Zo kon de zieke moeder van Yentel haar diplomering meemaken
Stella Vrijmoed
De net afgestudeerde Yentel Schoute (21, Verpleegkunde) mocht haar diploma bij uitzondering zelf komen ophalen op de campus. Zo kon haar terminaal zieke moeder de diploma-uitreiking meemaken.
In de warme lentezon komt de speciale ambulance aanrijden op de parkeerplaats achter het Nicolaes Tulphuis. Een stralende Yentel ontvangt haar zieke moeder, die tot nu toe niet weet dat ze naar de diploma-uitreiking van haar dochter onderweg is.
De receptionist, huismeester en bewaking staan met elkaar in contact om seintjes te geven en deuren te openen. De medewerkers van de Wensenambulance, een organisatie die ernstig zieke mensen helpt bij het vervullen van hun laatste wens, helpen moeder Silvia in de rolstoel.
De stoet van Yentel en haar familieleden trekt de aandacht. Op een paar groepjes studenten na – op deze locatie is het praktijkonderwijs in coronatijd nooit helemaal gestopt – is het uitgestorven op het plein en in de gangen. De kantine bruist al lang niet meer, maar is nu omgebouwd tot oefenruimte voor de fysiotherapiestudenten.
Voor verpleegster Valerie, die mee is met de Wensenambulance, is deze situatie ook bijzonder. Een aantal jaar geleden is haar eigen terminaal zieke vader met de ambulance bij haar diplomering geweest. Om die reden is ze ook gaan vrijwilligen bij de organisatie. Ze kan het iedere verpleegkundestudent aanraden. ‘Ik vind het mooi om dit nu waar te maken voor iemand anders.’
Binnen is het auditorium versierd met ballonnen en de rode loper ligt uit. Na een muzikale entree ontvangt Yentel haar diploma, spreekt haar begeleider haar toe en legt ze de eed voor verpleegkundigen en verzorgenden af. Ze zet haar handtekening in tranen, maar bij iedereen is er die middag ook dankbaarheid en blijdschap zichtbaar.
‘Een hele verrassing, ik wist van niks’, zegt moeder Silvia. ‘Petje af voor Yentel. Ik had nooit gedacht dat ze mensen zou gaan verzorgen, maar nu verzorgt ze mij ook.’ Vanochtend reed de ambulance al langs twee tantes van Yentel, vanmiddag gaan ze nog naar het strand. Het paasweekend brengen ze met zijn allen door op een vakantiepark.
‘Ik hoopte natuurlijk dat ze erbij zou kunnen zijn, dus dit was wel bijzonder’, zegt Yentel snikkend. Ze krijgt er een kus van haar moeder voor terug: ‘Ik ben er nou bij, toch? En ik vind het allemaal heel lief geregeld.’ Ook Yentels vader is verdrietig en dankbaar: ‘We wisten niet of het nog zou lukken. Dit is grandioos.’
