Julia Juicht – Maar heeft nachtmerries over prestatiedruk

10 februari 2021
Beeld:

Daniël Rommens

Geplaatst door
Julia Kroonen
Op
10 februari 2021

Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week brengt een levendige nachtmerrie haar tot een inzicht.

Gisternacht had ik een nachtmerrie. De meeste nachtmerries die ik heb, zijn zo onrealistisch dat ik ze direct weer vergeet. Deze helaas niet. In mijn droom zat ik thuis op de bank en voor ik het wist kwam er een mysterieuze man binnen. Deze man zei met mij op de basisschool te hebben gezeten en had het constant over het ‘basisschooljaarboek’. Ik had geen idee wat dat voor iets was, maar ik luisterde toch aandachtig.

 

(Wil je deze column liever luisteren? Julia leest ’m hieronder zelf aan je voor.)

De man zei dat hij mijn carrière sinds de basisschool had gevolgd en dat hij enorm teleurgesteld is. “Ik had wel wat beters verwacht, je bent nu al bijna twintig en het lijkt wel alsof je nog steeds níks bereikt hebt. Niets, nada! Dat was op de basisschool wel anders, toen had je je opdrachten heel snel af. Nu zit je soms wel acht uur lang te kloten en komt er nog steeds geen geweldig resultaat uit. In groep 3 haalde je een ‘goed’ voor hoofdrekenen, maar in groep 6 was dat al gedaald naar een ‘voldoende’. Kun je nu überhaupt nog hoofdrekenen of doe je alles met rekenmachine? Ik zie het al, dat laatste. Je moet beter presteren, Julia. PRESTEREN.”

 

Geschokt luisterde ik naar wat de man te zeggen had. Ik zit dan weliswaar niet op de universiteit, maar de HvA is alsnog hoog onderwijs. In groep acht kwam uit mijn Cito-toets het advies vmbo-t, maar ik heb toch havo gedaan. Dat verliep niet allemaal vlekkeloos, maar toch gehaald! Wat zit deze man nou allemaal te zeveren? Presteren, presteren, presteren. Alsof ik daar niet mee bezig zou zijn. Deze man moet zijn mond houden!

Presteren, presteren, presteren. Alsof ik daar niet mee bezig zou zijn.

Ik vroeg hem wat hem in godsnaam bezielde om mij zo aan te vallen zonder een flauw benul te hebben waar ik allemaal mee bezig ben. Want ja, rekenen op de basisschool lukte goed. Maar dan moest je 2 x 2 uitrekenen en tegenwoordig is het x2= 3(2897x+233p) + 8. Studeren wordt nou eenmaal anders dus is het ook logisch dat je op een andere manier presteert. En ja, sommige dingen op de HvA lukken inderdaad voor geen meter, zoals alles wat met video te maken heeft. Maar dat valt allemaal te leren, niet alles hoeft per se een prestatie te zijn. Deze man moet nu mijn huis uit. Nú.

 

De man weigerde te vertrekken, al was ik er helemaal klaar mee. Ik zette de achterdeur open en wachtte tot hij ging. Hij bleef koppig staan, want hij was nog lang niet uitgepraat over mijn ‘lage prestaties’. Ik greep zijn benen en sleurde hem de bijkeuken in. Daar schopte ik hem naar buiten. Hij schreeuwde nog iets, maar dat kon ik niet verstaan. Ik knalde de deur dicht en werd wakker.

 

Als student wordt er vaak enorm veel van je verwacht en voelt het soms alsof de lat zo hoog ligt dat je er eigenlijk niet meer bij kan. HvA’ers, vergelijk jezelf nooit met anderen en laat het prestatiegevoel los! En als iemand er toch over begint, kun je hem gewoon buitenschoppen. Dat werkt!