De klas van Asis – Iedereen zijn eigen Marloes
Lo Andela
Asis Aynan doceert aan de opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening en schreef diverse boeken. Elke twee weken neemt hij je mee in zijn belevenissen, verwondering en plezier voor de klas. Deze week stelt hij je voor aan zijn sportcoach.
Thuis grapte ik over mijn nieuwjaarvoornemens, die komen door de lockdown vooralsnog niet verder dan een streven dat ver in de toekomst ligt. Mijn moeder en het zwembad vaker bezoeken en nu écht beginnen met vrijwilligerswerk; allemaal in de pauzestand door de pandemie. Er is wel één voornemen, waar ik vorig jaar mee begon, dat ik wil doorzetten: thuissport.
(Wil je deze column liever luisteren? Asis leest ’m hieronder zelf aan je voor.)
Sinds de corona onder ons is, sport ik thuis. Voor de covid had ik dat nog nooit gedaan. En nu speel ik een aantal keer per week één en hetzelfde filmpje af op de Youtube-pagina van Optima Vita. De work-out wordt voorgegaan door Marloes.
Tijdens een work-outsessie tussen twee onlinelessen door bedacht ik mij dat alle thuissporters hun eigen Marloes hebben, die hen coacht, motiveert en door een half uurtje beweging, meditatie of ontspanning loodst.
Terwijl ik op het Tinky Winky-paarse yogamatje bewoog, gingen mijn gedachten terug naar de basisschool
Terwijl ik daar op het Tinky Winky-paarse yogamatje bewoog, gingen mijn gedachten terug naar de basisschool. We kregen er eens per week gymnastiek. De leerkracht die ons rekenen en taal bijbracht, verzorgde ook de gymles. We klommen in touwen, sprongen op de bok en troffen elkaar met de bal. Welke sportoefeningen we tijdens het uurtje ook deden, de gymles begon altijd in een rij. We stonden naast elkaar op lengte: van kort naar lang.
De indeling op lengte was ongetwijfeld bedoeld om zonder veel tijd te verliezen overzicht en rust te creëren. Maar wat haatte ik het. De hele basisschool stond ik iedere week uiterst links, dat had niets met een politieke voorkeur te maken, maar dat ik die hele periode de kleinste was van de klas. Ik vond het niet vervelend omdat ik mij calimero voelde, of zo, maar hekelde het om in het hokje van de kleinste geplaatst te worden. Net zoals het vreselijk is dat onze leefwereld nu een klein hokje is geworden.
‘Nog heel even,’ zegt Marloes. ‘Je bent er bijna.’ En zo is het. We zijn er bijna.
