Julia juicht - Met een veel te groot mondkapje in de trein
Daniël Rommens
Vanuit Noord-Brabant gaat Julia Kroonen (19) dit jaar voor het eerst naar de HvA om te studeren. Grote stad, lange treinreis, wennen aan het studentenleven; Julia schrijft het allemaal op. Deze week maakt ze haar eerste treinreis sinds maanden.
Er zijn veel momenten waarop ik denk: goh, nu zou ik toch wel écht graag mijn rijbewijs willen hebben. Je hoeft er geen goede conditie voor te hebben en het is daar altijd lekker warm. Jammer genoeg ben ik nog steeds afhankelijk van het OV, waar ik tegenwoordig met gevaar voor eigen leven gebruik van maak.
Luister je deze column liever? Julia leest hem zelf aan je voor.
Tijdens het fietsen naar het station zat mijn hoofd al bomvol vragen. Hoe doe ik dat nu als ik met mijn vieze handschoentjes mijn laptop of telefoon aanraak? En als ik ga zitten, zit het virus misschien wel aan mijn broek. Moet ik dan deze twee uur gaan staan?
Ik kon geen slim antwoord bedenken, dus ik besloot het allemaal maar op me af te laten komen. Ik kwam aan bij de fietsenstalling en bedacht gelijk: wat nu als een fietser besmet is en zijn fiets tegen die van mij aan valt? Dat risico mag ik niet lopen. Maar mijn fiets moet wel in de fietsenstalling, anders krijg ik een boete van de gemeente Boxtel.
Het mondkapje was veel groter dan ik had verwacht. Het bedekte bijna heel mijn gezicht
Het stond dus al vast dat het geen makkelijke reis ging worden. Ik checkte in en zag meteen iets merkwaardigs: geen enkele reiziger had een mondkapje op. Toch stond iedereen er zo ontspannen bij dat het leek alsof het virus niet eens bestaat. Dat een mondkapje pas per 1 juni verplicht is om te dragen, betekent toch niet dat het reizen veiliger is voor 1 juni?!
Blijkbaar dachten die reizigers van wel, want andere voorzorgsmaatregelen hadden zij ook niet getroffen. Ik deed alsnog maar mijn mondkapje op en mijn handschoentjes aan, want je weet maar nooit wat voor vieze dingen je in de trein allemaal tegen gaat komen.
Het mondkapje was veel groter dan ik had verwacht. Het bedekte bijna heel mijn gezicht en de bovenkant prikte daardoor zo af en toe in mijn oog. Lekker handig, want dan kon ik met mijn vieze handschoentjes dat uit mijn ogen gaan pulken, terwijl heel de reis mijn ogen, mond en neus absoluut niet aan mocht raken.
Al bij het aantrekken van de handschoenen scheurde er eentje. Ze zijn véél te dun. Toch maar aangedaan, want iets is beter dan niets. Toen kwam ik erachter dat ze net te groot zijn. Mijn vingertop vult de handschoen nét niet, waardoor ik nauwelijks iets aan kan tikken op mijn telefoon en heb ik dus de hele rit voor me uit moeten staren.
Hoewel de officiële regel van mondkapjes in de trein er nog niet is, kun je zelf alsnog nadenken over je eigen en andermans veiligheid. Het meest boos ben ik op het personeel van NS, dat gewoon vrolijk zonder handschoentjes, mondkapjes – weet ik wat ze allemaal nog konden verzinnen – rondrennen in de trein en van alles vastpakken.
Zij zijn er om het goede voorbeeld te geven. Helaas vinden zij het belangrijker om mede te delen dat je je spullen niet moet vergeten dan dat men in de trein afstand moet bewaren. Dus, bij deze een oproep aan alle studenten die een reis moeten maken in de trein: Zorg voor je eigen veiligheid en hygiëne, want de medemens gaat dit niet doen voor jou.
