Passie: Danaë danst minstens vier keer per week Cubaanse salsa
Marvin Duiker | Danaë (links), salsadansend op een feestje.
Waarvoor gaan HvA’ers écht door het vuur? Wat hebben ze over voor hun passie en wat moeten ze ervoor laten? Creative Business-student Danaë Beeker (24) stopte na een nare auditie met dansen, maar vond bijna tien jaar later haar passie terug in de salsa.
Eigenlijk wilde Danaë professioneel danseres worden. Ze volgde al jaren cursussen bij dansacademie Lucia Marthas, toen een driedaagse auditie voor een nieuwe cursus ertoe leidde dat ze resoluut stopte met haar passie.
‘Tijdens die auditie voelde ik enorme prestatiedruk. De choreografie was nauwelijks bij te benen, en het was niet de bedoeling dat je tussendoor een vraag stelde. Ik moest bovendien vooraf betalen om mee te doen, en uiteindelijk leverde het alleen maar twijfel op: Is dansen wel echt iets voor mij? Kan ik het wel? Er zit een groot verschil in iets heel leuk vinden en er daadwerkelijk goed in zijn.’
Cuba
‘De drive om weer te gaan dansen vond ik terug in Cuba. Ik had toen bijna tien jaar niet gedanst. Als je in Cuba komt, dansen mensen overal. Ook op de straten. Bovendien heb je ook niet echt de keuze, je wordt als het ware van je stoel getrokken en dan dans je mee.’
Niets is zo aanstekelijk als salsa, weet Danaë uit ervaring. ‘Zo was er een man die mij en mijn moeder iets probeerde te verkopen op het strand, maar plotseling met haar aan de salsa begon.’
Daar realiseerde Danaë zich dat haar liefde voor dansen nooit helemaal was verdwenen. ‘Ik had iets nieuws nodig om te ontdekken dat ik er zo van hield. Er is ook geen prestatiedruk bij salsa. Bij ballet is techniek heel belangrijk, zijn je voeten bijvoorbeeld op de juiste manier uitgedraaid? Salsa is veel meer ontspannen. Het dansen gaat echt op je gevoel, je kan juist alles loslaten en het hoeft niet perfect te zijn.’
Ondanks haar ervaringen, durft Danaë langzaam haar oude dansstijl weer op te pakken. ‘Thuis ben ik weer aan het oefenen met moderne dans en ballet. In het begin dacht ik ‘‘Oh my God, dat durf ik echt niet’’. Nu is dat anders, ik hoef niet zo met techniek bezig te zijn, waardoor ik er meer vertrouwen in heb gekregen. Dat maakt het heel vrij: ik kan mijn sensualiteit er in kwijt. Als ik salsadans, voel ik me echt vrouw.’
‘Af en toe neem ik mijn moeder mee, dat is in de salsa-community heel normaal’
Salsacommunity
Dat komt ook door de salsacultuur, waar iedereen elkaar als familie beschouwt. Er is elke dag wel een feest. Doordeweeks duren die maar tot een uur ‘s nachts. Dus na een dagje studeren kan ik prima nog een paar uur dansen. Af en toe ga neem ik mijn moeder mee. Veel mensen vinden dat raar, maar in de salsacommunity is dat niet zo. We zoeken dan gewoon onze eigen vrienden op om mee te dansen.’
‘Steeds meer jongeren doen ook aan salsa. Die zie ik bijvoorbeeld op salsafestivals in Oost-Europa. Dan staat alles in het teken van de dans. Zo was ik vorig jaar op een festival in Belgrado: daar begonnen we ’s ochtends om elf uur met dansen op live muziek, en eindigden we pas om zes uur ’s avonds.’
Coronacrisis
Ook tijdens de coronacrisis danst Danaë gewoon door. ‘In het begin volgde ik al mijn lessen online. Nu zijn fysieke lessen ook weer mogelijk. Dat is dan buiten, met maximaal vijftien mensen. Dansen mag zelfs weer met z’n tweeën, zolang het een vaste partner is.’
Inmiddels heeft Danaë de auditie ver achter zich gelaten. ‘Salsa heeft m’n zelfvertrouwen vergroot. Het heeft het me geleerd om schijt te hebben en simpelweg te doen wat goed voelt. Want juist als je alles loslaat, krijg je complimenten.’
