Julia juicht – en pleit voor coronawandelingen
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Maar na bijna twee jaar in Amsterdam kent ze de weg er nog steeds niet.
Ik herinner me het nog als de dag van gisteren: mijn eerste dag op de HvA. Het enige beeld wat ik had van Amsterdam was de enorme toeristenstroom vanaf het Centraal Station naar het centrum. Ik was heel benieuwd wat de stad naast dit extreme toerisme te bieden had.
Helaas werd hier tijdens de introductie maar weinig aandacht aan geschonken. Ik ben toen in een tussenuur met wat mensen op onderzoek gegaan. Dit leverde niet heel veel op en we kwamen een halfuur te laat terug in de les. Ik ben nu op de helft van mijn studie en ik weet nog steeds de weg niet. En dat is echt enorm irritant.
(Wil je deze column liever luisteren? Julia leest ‘m hieronder zelf aan je voor.)
Als mijn vriendinnen een keer samen een dagje naar Amsterdam willen, gaan ze ervan uit dat ik hen rond kan leiden. Dat kan ik dus niet. De navigatie moet er dan voor zorgen dat we ooit in die leuke Negen Straatjes terechtkomen waar iedereen het altijd over heeft. Gefrustreerd turen we dan naar de kaart op onze telefoon. Het bolletje dat wij dan moeten voorstellen, bevindt zich niet bij de metro waar we staan. Nee, dat laat zien dat we ergens in het dichtstbijzijnde kanaal drijven. Oftewel: Google Maps werkt voor geen meter.
Ondertussen hagelt het MB’s en voor ik het weet krijg ik een sms’je van mijn provider dat ik mijn internetlimiet heb bereikt. En even snel iets opzoeken werkt ook niet, want mijn batterijpercentage staat op omvallen. Hoe makkelijk zou het zijn als ik in dit soort gevallen gewoon de weg wist? Dan had ik in de trein terug naar huis ook nog mijn telefoon kunnen gebruiken om muziek te luisteren.
‘Google Maps laat zien dat we ergens in het dichtstbijzijnde kanaal drijven’
Dit weekend kwam een vriendin van mij logeren. Zij is eerstejaarsstudent op de UvA en heeft het daar enorm naar haar zin. Ik vroeg haar of zij dit jaar ook zo’n megaongemakkelijke relatie heeft ontwikkeld met haar klasgenoten. Volmondig antwoordde ze van niet. Haar tutor heeft namelijk iets geniaals bedacht om elkaar te leren kennen en je tegelijkertijd thuis te laten voelen in Amsterdam: een coronawandeling.
Iedere week roostert hij een uur in om samen met de klas door Amsterdam te wandelen. Hoe cool is dat? Als je dit een aantal keer doet, ken je misschien al snel andere straten dan de Kalverstraat en de Wibautstraat. En die route bewandel je dan niet met je navigatie die constant aangeeft dat je verkeerd loopt, maar met je medestudenten. Die leer je dus ook meteen goed kennen.
Ik heb eigenlijk geen idee of mijn SLB’er uit Amsterdam komt of er de weg weet. In SLB-uren heb je het toch voornamelijk over hoe shit het op school gaat en ben je bezig met reflecteren. En waar al die mensen uit mijn klas vandaan komen? Geen idee, volgens mij komen er wel een aantal uit Brabant. Wie dat zijn? Ik zou ze niet kunnen aanwijzen.
Hoewel je nu niet op de HvA mag zijn, zou ik het echt geweldig vinden om met onze klas een coronawandeling door Amsterdam te maken. Dat zou het SLB-vak ook een stuk leuker maken. Wie loopt er mee?
