Liefde op anderhalve meter: deze koppels daten voortaan van veraf
Simone Eggengoor | Pieternel & Emily
Dineren via Skype, ouderwets brieven schrijven of picknicken met een meetlint ertussen: daten op afstand vraagt om de nodige creativiteit. Vier HvA’ers vertellen over hun relatie op afstand: van 1,5 meter tot aan de andere kant van de wereld.
Carine de Blok (21, Creative Business) & Frank
‘Op 11 april waren mijn vriend Frank en ik een jaar samen. Helaas zit zijn vader in de risicogroep en kunnen we elkaar dus niet zien. Op onze anniversary hadden we afgesproken om op afstand te gaan wandelen. Als verrassing had ik een picknick georganiseerd in de tuin, vol hapjes zoals aardbeien gedoopt in chocola. Als grap had ik een meetlint tussen onze zitplekken gelegd. ‘s Avonds zijn we naar de Burger King gereden in aparte auto’s. Die hebben we precies andersom naast elkaar gezet op de parkeerplaats, zodat we elkaar aan konden kijken. Zo zagen we de zon ondergaan.’
‘Het was de eerste keer in ruim een maand dat we elkaar zagen. We moesten elkaar er steeds aan herinneren dat we afstand moesten houden. Dan merk je pas hoe erg je fysiek contact mist, het is lastig om niet even zijn hand te pakken. We hebben daar ook best even om gehuild.’
‘We videobellen veel. Heel veel. Soms vraagt mijn moeder: “Heb je hem nou alweer aan de lijn?”, maar dan is ons gesprek nog steeds bezig. Het is wel minder geworden, hoor. De eerste weken belden we nog net geen tien keer per dag, nu zo’n drie keer.’
‘Soms bellen we ‘s nachts, dan hoor ik haar zachtjes tegen zichzelf praten’
Pieternel Zwart (23, Lerarenopleiding Engels) & Emily
‘Mijn vriendin Emily woont in Baltimore, Verenigde Staten. We hebben elkaar online ontmoet, en hadden al een relatie voordat we elkaar ooit gezien hadden. Toen dat eindelijk gebeurde, anderhalf jaar geleden, klopte alles meteen. Ons plan was om elkaar dit jaar vier keer te zien, de eerste keer zou in de meivakantie zijn. Dan zouden we ook hét gesprek hebben: verhuis ik naar Amerika of zij naar Nederland?’
‘Mijn emoties gaan op en neer. Ik ben zelf een optimistisch persoon. We weten niet hoe lang het nog duurt voor we elkaar zien, maar iedere dag is er eentje minder, denk ik dan. Maar toch zit ik er soms helemaal doorheen. Het is moeilijk om me te concentreren op mijn studie, terwijl ik haar zo mis.’
‘Soms bellen we ‘s nachts. Dat klinkt misschien raar, maar het is fijn om haar zachtjes tegen zichzelf te horen praten, of te snurken. Ons tijdsverschil is zes uur. Als zij dan wakker wordt, ben ik al uren op en kunnen we verder praten. Ook zijn we weer begonnen met het schrijven van brieven, of we eten samen via Skype. In het begin was ik erg optimistisch en dacht ik dat deze situatie niet lang zou duren. Inmiddels zie ik het als een wonder als we onze verjaardagen volgend jaar april samen zouden kunnen vieren. Al voor de coronacrisis hadden we het plan dat een van de twee zou verhuizen, maar deze situatie heeft ervoor gezorgd dat we samen willen zijn en dat niks ons daarin tegen kan houden.’
‘Elkaar op anderhalve meter zien lijkt me een nog grotere kwelling dan elkaar niet zien’
Orlando Sierhuis (23, Creative Business) & Nick
‘Ik heb nu bijna twee jaar een lange afstandsrelatie met Nick, die in Venlo woont. Ik heb hem nu twaalf weken niet gezien. Mijn ouders zitten in de risicogroep, en ik wil geen risico nemen ten koste van hun gezondheid. Elkaar zien op anderhalve meter is voor ons geen optie, omdat we denken dat dat een nog grotere kwelling is dan elkaar niet zien.’
‘Dat klinkt misschien raar, maar het lijkt me zo moeilijk elkaar dan geen kus of knuffel te kunnen geven. Het is wel zwaar. Als ik er te veel over nadenk, kan ik erg emotioneel worden. Maar ik probeer me veel te focussen op school en werk.’
‘We spreken elkaar dagelijks via FaceTime. In de ochtend lukt dat niet altijd, maar de avond is ons vaste moment. We hebben erover gedacht om een huisje te boeken en twee weken met elkaar in quarantaine te gaan. Of en wanneer dat gaat gebeuren, weet ik nog niet. Maar ik hoop dat we elkaar in de zomer weer kunnen zien.’
Destiara Afna (20, International Business) & Jochem
‘Jochem en ik begonnen een maand voor de coronacrisis met daten. Toen de scholen dicht gingen, ben ik naar mijn ouders gegaan, die in Indonesië wonen. Dat was heel plotseling, op de dag dat de HvA dicht ging, heb ik een ticket geboekt.’
‘Hij heeft mij toen naar Schiphol gebracht. Het idee was dat ik drie weken weg zou blijven. “Als het maar niet langer is!”, zei hij toen. Inmiddels ben ik hier bijna twee maanden. Mijn vliegticket terug naar Nederland is al drie keer gecanceld. Op 28 mei hoop ik terug te gaan.’
‘Het is gek dat we al langer zonder elkaar zijn dan met elkaar. De eerste paar weken waren we elke dag aan het videobellen, maar dat is lastig met het tijdsverschil.’
‘Door al dat praten heb ik hem wel goed leren kennen, want toen ik vertrok, kenden we elkaar nog nauwelijks. Hij kan goed praten, en is heel slim. Dat vind ik erg interessant. Als ik terugvlieg, komt hij me ophalen bij het vliegveld. Ik denk dat we dan veel bij elkaar gaan zijn.’
