Van billen vegen naar boodschappen scannen: opvallende baanwisselingen
Eigen foto | Student Minhanh Nguyen geeft Engelse les aan kleuters in Vietnam
Student Nikki verruilde de zorg voor de supermarkt, en ze is niet de enige. Door de coronacrisis verdwenen of veranderden veel bijbanen drastisch. Deze studenten vertellen waarom zij met een nieuwe baan startten. ‘Mijn collega’s en ik snauwden elkaar alleen maar af.’
‘De drukte en gezelligheid van de horeca mis ik het meeste’
Van serveren in de drukte en gezelligheid van een pannenkoekenhuis, naar alleen op haar studentenkamer telefonisch afspraken voor coronatesten inplannen. Zo zag de baanwisseling van Sam Scharft (19, Sport, Management & Ondernemen) eruit. Nadat het kabinet begin oktober opnieuw bekend maakte dat de horeca voorlopig zou sluiten, zat ze zonder werk. ‘Ik woon op kamers in Amsterdam, dus de huur moest toch betaald worden.’
Sam ging daarom op zoek naar een nieuwe baan. Al snel stuitte ze op een vacature van de GGD als medewerker voor de corona-testlijn. Ze werd diezelfde week nog aangenomen. ‘Ik plan testafspraken in en communiceer negatieve testuitslagen naar mensen.’ Voordat Sam daadwerkelijk aan de slag mocht, moest ze eerst een driedaagse online training volgen. ‘We oefenden gesprekken en hebben ook een vast script gekregen waar we ons aan moeten houden.’
Altijd thuis
Het nieuwe werk bevalt goed, maar is compleet anders dan de drukte die Sam gewend was in de horeca. ‘Ik werk nu helemaal vanuit huis en ik merk dat dat me veel energie kost. Mijn studie is ook al online, dus ik kom nu haast de deur niet meer uit.’ Toch is Sam blij dat ze iets kan bijdragen aan de crisis. ‘Testen is noodzakelijk en ik merk ook dat veel ouderen die bellen, behoefte hebben aan een praatje.’
Totdat de horeca weer opengaat, blijft Sam dit werk zeker doen. ‘Maar zodra de restaurants weer open mogen, ga ik terug naar het pannenkoekenhuis in Zeewolde, waar ik al jarenlang werk. Ik mis het fysieke contact met collega’s en klanten.’
‘Ik laat kinderen kennismaken met de Engelse taal’
Hoewel Minhanh Nguyen (21, International Business & Management) voor corona nog genoot van haar vrije tijd in Nederland, werkt ze sinds september dagelijks als lerares Engels op een kleuterschool in haar thuisland Vietnam.
Toen het virus Nederland langzaam overnam, was de situatie in Vietnam een stuk beter onder controle. ‘Mijn ouders waren bang dat ik in Nederland corona zou oplopen en wilden graag dat ik dichterbij huis was. Daarom verplichtten ze me om terug te komen. En in Azië ga je niet zomaar tegen je ouders in.’
Sindsdien moet Minhanh iedere dag een tijdsverschil van zes uur tussen beide landen zien te overbruggen. ‘Ik heb overdag geen online lessen van de HvA. Omdat ik mijn tijd niet nutteloos door wilde brengen, besloot ik vanaf de start van het nieuwe schooljaar weer te gaan werken.’
Dansen en zingen
Door haar eerdere ervaring met het werken met kinderen, werd ze zonder problemen aangenomen als lerares Engels op een kleuterschool. Nu zingt en danst Minhanh iedere ochtend en middag een paar uur met de kleine kinderen. ‘Het is mijn taak om ze kennis te laten maken met de Engelse taal. De oudere kinderen leer ik al echt woorden en zinnetjes.’
Pas als Minhanh weer voor fysieke lessen terug moet komen naar Nederland, is ze van plan om te stoppen met haar bijbaan. ‘Dat zou ik wel heel jammer vinden, want ik geniet echt van het werken met de kinderen.’
Vergelijkbaar werk doen in Nederland is helaas geen optie. ‘Ik heb een studie-verblijfsvergunning en mag daarnaast niet zomaar werken.’
‘Collega’s werden ziek en het aantal bewoners nam toe’
Nikki Roos (20, Social Work) verruilde halverwege de crisis haar werk in de zorg voor het scannen van boodschappen in de supermarkt. Ze werkte net een paar maanden als uitzendkracht in verzorgingshuizen, toen corona de kop op stak. ‘Ik hielp de ouderen met het wassen en aankleden.’
In eerste instantie was Nikki blij dat haar werk ondanks alles gewoon doorging, maar al snel kreeg ze te maken met een enorm hoge werkdruk. ‘Collega’s raakten ziek en er kwamen steeds meer bewoners bij. Voornamelijk ouderen die moesten revalideren nadat ze corona hadden gehad. Ik stond steeds vaker alleen op afdelingen en moest daardoor taken doen waarvoor ik helemaal niet bevoegd was. Ik heb geen verpleegkundige opleiding gedaan, maar er werd wel aan me gevraagd om bijvoorbeeld katheters te verwisselen.’
Mentaal zwaar
Het werk was niet alleen fysiek zwaar, ook mentaal had Nikki het moeilijk. ‘Ik kreeg steeds vaker te horen dat bewoners overleden aan de gevolgen van corona, dat raakte me heel erg.’ De goede sfeer op de werkvloer verdween daardoor langzaam. ‘Iedereen liep op zijn tenen, waardoor we elkaar sneller afsnauwden.’ Dit was de druppel voor Nikki. In december besloot ze haar ontslag in te dienen.
Omdat het vinden van een nieuwe bijbaan sinds de komst van covid een stuk lastiger was geworden, solliciteerde Nikki bij de supermarkt. Daar werkt ze nu als kassière. ‘Het werk bevalt prima. Het is geen droombaan, maar ik heb flexibele uren en gezellige collega’s. Toch ziet Nikki zichzelf dit werk geen jaren doen, maar terug naar de zorg wil ze ook niet als de coronacrisis voorbij is. ‘Ik ben erachter gekomen dat dit toch niet helemaal mijn roeping is. Ik hoop volgend schooljaar een betaalde stage te vinden, waarmee ik mijn geld kan verdienen.’
