De tijd van croptops en Air Max: Docent Corinne brengt een ode aan de nineties
De cover van het boek Negentig van Corinne van der Velden
Iedere week uitkijken naar een nieuwe aflevering van GTST, sparen voor een Hitzone-CD en het oneindige terugspoelen van je videobanden. In het boek ‘Negentig’ blikt docent Corinne van der Velden terug op de nostalgische nineties. ‘Toen Kim Holland me afzette in haar gele Ferrari, hoopte ik dat iedereen me zou zien.’
Het grootste idool van de jaren negentig? ‘Geri van de Spice Girls, sowieso. Ik wilde me zo kleden als zij, maar hoge plateaulaarzen kreeg ik als twaalfjarige echt niet van mijn moeder.’
Corinne van der Velden (33) is journalist en docent bij de opleiding Creative Business. Haar boek ‘Negentig’, een ode aan de laatste jaren van de vorige eeuw, verscheen deze week. Een decennium vol eerste keren, aldus Van der Velden. Met een mobiele telefoon kon je opeens overal bellen, en op je computer kon je – als je een paar uur de tijd had – zelf muziek downloaden.
Een nieuwe popcultuur
Maar daardoor markeren de jaren negentig ook het einde van samen voor de televisie zitten, in de rij staan voor een nieuw album of sparen voor een videoband. ‘De nineties waren het laatste decennium van de gezamenlijke popcultuur’, zegt Van der Velden. ‘Toen keken we samen naar GTST, kochten we iedere maand de nieuwste Hitzone en bepaalde de Dag Top 5 op TMF wat er in de hitlijsten stond. Dat gevoel is er nu niet meer: je kijkt en luistert wat je wil, wanneer je dat wil. Een nacht lang mijn computer aan laten staan om een film te downloaden, dat lijkt iets van heel lang geleden.’
Mariah Carey die geïrriteerd op kwam treden bij TMF, Catherine Keyl die een pornoset bezoekt: Van der Velden bespreekt het decennium vanuit de helden van toen. ‘Dan liep journalist en fan zijn een beetje door elkaar. Ik had in mijn jeugd posters boven mijn bed hangen van de mensen die ik nu ging interviewen.’
Gele Ferrari
Haar meest bijzondere ontmoeting was met pornoster Kim Holland. ‘Ik zat in haar penthouse in Den Haag, op een witte leren bank waar ze ook veel van haar video’s opneemt. Ik kon alleen maar denken aan alle mensen die daarop seks hadden gehad. Maar ze was alles wat ik niet had verwacht: lief, slim, grappig. Ze zette een kop rooibosthee voor me en nam alle tijd voor mijn vragen. Toen ze me na afloop in haar gele Ferrari afzette bij het station, hoopte ik dat iedereen zou zien uit wat voor auto ik kwam.’
Opgroeien in de jaren negentig was volgens Van der Velden zorgeloos. ‘Afspraken waren heilig, want je kon niet even appen dat het later werd. En na schooltijd belde ik uren met mijn vriendinnen.’
Ze ziet het decennium als een feestje, waar niemand zag wat er op de loer lag. ‘Het ging economisch zo goed. De Europese Unie groeide, de euro kwam eraan. De maatschappij was eigenlijk af, het kon niet beter gaan. Ik groeide op met het idee dat wat mijn ouders hadden – een koophuis, mooie auto, voltijd baan – normaal was en dat ik het nóg beter ging krijgen. Niemand kon het feestje van de jaren negentig stoppen.’
‘Niemand kon het feestje van de jaren negentig stoppen’
Het onbekommerde gevoel van de nineties liep nog een tijdje door, maar dat eindigde, volgens Van der Velden, abrupt op 11 september 2001. Na de aanslag op de Twin Towers volgde een economische crisis. ‘Toen werd dat jaren negentig-feestje dus toch keihard verpest. En al die luxe was opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Ik heb nu al twee recessies meegemaakt, en een auto of koophuis lijken soms een verre droom.’
Drie jaar geleden begon Van der Velden aan haar boek, omdat ze terugverlangde naar die simpelere tijd waarin weinig misging. Althans, zo dachten we. ‘Ik schreef dit boek vooral uit nostalgie. Van levensveranderende dingen word je nostalgisch.’ Nu het volgens Van der Velden slecht gaat met de wereld – ‘Ik vrees voor de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen, lig er wakker van’ – is teruggaan naar het verleden een fijne ontsnapping. ‘Als alles misgaat, zijn de jaren negentig een heerlijke, warme deken om me onder te verstoppen.’
