Julia Juicht – Maak je geen zorgen als je hoofd ontploft
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) voor het tweede jaar naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis en een door corona beperkt studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week een waarschuwing aan nieuwe studenten.
Yes, een gloednieuwe stroom van studenten is gearriveerd op de HvA! Na veel online open dagen, informatiefolders en kennismakingsgesprekken met superinteressante mensen hebben de eerstejaars voor de HvA gekozen. Maar is het HvA-leven wel zo rooskleurig als ze je verteld hebben?
Luister je deze column liever? Julia leest hem zelf aan je voor.
Ik moet zeggen, ik heb met jullie te doen. Ik ga nu zelf naar het tweede jaar, maar toen ik vorige week aan mijn eerste les begon, voelde ik me echt een oma van 93 die voor het eerst een laptop voor zich zag. ‘Welk linkje moet ik aanklikken?’, ‘Help, ik kan mijn camera niet aanzetten!’ ‘Shit, het geluid doet het niet,’ riep ik in paniek. Met een uiteindelijke: ‘aargh, ik ben er nu toch wel echt he-le-maal klaar mee!’ kreeg ik mijn eerste woedeaanval van het jaar.
Digitale les is enerzijds fijn, want dan hoef ik de trappen van het BPH niet te beklimmen. Anderzijds moet je tegenwoordig een ICT-nerd zijn, wil je er iets van begrijpen. En dat is trouwens niet alleen zo op de HvA: er zijn hogescholen die willen dat studenten een ik-snap-computers-diploma halen, anders mogen ze niet door naar het tweede jaar. HvA, begin er maar niet aan: ik zou per direct zakken.
De HvA neemt letterlijk je leven over als je even niet oplet
Na een aantal keer gestunteld te hebben met de software, zat ik op mijn plek. Althans, dat dacht ik. ‘Julia Kroonen, wie is dat?!’, riep de docent. ‘Jij staat niet op de lijst. Hoor jij hier wel?’ Ik moest er nog om lachen, want ik dacht dat dat wel in twee seconden gefikst zou zijn. Dat was helaas niet het geval, want we zijn intussen een week verder en het is nog steeds niet opgelost.
Ik denk dat dat wel het irritantste is van de HvA: de communicatie. Als ik zoiets moet gaan oplossen, voel ik me de kleine Alice in Wonderland die het moet opnemen tegen de boze koningin (a.k.a. het héle bestuur van de HvA). Een onmogelijke taak, aangezien ik geen idee heb bij wie ik moet zijn voor de klassenlijst. Uiteindelijk blijken er dan zes mensen verantwoordelijk voor te zijn, die allemaal een andere functie hebben. Wat er dan gebeurt? Inderdaad, helemaal niks. Ik probeerde het onderwijsbureau te bellen, maar na twintig minuten in de wacht te hebben gestaan heb ik ook daar de hoop opgegeven.
Bizar dat je zo weinig informatie krijgt, aangezien de HvA je op alle mogelijke manieren probeert te bereiken. Je krijgt de studentmail, mails vanuit docenten, mails vanuit vakcoördinaten, oftewel: je mailbox ontploft. Heb je je mail eindelijk onder controle, ben je nog steeds niet honderd procent bij. Zo moet je ook Brightspace iedere dag checken, want bij ‘announcements’ komen al helemaal de allerbelangrijkste nieuwtjes voorbij. En vergeet ook niet de socialemediakanalen te volgen van je opleiding en van de Hogeschool van Amsterdam. Overal komen de allerbelangrijkste mededelingen voorbij. De HvA neemt letterlijk je leven over als je even niet oplet.
Heb ik je laten schrikken? Sorry, dat was niet de bedoeling. Gelukkig zijn er ook zeker leuke momenten op de HvA: zo organiseren ze heel leuke projecten en zitten er altijd van die ultrachille docenten tussen. Maak je daarom geen zorgen als je hoofd even ontploft, want daar hebben we allemaal last van. HvA, doe er iets aan!
