een van de volgende uitspraken achteraan knallen voor extra effect: ‘OMG, help, ik kan dit niet aan’, of ‘Dit méén je niet’. Je tweede opmerking sloeg al helemaal de plank mis. De kreet ‘dat is toch gek?’ kun je echt nog niet als zeuren bestempelen.Dit moet je iets dramatischer maken, zoals ‘dat is toch de grootste onzin ooit?!’. Wij zijn zeurende mensen namelijk al lang gewend, wil je opvallen dan moet je het dus echt over de top doen.
Denk je dat je hiermee vooruit kunt? Als je het even niet weet, kun je altijd nog iets algemeens schreeuwen zoals ‘wát een ellende’ (mijn persoonlijke favoriet), of ‘ik heb hier echt een bloedhekel aan’, of gewoon ‘dit is het vreselijkste ever’.
Zo, dan zal ik nu een weekje niet klagen. Dat ben ik je nu wel verschuldigd. Een week, langer houd ik het waarschijnlijk niet vol. Heb ik dan mijn eerste vreselijk indruk een beetje goedgemaakt?
