Julia juicht – maar heeft geen saldo
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week staat ze bij de kassa met een weigerende pinpas.
In paniek kijk ik naar het schermpje van de pinautomaat. Mijn hoofd is knalrood en ik durf de kassière niet aan te kijken. Ik kan wel door de grond zakken. Was ik hier maar nooit naar binnen gestapt, schiet door mijn hoofd. En die koffie van de Albert Heijn had ik al helemaal niet mee moeten nemen. Dan was deze ellende niet gebeurd.
Luister je deze column liever? Julia leest ’m zelf aan je voor.
Een paar minuten eerder…
Op station Den Bosch heb ik een half uur overstaptijd naar de trein richting Boxtel. Gelukkig zit er op dit station een boekenhandel, zodat ik me niet hoef te vervelen. Ik stap er met enthousiasme binnen. In de boeken top 10 ligt een boek waarvan ik zeker weet dat mijn vader het geweldig zou vinden. Ik leg hem in mijn mandje en loop ermee naar de kassa.
‘Dat is dan tien euro, alstublieft’, zegt het meisje van de boekhandel. Ik vraag of ze het boek wil inpakken en ga opzoek naar mijn pinpas. Die ligt natuurlijk ergens onder mijn studieboeken in mijn tas. Ik gris hem eruit en houd het pasje tegen de pinautomaat. Er gebeurt niets. Nog een keer proberen. Waarom werkt het niet? Tot mijn grote ergernis verschijnen die verschrikkelijke rode letters: geen saldo.
Ze kijkt me aan en zegt niets terug. Kon ik maar verdwijnen
De kassière is nog druk bezig met inpakken, dus ik heb nog de tijd om geld over te maken van mijn spaarrekening. Wat kan er nou ineens van mijn rekening afgeschreven zijn? Is het weer die verdomde zorgverzekering? Wat een ellende. Uit haast druk ik tien keer op de Rabobank-app. Hij opent maar niet. Er verschijnt een pop-up: ‘Er zijn momenteel storingen in de Rabobank-app.’ Ook dát nog. De kassière is ondertussen klaar met inpakken en kijkt me aan. Gaat er nog betaald worden?
Het zweet staat op mijn rug. Ik sluit alle tabbladen van mijn telefoon en probeer opnieuw in te loggen bij de Rabobank-app. Weer die melding. Dan maar mijn telefoon opnieuw opstarten. Zou er een rij achter mij staan? Ik durf niet te kijken. Wat als ik letterlijk geen geld heb om te betalen?
Hè, gelukkig. Ik kan inloggen op de app. Snel maak ik geld over naar mijn lopende rekening. Een flinke som, want ik sta blijkbaar veertig euro in de min. ‘Ik heb er zo’n hekel aan als dit gebeurt, ik schaam me echt kapot’, zeg ik tegen de kassière. Ze heeft namelijk de hele tijd nog niets tegen mij gezegd, waar het allemaal nog ongemakkelijker van wordt. Ze kijkt me aan en zegt niets terug. Kon ik maar verdwijnen.
Het geld staat eindelijk op mijn rekening en ik betaal het boek voor mijn vader. ‘Fijne dag’, zegt de kassière. Nou, mijn dag is al verpest. En hoewel ik eerst een halfuur de tijd had om over te stappen, heb ik nu nog maar drie minuten. Onhandig, want ik moet helemaal naar de andere kant van het station. Ik ren naar de trein en spring net voor de deuren sluiten in de coupé.
Nu maar hopen dat mijn vader het boek ook echt leuk vindt, anders was deze saldo-ellende en het haasten naar de trein voor niets geweest. Maar dat komt vast goed.
