Mening: Straks wordt studeren weer een ontdekkingstocht

30 maart 2021
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Redactie HvanA
Op
30 maart 2021

De stad Amsterdam ontdekken, uitgaan, elkaar ontmoeten: je studententijd is normaal gesproken een fantastische tijd. Hoe zou het zijn als we de beeldschermen straks inruilen voor colleges, en de online borrels voor feestjes? Docent HRM Floor Timmerman fantaseert over een tijd na corona.

Om vijf voor negen verlaat ik de supermarkt, als ik flink doorloop red ik het precies. Toch slenter ik naar huis en geniet ik van deze burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik kom langs de Action en de verlaten parkeerplaats. Langs de verduisterde sportschool en het verzorgingstehuis waar de nacht al lijkt te zijn begonnen. Langs het basketbalveldje waar vier jongens van een jaar of twintig hun rebelse kant tonen door demonstratief op het stenen bankje te blijven zitten, ze praten met gedempte stemmen.

 

Ik denk aan mijn eerstejaarsstudenten bij de HvA die ik online lesgeef. Hoe deze jongens en meiden steeds wat verder wegzakken, letterlijk en figuurlijk. Sinds het ingaan van de avondklok lijkt hun laatste restje energie vervlogen. Noodgedwongen wonen bijna al deze nieuwe studenten nog bij hun ouders. Een paar uitverkorenen hadden bij de start van het studiejaar een kamer weten te bemachtigen in Amsterdam. Maar voor wie is dat vol te houden als ook je nieuwe bijbaan in de horeca vervlogen is voordat ‘ie goed en wel op gang gekomen is? Ook zij dropen de afgelopen maanden weer af naar hun ouders in de kop van Noord-Holland.

‘Het is overduidelijk hoe mijn studenten zich vervelen en hoe eenzaam ze zich voelen’

Gaat het deze groep studenten, die midden in de coronacrisis gestart zijn met studeren, lukken om een onbezorgde studententijd te hebben in de periode die hen rest post-corona? Studenten worden nu zo gelimiteerd in hun doen en laten door de coronamaatregelen. Krijgt dat zijn weerslag op hun sociale ontwikkeling? Je eerste studiejaar in een nieuwe stad is de uitgelezen kans je los te maken van het beeld dat iedereen van je had op de middelbare school. Ik weet nog zo goed hoe fijn ik dat vond.

 

Op mijn middelbare school wist altijd iedereen wie ik was: de dochter van de directeur. Het is niet fijn om ‘s avonds van je vader een preek te krijgen over de waarde van geld: de conciërge had gezien dat ik tien cent in de snoepautomaat had laten liggen. Mijn moeder schreef af en toe een briefje voor school dat ik naar de dokter moest, zodat ik incidenteel de zo gehate gymles kon overslaan. Zomaar spijbelen was mij niet gegeven, er was altijd wel iemand in de stad die mij zag en op miraculeuze wijze kwam het keer op keer bij mijn vader terecht.

 

Wat vond ik het daarentegen heerlijk om anoniem te zijn bij de start van mijn studie Theaterwetenschap aan de UvA. Tijdens de eerste dag stelde ik mij voor: mijn naam ontlokte geen vragen of opmerkingen en werd slechts ter kennisgeving aangenomen. Wat een wonderlijk gevoel van vrijheid!

 

Studenten hebben een mening gevormd over elkaar op basis van de persoon die ze voor zich zien op het scherm. We weten allemaal uit ervaring: op dat scherm komt je persoonlijkheid niet goed tot z’n recht. Laat online maar eens zien dat je humor hebt, scherpzinnig bent, doortastend of juist bedachtzaam en analytisch. Succes ermee. Zijn ze bereid om het beperkte beeld dat ze van de ander hebben los te laten volgend studiejaar en elkaar open tegemoet te treden?

‘Ooit wordt de avondklok opgeheven, ooit gaan alle cafés en clubs weer open’

Het is overduidelijk hoe mijn studenten zich vervelen en hoe eenzaam ze zich bij tijd en wijle voelen, het spontane contact met studiegenoten lijkt ver weg. Ze zitten het grootste gedeelte van hun tijd binnen: op Netflix, op hun telefoon, al gamend. Ze wachten tot ze weer mogen deelnemen aan het leven. Niemand beleeft plezier aan dit eerste studiejaar.

 

Het zal nog een hele tijd duren, maar ooit wordt de avondklok opgeheven, gaan alle cafés en clubs weer open en kunnen mijn studenten zonder restricties het uitgaansleven ontdekken. Ik gun hen de vrijheid om zichzelf opnieuw uit te vinden als ze daar behoefte aan hebben. Om Amsterdam te ontdekken. Om nachtenlang te dansen, te eten en te drinken. Om dicht tegen elkaar aan te staan in een zweterige, slecht geventileerde ruimte. Zonder na te denken over het aantal mensen in een groep, over onderling afstand houden of eventuele besmettingen. Laat de overheid alsjeblieft opschieten met vaccineren, dat lijkt de belangrijkste stap richting het verwezenlijken van bovenstaand droomscenario – een scenario dat tot voor kort heel gewoon was.