Julia Juicht – en #doetnogwelmee
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week ziet ze van dichtbij hoe een coronatest eraan toegaat.
Ik zat deze week in de spannendste 72 uur van mijn leven. Na de ervaring van ‘een klein beetje keelpijn’, vond mijn broer Hugo het noodzakelijk om zich te laten testen op COVID-19. Ik vond het een beetje onzin, maar de term ‘het voelt alsof ik een blok hout doorslik’ wekte toch enige bezorgdheid bij mij op. Ondanks dat de kans klein was dat hij de dodelijke ziekte zou hebben, was heel het huis in paniek.
Hugo moest getest worden, want no-way dat hij ons ook lekker allemaal ging besmetten. In deze periode moest ons gezin zo veel mogelijk thuisblijven. Voor mij niet zo moeilijk, want ik kom door de digitale lessen van de HvA al een jaar lang mijn huis niet meer uit. Een van Hugo’s huisgenoten van het studentenhuis waar hij de helft van de week woont, had het er zwaarder mee: hij moest zijn date afzeggen. Echt zielig.
(Wil je deze column liever luisteren? Julia leest ’m hieronder zelf aan je voor.)
Zo snel mogelijk de uitslag van de coronatest krijgen, zodat zijn huisgenoot op date kon. Dat was de planning. Helaas ging het minder soepel. De GGD was telefonisch slecht bereikbaar: ‘Er bellen nu te veel mensen, we verbreken per direct de verbinding,’ kreeg hij om de seconde te horen. Lekker dan. Dan maar gewoon bij een testlocatie langsgaan. Daar stond een vrouw in reuze plastic zak de tests af te nemen. Vol goede moed ging Hugo in de rij staan.
‘Mond open, dan duw ik even de wattenstaaf naar binnen,’ snauwde de GGD’er. Hoe erg kan dat zijn? Nou, ga maar uit van de ergste ervaring in je leven. De plasticzak-vrouw ging met haar wattenstaaf zowat door heel zijn nek heen om het virus te vinden. Een goede zoektocht, maar niet prettig. Gelukkig kon Hugo zijn braaksel binnenhouden, maar het geluid van zijn kokhalzen was drie straten verderop nog te horen. Ellende, dus.
‘De plasticzak-vrouw ging met haar wattenstaaf zowat door heel zijn nek om het virus te vinden’
Na bijna overgegeven te hebben, zat de test erop. Oh nee, toch niet. Nu moest er een wattenstaaf in zijn neus geduwd worden. De plasticzak-vrouw duwde het wattenstaafje zó diep zijn neus in, dat heel zijn neusholte ging prikken. Alsof zijn neus zei: ‘Help, nee, dit wil ik niet. Uit protest ga ik nu prikken, plastic-zak-mevrouw: STOP HIERMEE!’
Na de neusbehandeling was het testen eindelijk klaar. Flink toegetakeld kwam Hugo thuis. De volgende ochtend kreeg hij de uitslag. Bloedstollend zaten we met zijn allen om de keukentafel naar de uitslag te luisteren. ‘U heeft geen Corona,’ hoorden we de plasticzak-mevrouw door de telefoon heen schreeuwen. Hugo’s neus- en keelholte waren voor niks mishandeld en zijn huisgenoot moest nu een nieuwe tactiek gaan bedenken om zijn wellicht toekomstige vriendin opnieuw te veroveren.
Al was dat laatste niet zo’n probleem: de twee zijn nu flink aan het daten. Met Hugo gaat het minder goed. Hij doet het nu een paar weekjes rustig aan, om van zijn traumatische ervaring te herstellen. En ik? Ik heb last van Famke Louise, Bizzey en hun andere vriendjes die #ikdoenietmeermee uitkramen. Aan hun het advies: houd maar lekker je bek dicht. Liever onzin uitkramen? Dan wens ik je veel plezier en sterkte bij de GGD. Het zou toch jammer zijn als je door die wattenstaafbehandeling ineens je stembanden niet meer kunt gebruiken.
