Drie nieuwe studenten over hun eerste dagen op de HvA: ‘Oké, no stress’
Esra Can | Studenten krijgen tijdens introductieprogramma Tune in een schrijfworkshop.
Voor het eerst naar de hogeschool is al spannend, maar hoe beleef je die sprong naar je studentenleven als je ook nog de allereerste uit je familie bent die gaat studeren? Drie nieuwe HvA’ers schreven voor HvanA over hun eerste dagen.
Op de tweede dag van introductiepragramma Tune In kregen de deelnemers van de workshop Schrijven als een hbo’er de opdracht om te schrijven over hun eerste ervaringen met Tune In. Drie van die verhalen lees je hieronder.
Niet stiekem
Sofia Sabbar
Daar zit ik dan. In het gebouw van de Hogeschool van Amsterdam. Dit keer niet stiekem ergens in de stilteruimte achter mijn laptop. Of voor het middaggebed in de rustruimte. Nee. Vandaag liep ik vol zelfvertrouwen het Kohnstammhuis in. Met een studentenpas platgedrukt tegen mijn verblijfspas in mijn portemonnee.
Nu zit ik in een lokaal vol toekomstige studenten. We krijgen de opdracht om in vijftien minuten een stuk te schrijven over onze ervaring met het Tune In-programma.
Hoe vertel ik dat ik vier jaar lang heb moeten vechten om hier binnen te komen? Dat ik om de zoveel tijd de HvA-website bezoek en dagdroom over het bewandelen van deze gangen? Hoe vertel ik dat ik de hele HvA-website en alle schoolprogramma’s heb gelezen en de Pedagogiek-schoolplanning heb bestudeerd?
Hoe vertel ik de docent dat ik het liefst alle workshops van Tune In had willen geven, omdat ik als geen ander weet waar de HvA voor staat? Als er iemand is die jongeren kan motiveren, dan ben ik dat wel. Ik heb niks anders gedaan de afgelopen 4 jaar.
Hoe vertel ik dat ik vier jaar lang heb moeten vechten om hier binnen te komen?
Hoe overtuig ik deze studenten dat het een privilege is dat ze hier vandaag in dit lokaal aanwezig mogen zijn? Hoe vertel ik ze dat er duizenden jongeren in Nederland vandaag geen Tune In-programma’s mogen volgen?
Jongeren die ook ergens stiekem in een stilteruimte achter een laptop zitten, die geen studie mogen kiezen en geen studentenpas in hun portemonnee hebben. Nederlandse ongedocumenteerde jongeren zonder verblijfsvergunning.
De timer gaat. De vijftien minuten zijn om.
Misschien vertel ik ze dat wel in Tune In 2022.
Deadlift
Andreas Prein
Afgelopen woensdag mocht ik voor het eerst naar de Hogeschool van Amsterdam gaan, dit was gelukkig fysiek en niet digitaal. Na één jaar alles op Google Meet gedaan te moeten hebben, ben ik gewoon bijna dankbaar dat ik weer naar school mag. Ik liep het HvA-gebouw in met mijn koffer, omdat ik twee nachtjes in Amsterdam zou blijven slapen. Helaas had ik geen tijd gehad om mijn koffer in het hotel te dumpen en ik voelde mij dus erg bekeken, aangezien ik de enige stumper was die daar stond met een koffer.
Ik ging zitten in de collegezaal. Hier gingen we workshops volgen om elkaar beter te leren kennen. De eerste was een soort van speeddaten met allemaal van die awkward vragen als: ‘Wat is je guilty pleasure?’ en ‘Wat is het beste advies dat je ooit van iemand hebt gekregen?’ Ook deden we iets als ‘Over de Streep’ met echt intens diepe vragen. Het was mooi om te zien dat mensen zich al zo open konden stellen naar elkaar.
Na de lunch zou een sportactiviteit volgen. Dat was van tevoren aangegeven, maar ik dacht dat dit niet zo intens zou worden. Wat zat ik ernaast: daar stond ik in mijn hoodie in de volle zon te deadliften en jumping jacks te doen. Ik zweer, als daar geen water was geweest, hadden ze me naar de EHBO kunnen slepen. Ons groepje won wel alle opdrachten en wij wonnen een lijpe handdoek en een bidon, het was echt de moeite waard. Ik hoop alleen dat het hbo niet zo zwaar is als die deadlift.
No stress
Valerie Wilsoe
Vanuit Amsterdam liep ik naar het station om de metro te pakken naar de tweede dag van Tune In. Shit, ben ik te laat van huis weggegaan? De metro vertrekt om half 10 en het is nu al kwart over 9! Daar liep ik dan. In de regen, bril nat en een zware laptoptas hangend aan mijn schouder. De hele weg naar het station maakte ik mij zorgen of ik het wel zou halen. Wat als ik het niet haal? Ja, dan ben ik natuurlijk te laat. Moet ik straks weer een kutexcuus bedenken.
Ja sorry coach, mijn hond heeft mijn ov-pas opgegeten. Beetje stom natuurlijk. Maar daar was het station dan eindelijk in zicht! Ik keek op mijn telefoon en zag dat ik nog genoeg tijd had om het te halen. Top, ik ben niet te laat. De metro kwam aanrijden en ik stapte in. Oké, maar een paar haltes en dan ben ik er.
Morgen moet ik het zeker anders aanpakken
Ik was er gisteren natuurlijk ook al, maar ik moet nu vast bij een ander gebouw zijn en ik weet niet welke ik moet hebben. Oké, no stress. You can do this.
Gelukkig bestaat Google Maps. Ik pakte mijn telefoon en typte snel het adres in. Snel, want ik moest er al over vijf minuten zijn. Mijn trillende handen werkten zeker niet mee. Gelukkig kon ik snel vinden in welk lokaal ik moest zijn en zag ik al wat bekende gezichten van gisteren.
Ik nam plaats op een stoel en kwam eindelijk even tot rust. Morgen moet ik het zeker anders aanpakken. Gelukkig kon ik er uiteindelijk wel om lachen. Alleen: ik moet ook nog terug naar huis met die zware laptoptas!
Wil je meer verhalen lezen van studenten die meedoen aan Tune in? Leer de nieuwe HvA’ers hier kennen.
